#استوری_اختصاصی تحویل لباس پاسداری شهید سید کمال خالقی به خانواده در معراج شهدا 🌹اینجامعراج شهداست👇 @tafahoseshohada

#استوری_اختصاصی 💠تصویری از تحویل پلاک و سربند شهید سید کمال خالقی به مادر شهید 🌹اینجامعراج‌شهداست 👇 @tafahoseshohada

بیداری بین الطلوعین وارتباطش با رزق و روزی استاد امینی خواه

در آخرالزمان دعای غریق از اعمال واجب این دوران است. 🎙آیت الله ناصری

#مراقبتهای_چله_سی_و_نهم ✅ خواندن دعای فرج امام زمان علیه السلام ✅ 14 یا 114 ( یاالله یامحمد یاعلی یا فاطمه الزهرا یا صاحب‌الزمان ادرکنی ولاتهلکنی ) ✅ خواندن صلوات خاصه حضرت زهرا سلام الله علیها ✅ خواندن صلوات خاصه آقا علی بن موسی الرضا علیه‌السلام #مهرمادری #طوفان_الأقصى

سلام برشما خوبان، همراهان همیشگی کانال #الحقنی_بالصالحین 👈 سی و مین روز از 💐 #چله_سی_و_نهم 💐 مهمان سفره پر برکت شهید 🍃🌷 عبدالله میثمی 🍃🌷 هستیم .

شهید عبدالله میثمی که ۱۰ خرداد ۱۳۳۴ در اصفهان به دنیا آمد. دلسوزی، ایمان و علاقه به انقلاب، از عبدالله که بصیرت و آگاهی را در نهایت کمال داشت، مردی ساخته بود که حضورش در صحنه‌های سخت جنگ گره‌گشا بود و چنان اخلاص و تقوا در وجودش در هم آمیخته بود که الگویی شده بود برای دیگر رزمندگان و آنها به او تاسی می‌کردند. او که در همیشه در کوران حوادث انقلاب و جنگ بر این نکته تاکید داشت که اگر انسان کاری را برای خدا کند، خداوند آنچنان آن را بالا می‌برد که در تصورش هم نمی‌گنجد. حاضر نبود برای انجام تکلیفی که خدا بر گردنش نهاده بود از هیچ کارکوچکی فرو گذار کند و خدمت در جبهه را بر همه چیز ترجیج داده بود از همین رو بود که پیوسته به دیگر رزمندگان گوشزد می‌کرد که قدر حضور در جبهه را بداند که بعدها در قیامت به خاطر روزهایی که در مرخصی به سر می برده‌اند، گریه خواهند کرد. او همیشه می‌گفت: «من ۳۰ ماه در زندان، ۳۰ ماه در یاسوج و ۳۰ ماه در شیراز بودم و می دانم که ۳۰ ماه هم در جبهه هستم و باید بعد از آن اجرم را از خدا بگیرم.» همان طور هم شد و عبدالله میثمی که مسئولیت دفتر نمایندگی امام در قرار گاه خاتم الانبیا را بر عهده داشت، در سحرگاه ۹ بهمن ماه ۱۳۶۵ در شب عملیات کربلای ۵ از ناحیه سر مورد اصابت ترکش قرار گرفت و بعد از سه روز در ۱۲ بهمن، همزمان با شهادت حضرت فاطمه‌زهرا (سلام الله) به آرزوی دیرینه خود رسید و هم‌جوار با معبودش شتافت

عبدالله میثمی در 10 خرداد 1334 برابر با بیست و یکم رمضان، در اصفهان متولد شد. بزرگ ترها بر سر انتخاب اسم او به مشکل خوردند. پدربزرگش اسمش را انتخاب کرده بود، اما پدرش می گفت که حتما اسم بچه به الله ختم شود. خلاصه کار به استخاره کشید. پدربزرگ با نیت قرآن را باز کرد، این آیه آمد: «قال انی عبدالله اتانی الکتاب و جعلنی نبیا.» .... این شد ک اسم او را عبدالله انتخاب کردند

وقتی در زندان ساواک با شکنجه نتوانستند چیزی از زبانش بیرون بکشند، با یک کمونیست هم سلولش کردند. آن کمونیست که متوجه شده بود عبدالله حساس است، تا آب یا غذا می آورند، اول خودش می خورد تا عبدالله نتواند بخورد. چون او کمونیست ها را نجس می دانست. وقتی نماز و قرآن می خواند، زندانی کمونیست مسخره اش می کرد. شب جمعه بود. دل عبدالله بدجوری گرفته بود. شروع کرد به خواندن دعای کمیل تا رسید به این جمله از دعا که: «خدایا! اگر در قیامت بین من و دوستانت جدایی بیندازی و بین من و دشمنانت جمع کنی، چه خواهد شد؟»نتوانست خودش را نگه دارد، افتاد به سجده و های های گریه کرد. سرش را که بلند کرد، دید هم سلولی کمونیستش، سرش را گذاشته کف سلول و او هم گریه می کرد