آجرک الله یا صاحب الزمان(عج).... اشک غریب عاقبتش شرم آشناست بدبخت آن کسی ست که از صاحبش جداست یک عمر از دعای فرج رزق خورده ایم باید وبال گفت به دستی که بی دعاست پایی که نیست در پی تو لنگ میزند دنبال تو دویدن ما آبروی ماست از دیگران دوا برسد درد مطلق است دردی اگر زتو برسد مرهم و دواست هرجور هست پیش تو یکروز میرسیم آقا بگو که خیمه ی زهراییت کجاست حق می دهیم دل به دل ما نمیدهی ما سال هاست عادتمان لاف و ادعاست سجده بغیر تربت اعلی نمی کنیم مُهر قبول سجده ی ما مُهر کربلاست هرچه زدند باز زجایش تکان نخورد زینب کنار نیزه ی آقای سرجداست. (دعا بفرمایید)

🎥کربلا کربلا 🎤 حمید_علیمی #احساسی #اللهم_الرزقنا_ڪربلا ❤️ 🚩#ما_ملت_امام_حسینیم

#مراقبتهای_چله_بیست_پنجم👇👇👇👇 ✅ 1- زیارت عاشورای غیر معروفه به نیابت از بقیه الله الاعظم عج ✅ 2- تلاوت سوره والفجر هدیه به اباعبدالله الحسین علیه السلام ✅ 3- هر روز 100 مرتبه سوره توحید هدیه به شهدایی که از شهدای کربلا معرفی می شوند ✅ 4-یکبار در طول این چله خواندن نماز امام حسین علیه السلام #مراقبه_عملی👇 ✅5- تاکید و انس معنوی عمیق بیشتربه حجاب فاطمی ،وتاسی به حضرت زینب سلام الله علیها همان چیزی که خواسته و وصیت همه ی شهدای مابود.

سلام علیکم پنجمین روز از چله✨ بیست و پنجم ✨ از اصحاب الحسین سر سفره 💫سوید بن عمرو خثعمی💫 هستیم.

شیرمرد ۷۰ ساله کارزار سوید بن عمرو مثل حبیب بن مظاهر در دسته یاران ریش سفید سیدالشهدا در میدان رزم بود. آخرین شهید کربلا پیرمردی بسیار نمازگزار، شجاع و کارآزموده جنگ بود. از اشراف و بزرگان بود. پدرش عمرو ابن ابی المطاع الخثعمی انماری است، از این رو او به سوید ابن مطاع هم معروف است. خثعمی منسوب به خثعم بن ارٰاش بود، قبیله ای از اعراب قحطانی که اصالتا یمنی بودند. اینکه سوید کجا و کی به امام حسین (ع) پیوسته در تاریخ ذکر نشده است. سوید و بشربن عمرو حضرمی از اصحابی بودند که تا قبل از شهادت جوانان بنی هاشم زنده مانده بودند. وی از بامداد روز عاشورا همچون شیری غران، به لشگر عمر سعد حمله می کرد و بسیاری از آنها را کشت تا تمام بدنش پر از زخم و جراحت شد

سوید در نبرد ظهر عاشورا تعداد زیادی از اشقیا را به هلاکت رساند و صف‌های سپاه دشمن را مورد هدف قرار داد تا در نهایت با پیکری پوشیده از زخم و جراحت میان کشته‌های غرق در خون افتاد و با ضربه یک نیزه بیهوش شد. دشمن که خیال می‌کرد سوید کشته شده از او دست کشید. اما او از پا افتاده بود و دیگر توان و رمقی برای برخاستن نداشت، ولی هنوز جان در بدن داشت. در آخرین لحظات جنگ که هنوز نایی در بدن داشت کمی به هوش آمد و در همان حال شنید که دشمنان به همدیگر مژده می‌دهند و فریاد شادمانی سر می‌دهند و می‌گویند که «حسین کشته شد!» حمله بدون شمشیر به دل دشمن ابن عمرو در همین حال با همه بی رمقی اش از شنیدن این خبر سهمگین به خود تکانی داد و از میان پیکر‌های غرق در خون به پا خاست؛ و، چون شمشیرش را بُرده بودند، خنجری را که در چکمه‌اش داشت درآورد و دوباره به لشکر دشمن تاخت، و آنقدر به کارزار ادامه داد تا سرانجام دو نفر به نام عروة بن بطان ثعلبی و زیدبن رقاد الجنبی (جُهَنی) سوید را کشتند تا او آخرین شهید واقعه روز عاشورا لقب بگیرد که بعد از اباعبدالله الحسین علیه السلام به شهادت رسیده است.

وی آخرین نفرات از اصحاب حسین علیه‌السلام‏ که در کنار [آن حضرت‏] باقى مانده بودند؛ ابی مخنف به نقل از تاریخ طبری نقل می‌کند «سوید بن عمرو بن أبى مطاع خثعمى» و «بشیر بن عمرو حضرمى»‏ بودند. سُوید به میدان رفت و پس از مبارزه مجروح شد و بی‌رمق در بین دیگر کشتگان افتاد. همه گمان کردند او کشته شده است. وی که بی‌هوش روی زمین افتاده بود، زمانی که صدای کشته شدن حسین(ع) را شنید که گفتند حسین کشته شد؛ قُتِل الحُسَین»، سراسیمه و ناخداگاه و مانند کسی که معشوق  خود را از دست داده است، به هوش آمد. او که چیزی در دنیا برای از دادن نداشت در حالى که شمشیرش را برده بودند، با خنجری ه همراه داشت، ساعتى جنگید تا اینکه سرانجام به دست «زید بن رقاد جنبى» و «عروة بن بطار تغلبى» لعنةالله علیهما به قتل رسید. وى در میان [یاران حسین علیه السّلام آخرین کسى بوده که پس از کشته شدند همه یاران به قتل رسید.]

بنا به نقل مورخين او پس از كسب اجازه از امام حسین(عليه السلام) پا به ميدان گذاشت و اين رجز را خواند: «اُقْدِمُ حُسَيْنُ الْيَوْمَ نُلْقي أَحْمَدا * وَ شَيْخَكَ الْحِبْرَ عَلِيّاً ذَا النَّدى وَ حَسَناً كَالْبَدْرِ وافِي الاَْسْعَدا * وَ عَمَّك الْقَرْمَ الْهُمامَ الاَْرْشَدا حَمْزَةَ لَيْثِ اللهِ يُدْعى أَسَدا *** وَ ذَا الْجَناحَيْنِ تَبَوّأ مَقْعَدا فِي جَنَّةِ الْفِرْدَوْسِ يَعْلُوا صَعَدا» (اى حسين، قدم پيش نهادم تا جدّت احمد(صلى الله عليه وآله) و پدر بزرگوارت على و برادرت آن ماه شب چهارده به كمال رسيده و عمويت حمزه آن آقا و سيّد ارشد كه شير خدا ناميده مى شد و (جعفر) آن صاحب دو بال را كه در بهشت برين (پرواز مى كند و) داراى مقام والايى هستند، ديدار نمايم).