✳️ حکایتی از زیارت عاشورا از مرحوم آیت‌الله حاج شیخ‌ عبدالکریم حائری نقل شده است: اوقاتی که در سامرا مشغول تحصیل علوم دینی بودم، اهالی سامرا به بیماری وبا و طاعون مبتلا شدند و همه‌روزه عده‌ای می‌مردند. روزی در منزل استادم مرحوم سیدمحمد فشارکی، عده‌ای از اهل علم جمع بودند ناگاه مرحوم آقامیرزا محمدتقی شیرازی تشریف آوردند و صحبت از بیماری وبا شد که همه در معرض خطر مرگ هستند. مرحوم میرزا فرمود: اگر من حکمی بکنم آیا لازم است انجام شود یا نه؟ همهٔ اهل مجلس پاسخ دادند: بلی. فرمود: من حکم می‌کنم که شیعیان سامرا از امروز تا ده روز همه مشغول خواندن زیارت عاشورا شوند و ثواب آن را به روح نرجس خاتون -والدهٔ ماجدهٔ حضرت حجت بن الحسن«ع»- هدیه کنند تا این بلا از آنان دور شود. اهل مجلس این حکم را به تمام شیعیان رساندند و همه مشغول خواندن زیارت عاشورا شدند. از فردای آن‌روز تلف شدن شیعه موقوف شد و همه‌روزه تنها عده‌ای از سنی‌ها می‌مردند به‌طوری که بر همه آشکار شد. برخی از سنی‌ها از آشنایان شیعهٔ خود پرسیدند: سبب اینکه دیگر از شما کسی تلف نمی‌شود چیست؟ آنان گفتند: زیارت عاشورا. آنها هم مشغول شدند و بلا از آنها بر طرف شد. #سیدعبدالحسین_دستغیب #داستان‌های_شگفت صص ۳۹۹ و ۴۰۱. حکایت شماره ۱۴۸. https://eitaa.com/Ab_o_Atash

✳️ واکنش جلال به پیشنهاد معامله مدیر انتشارات آمریکایی فرانکلین! ...و این قضایا بود تا حکومت دکتر امینی. که درخشش شد وزیر فرهنگ. با او رفت‌وآمدکی داشتیم و گفت‌وگویی و شاید نفوذ کلامی. که باز سر و کلهٔ همایون [صنعتی‌زاده –مباشر بنگاه و انتشارات آمریکایی فرانکلین و همزمان منشی کل تشکیلات حزب توده ایران!] پیدا شد. این‌بار تلفن نکرد. مهاجر را فرستاد با نامه‌ای و پیشنهاد یک معاملهٔ دیگر که بله دلمان می‌خواهد فلان کارَت را چاپ کنیم و الخ... که ردش کردیم. کتبی هم. فکر کرده بود شاید درخشش را وا داریم به کاری و او می‌خواست علاجش را پیش از واقعه کرده باشد. و این واقعه البته رخ داد. یعنی در زمان وزارت او آن هفت میلیون پول کتاب‌های درسی را که سهم وزارت فرهنگ بود درخشش نداد که نداد. خانلری که پس از او آمد، داد. بعد بورس یونسکو پیش آمد و سفر فرنگ و حالا زمان وزارت خانلری بود که کاری با هم نداشتیم تا از نو بوی الرحمان حکومت بلند شد و باز سر و کله همایون پیدا شد. دیگر از بر بودیم. هر وقت اوضاع به هم می‌خورد و جوری احتمال یک خطری از جانب این قلم بود، او می‌آمد با پیشنهاد یک معامله. این‌بار آخر تلفن کرد که اگر دعوتت کنم می‌پذیری؟ معلوم بود که می‌پذیرفتیم. و چرا که نه؟ می‌آییم سورَت را می‌خوریم و حرفمان را هم به جایش می‌زنیم؛ هر چیز به جای خویش نیکو. و رفتیم. سیمین هم بود، داریوش هم، مهاجر هم و او با عیالش. در خانه شمرانش –بالای هتل هیلتون– و یک برج ایفل آجری به جای بخاری وسط اطاقش. عیناً. و شامی و اشربه‌ای و گپی. و او یک لحظه آرام نداشت. و معلوم شد که برای آرامش اعصاب حمام سونا می‌کند و از این قرتی‌بازی‌ها... و او در نوشیدن عجله می‌کرد. در جست‌وجوی جرئتی یا آرامشی یا برای به سیم آخر زدن. پیدا بود. و من و صاحب قلم دست به یکی کرده بودیم که قضیه را ختم کنیم. دیگر بس بود. تا همایون در آمد که: - همه کارهایت را در ۲۰ هزار نسخه منتشر می‌کنم. و جوابش: - همان یک‌بار که در چاه ویل نُسَخ فراوان سرکار رفتم کافی بود! باز درآمد که تو آخر برای که می‌نویسی؟ و چرا؟ و جوابش: - حتماً نه برای اینکه تو میلیونر بشوی! و بعد در آمد که من به اشاعه فرهنگ خدمت می‌کنم و فواید کتاب جیبی ارزان و رعایت قدرت خرید مردم و اینکه اصلاً چرا تو می‌ترسی؟ و از این حرفها. و جوابش: - با کتاب مجانی درسی هم تو بلدی صاحبان سهام یک شرکت را میلیونر کنی. و با #پول_آمریکایی‌ها، کتاب #ضد_آمریکایی در بیاوری! و نظارت در کار ناشران کنی و انحصار کتاب و خریدن مجله‌ها و اینکه: تو خطرناکتری از مقامات امنیتی و سانسور و اینکه: دستمان برسد، دستگاهت را ملی می‌کنیم و الخ... که دیگر تاب نیاورد. برافروخته برخاست به فحاشی که: - مادرقحبه (کذا) دارت می‌زنم! با درآمد یک روزم زندگیت را می‌خرم! ... و از این حرف‌ها. دیگران ساکت بودند. ولی البته در جواب چنین پذیرایی گرمی. ما فقط اشاره به این کردیم که این دست اسکناس‌ها را همان بهتر که عین دسته علف جلوی دهان خانلری و بارقاطر [#یارشاطر] بگیرد و به مسلخ #قدرت بکشاندشان... و از این حرف‌ها. ولی او همچنان فحش می‌داد. و ما هر دو در دل قند آب می‌کردیم که از چنان آدم حسابگری، چه #سگ دهان دریده‌ای ساخته‌ایم. اما می‌دیدی که الکل بیش از حد بر اعصابش کار کرده و این جلوی خانم‌ها زننده بود. این بود که همین دستی که این قلم را گرفته، به سمت جامی رفت که روی میز بود و محتوایش را پاشید به صورت او و همه برخاستیم. #جلال_آل‌احمد #یک_چاه_و_دو_چاله و مثلاً شرح احوالات (چاپ اول، تهران: انتشارات رواق، خرداد ۱۳۴۳) صفحات ۱۸ تا ۲۰. https://eitaa.com/Ab_o_Atash

♻️ آدم‌های عدد و رقم! آدم‌بزرگ‌ها هیچ‌وقت بتنهایی، چیز نمی‌فهمند و برای بچه‌ها هم خسته‌کننده است که همیشه و همیشه به آنان توضیح بدهند. آدم‌بزرگ‌ها، ارقام را دوست دارند. وقتی با آنان از دوست تازه‌ای صحبت می‌کنید، هیچ‌وقت از شما راجع به آنچه اصل است نمی‌پرسند‌؛ هیچ‌وقت به شما نمی‌گویند که مثلاً  آهنگ صدای او چطور است؟ چه بازی‌هایی را  بیشتر دوست دارد؟ آیا پروانه جمع می‌کند؟ بلکه از شما می‌پرسند: چند سال دارد؟ چند برادر دارد؟ وزنش چقدر است؟ پدرش چقدر درآمد دارد؟ و تنها در آن‌وقت است که خیال می‌کنند او را می‌شناسند. آدم‌بزرگ‌ها همین‌طورند. نباید از آنان رنجید. بچه‌ها باید نسبت به آدم‌بزرگ‌ها خیلی گذشت داشته باشند. #آنتوان_سنت_دو_اگزوپری #شازده_کوچولو #محمد_قاضی (چاپ دهم، تهران: انتشارات امیرکبیر، ١٣۶١) صفحه ١۴. https://eitaa.com/Ab_o_Atash

🍃 پیشنهاد جذاب نوروزی آب‌وآتش🍃 خب، اینکه تعطیلات نوروز را فقط به دیدوبازدید و میوه‌ و شیرینی و بگووبخند و احتمالاً فیلم و سریال بگذرانید که کافی نیست؛ مطمئنیم خواندن و مطالعه هم جایی در برنامه‌های متنوع شما دارد، بخصوص رمان که فصل خواندنش همین تعطیلات دورودراز فروردین است. بیایید به این پیشنهاد جذاب و حال‌خوب‌کن ما لبیک بگویید و دست‌به‌کار شوید و بخش افتتاحیه و آغاز رمان‌های خوبی که خوانده‌اید و یا حتی هنوز نخوانده‌اید را انتخاب کنید و برای مدیر کانال یعنی @Dejakam بفرستید تا بتدریج در آب‌وآتش منتشر کنیم. مطمئناً چیز جالبی از آب درخواهد آمد. یادتان نرود که منبع کتاب را هم حتماً حتماً طبق مدل این کانال در پایین متن بیاورید. حتی شماره صفحه. مثلاً: #اینیاتسیو_سیلونه #یک_مشت_تمشک #بهمن_فرزانه (چاپ اول، تهران: انتشارات امیرکبیر، ۱۳۵۷) صفحات ۵ و ۶. برای خوانش بهتر بقیه این گزیده‌ها هم هشتگ #آغاز_رمان را اضافه کنید. در ضمن دوستان دیگرتان بخصوص رمان‌خوان‌های حرفه‌ای را هم به این بازی دعوت کنید. منتظریم دوستان! https://eitaa.com/Ab_o_Atash

✳️ دربارهٔ سلام از آنجایی که «سلام» از اسمای حُسنای حضرت محبوب «جل جلاله» می‌باشد، بسیار لذت‌بخش است که دو انسان موحد و معتقد به آیین واحد، در آغازین برخوردشان با یکدیگر نام محبوب حقیقی‌شان را که موجب انبساط روحی‌ و آرامش قلبی است بر زبان جاری کنند، چرا که هر عاشقی از شنیدن نام‌ معشوق خود، دلش زیر و‌ رو و‌ حالش دگرگون می‌شود و‌ به‌ وجد می‌آید. نیز از قول مجنون گفته شده که: از آنم با شب تار است میلی که دارد نسبتی با نام لیلی و به شب تار در زبان عربی «لَیل» گفته می‌شود. #ج_صالحان #کیمیای_وصل [سیری در معارف زیارت عاشورا] ص۶۴. @Ab_o_Atash

✳️ الزامات بهاری! آن نه زلف است و بناگوش که روز است و شب‌ است وان نه بالای صنوبر که درخت رطب‌ است نه دهانی است که در وهم سخندان آید مگر اندر سخن آیی و بداند که لب‌ است آتش روی تو زین‌گونه که در خلق گرفت عجب از سوختگی نیست که خامی عجب‌ است آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار هر گیاهی که به نوروز نجنبد حطب‌ است جنبش سرو تو پنداری کز باد صباست نه که از ناله مرغان چمن در طرب‌ است هر کسی را به تو این میل نباشد که مرا کآفتابی تو و کوتاه‌نظر مرغ شب‌ است خواهم اندر طلبت عمر به پایان آورد گر چه راهم نه به اندازه پای طلب‌ است هر قضایی سببی دارد و من در غم دوست اجلم می‌کشد و درد فراقش سبب‌ است سخن خویش به بیگانه نمی‌یارم گفت گله از دوست به دشمن نه طریق ادب‌ است لیکن این حال محال است که پنهان ماند تو زره می‌دری و پرده سعدی قصب‌ است #سعدی_شیرازی @Ab_o_Atash

✳️ اختلاف طبقاتی؛ درد مزمن تاریخ جامعهٔ توحیدی طبق این اصطلاحی که به گوش شما آشناست، یک جامعهٔ بی‌طبقه است؛ یک جامعه‌ای است که گروه‌های انسان‌ها در آن جامعه از یک‌دیگر بر حسب حقوق و مزایا جدا نشدند. همه انسان‌ها زیر یک سقف حقوقی زندگی می‌کنند. همه در یک مسیر و با یک نوع امکانات و با یک نوع حقوق زندگی می‌کنند و حرکت می‌کنند. این جامعه‌ای است که توحید از لحاظ طبقه‌بندی اجتماعی در مقابل دید ذهن ما و تصور ما می‌گذارد. به تاریخ که برمی‌گردیم، می‌بینیم اختلاف طبقاتی از جمله دردهای مزمن تاریخ است، در همه اجتماعات. نه فقط اجتماعات عقب‌افتادهٔ قبایلی، نه فقط اجتماعات سرزمین‌های دور از تمدن، بلکه در آن کشورها و سرزمین‌هایی که مادر تمدن بشری و گاهواره تمدن بشری هستند، در همان جاها اتفاقاً اختلاف طبقاتی با زشت‌ترین چهره و کریه‌ترین صورت، خودش را به ما از لابه‌لای اوراق تاریخ نشان می‌دهد. واقعاً ستم بزرگ تاریخ و لکه ننگ بزرگ تاریخ بشر از جمله همین است: اختلاف طبقاتی. اختلاف طبقاتی یعنی چه؟ اختلاف طبقاتی یعنی اینکه انسان‌هایی که در این جامعه زندگی می‌کنند، اینها همه مثل هم نیستند. یک عده محکومند به اینکه محرومیت بکشند، رنج ببرند، خدمت گروه‌های دیگر را بکنند و باید از این محرومیت و رنج گله‌ای هم نداشته باشند. یک عده هم بایستی برخوردار باشند، بهره‌مند باشند، لذت و عیش زندگی برای آنها باشند، از همه مزایا آنها بتوانند استفاده بکنند و اشکالی هم نداشته باشد. #سیدعلی_حسینی_خامنه‌ای #طرح_کلی_اندیشه_اسلامی_در_قرآن [سلسله جلسات استاد سید‌علی حسینی خامنه‌ای، مشهد مقدس، مسجد امام حسن مجتبی، رمضان المبارک ۱۳۵۳ شمسی] (قم، چاپ سوم: مؤسسه جهادی، ۱۳۹۳) صفحه ۲۷۰. @Ab_o_Atash

✳️ توهمات عاشقانهٔ زنان! زن‌ها معمولاً توهمات عاشقانه‌شان را به این راحتی ول نمی‌کنند. دلشان می‌خواهد به خودشان بقبولانند که این وضعیت، یک فاز موقت است که مردها بالاخره از سر می‌گذرانند و یک‌روز با زنبق‌هایی که فصلشان نیست و دو تا بلیط پاریس در آستانه در ظاهر می‌شوند. تو در حالی که برس توالت را زمین می‌گذاری، می‌پرسی: «مناسبتش چیه؟» او می‌گوید: «زندگی! فقط می‌خواستم بگم دوستت دارم.» این اتفاق روزی می‌افتد که دو تا سنجاب بنشینند سر میز مینیاتوری ما و ذرت بخارپز سفارش بدهند. #ارما_بومبک #به_سر_عشق_چی_اومد؟ #همشهری_داستان شماره۵۹، ص ۲۵۹. @Ab_o_Atash

✳️ خدایا! نمى‌دانم هدفم از زندگى چیست؟ عالم و مافیها مرا راضى نمى‌كند. مردم را مى‌بینم كه به هرسو مى‌دوند، كار مى‌كنند، زحمت مى‌كشند تا به نقطه‌اى برسند كه به آن چشم دوخته‌اند. ولى اى خداى بزرگ! از چیزهایى كه دیگران به دنبال آن مى‌‌روند بیزارم. اگرچه بیش از دیگران مى‌دوم و كار مى‌كنم، اگرچه استراحت شب و نشاط روز را فداى فعالیت و كار كرده و مى‌كنم ولى نتیجه آن مرا خشنود نمی‌كند فقط به عنوان وظیفه قدم به پیش مى‌گذارم و در كشمكش حیات شركت می‌كنم و در این راه، انتظار نتیجه‌اى ندارم! خستگى براى من بى‌معنى شده است، بى‌خوابى عادى و معمول شده، در زیر بار غم واندوه، گویى كوهى استوار شده‌ام؛ رنج و عذاب دیگر برایم ناراحت‌كننده نیست. هر كجا كه برسد مى‌خوابم، هروقت كه اقتضا كند برمى‌خیزم، هرچه پیش آید مى‌خورم، چه ساعت‌هاى دراز كه بر سر تپه‌هاى اطراف «برکلی» بر خاک خفته‌ام و چه نیمه‌هاى شب كه مانند ولگردان تا دمیدن صبح بر روى تپه‌ها و جاده‌هاى متروک قدم زده‌ام. چه روزهاى درازى را كه با گرسنگى بسر آورده‌ام. درویشم، ولگردم، در وادى انسانیت سرگردانم و شاید از انسانیت خارج شده‌ام، چون احساس و آرزویى مانند دیگران ندارم. اى خداى بزرگ! براى من چه مانده است؟ نام خود را بر سر چه باید بگذارم؟ آیا پوست و استخوان من، مشخِّص نام و شخصیّت من خواهد بود؟ آیا ایده‌ها، آرزوها و تصوراتِ من شخصیّت خواهند داشت؟ چه چیز است كه «من» را تشكیل داده است؟ چه چیز است كه دیگران مرا به نام آن مى‌شناسند؟ در وجود خود می‌نگرم، در اطراف جست‌وجو مى كنم تا نقطه‌اى براى وجود خود مشخص كنم كه لااقل براى خود من قابل درک باشد. در این‌میان جز قلب سوزان نمى‌یابم كه شعله‌هاى آتش از آن زبانه مى‌كشد و گاهى وجودم را روشن مى‌كند و گاه در زیر خاكستر آن مدفون مى‌شوم. آرى از وجود خود جز قلبى سوزان اثرى نمى‌بینم. همه‌چیز را با آن مى‌سنجم. دنیا را از دریچه آن مى‌بینم. رنگ‌ها عوض مى‌شوند، موجودات جلوه دیگرى به خود مى‌گیرند. #مصطفی_چمران #خدا_بود_و_دیگر_هیچ_نبود (چاپ سی ام، نشر سازمان و چاپ و انتشارات، ۱۳۹۲) صفحات ۲۰ و ۲۱. @Ab_o_Atash

✳️ هدیه قشنگ پاپا در نوامبر سال گذشته، چهارده سالم تمام شده است و پاپا، به مناسبت جشن تولدم، یک دفتر قشنگ یادداشت به من هدیه کرده است. البته حیف است که این صفحه‌های سفید قشنگ را سیاه کنم. این دفتر به شکل جعبه ساخته شده است و درِ آن با کلید بسته می‌شود. هیچ‌کس، حتی خواهرم ژولی، از آنچه روی صفحات آن نوشته شود مطلع نخواهد شد. این آخرین هدیه پاپای خوب من است. اسم پاپا، فرانسوا کلاری بود و در مارسی تجارت پارچه ابریشمی می‌کرد. دو ماه پیش، بر اثرناخوشی ورم ریه‌ها، از دنیا رفت. وقتی این دفتر را بین سایر هدایا روی میز دیدم، پرسیدم: «توی این دفتر، چه باید بنویسم؟» پاپا لبخندی زد و پیشانی مرا بوسید. بعد، درحالی که آثار هیجان در صورتش نمایان بود، گفت: «سرگذشت همشهری برناردین اوژنی کلاری را بنویس!» #آن_ماری_سلینکو #دزیره #ایرج_پزشکزاد صفحه ۳. #آغاز_رمان @Ab_o_Atash

✳️ داستان تعطیلات کلوئه کسالت‌آور بود، ولی کسالت‌بار بودن آن نکته منفی‌اش محسوب نمی‌شد. به آن برحسب منطقه مکالمات سکولار عادی گوش نمی‌دادم. برایم مهم نبود که مفهوم یا طنزی در آن بیابم، آنچه مهم بود حرفی نبود که می‌زد، بلکه اینکه او بود که حرف می‌زد _ و اینکه تصمیم گرفته بودم هرچه از دهان او خارج می‌شود را عین کمال بدانم. #آلن_دوباتن #جستارهایی_در_باب_عشق #گلی_امامی نشر نیلوفر صفحه ۲۳. @Ab_o_Atash

✳️ مادر لباس‌های نو تنش کرده بود و گفته بود: «از کنارِ دست آقات جُم نمی‌خوری!» و او معصومانه چشم‌هاش را دوخته بود به زمین و لب‌هاش چنبیده بود: «چَش.» اما از همان‌لحظه یک گوشش را در کرده بود و دیگری را دروازه. صدای فریاد پدر که می‌گفت: «جواد!» از میان جمعیت گذشت و کم‌جان به گوشش خورد؛ اما بی‌خیالِ عالم، جلو رفت. #فاطمه_دولتی #شیر_دارخوین انتشارات سامیر #آغاز_رمان @Ab_o_Atash