#مراقبتهای_چله_بیست_پنجم👇👇👇👇 ✅ 1- زیارت عاشورای غیر معروفه به نیابت از بقیه الله الاعظم عج ✅ 2- تلاوت سوره والفجر هدیه به اباعبدالله الحسین علیه السلام ✅ 3- هر روز 100 مرتبه سوره توحید هدیه به شهدایی که از شهدای کربلا معرفی می شوند ✅ 4-یکبار در طول این چله خواندن نماز امام حسین علیه السلام #مراقبه_عملی👇 ✅5- تاکید و انس معنوی عمیق بیشتربه حجاب فاطمی ،وتاسی به حضرت زینب سلام الله علیها همان چیزی که خواسته و وصیت همه ی شهدای مابود.

سلام علیکم سی و سومین روز از چله✨ بیست و پنجم ✨ از اصحاب الحسین علیه السلام ،سر سفره شهیدان 💫 عبدالرحمن بن عبدالله بن ارحب و عبدالرحمان بن عبد ربه انصاری 💫 هستیم.

«عبدالرحمن» فرزند «عبدالله بن کدن بن ارحب» است. ایشان یکی از فرزندان «ارحب» که نژادشان همدانی است، بوده است. جناب «عبدالرحمن» مردی شناخته شده، شجاع، تابعی (از یاران امام علی علیه السلام) و صاحب نفوذ بوده است.

عبدالرحمن» را مردم کوفه به همراه «قیس بن مسهر» به مکه فرستادند؛ ایشان حدود پنجاه و سه نامه را به سوی امام آوردند. آن نامه‎ها، همگی امام را به سوی کوفه از طرف جماعتی دعوت می‎کردند. پیش از این، «عبدالله بن سبع» و «عبدالله بن وال» تعدادی نامه به خدمت امام برده بودند. بنابراین، عبدالرحمن و قیس دومین فرستاده به سوی امام بودند. پس از این دو، سعید بن عبدالله حنفی و هانی بن هانی سبعی سومین نامه‎رسان بودند که نامه‎هایی را از اهل عراق به سوی امام منتقل می‎کردند عبدالرحمن و قیس روز دوازدهم ماه مبارک رمضان وارد مکه شدند و دیگر سفرای اهل عراق در مکه یکدیگر را ملاقات کرده‎اند.

ابومخنف گفت: هنگامی که امام حسین علیه السلام مسلم بن عقیل را فرا خواند و ایشان را به کوفه فرستاد، چند نفر را به نام‎های قیس، عبدالرحمن، عمارة بن عبید سلولی را همراه او به کوفه ارسال داشتند. بنابراین، عبدالرحمن از کسانی بود که بار دیگر خود به سوی امام بازگشت و جزء اصحاب امام شده تا این که روز عاشورا به فوز شهادت نائل آمد

شهادت عبدالرحمن بعد از نماز ظهر بود که درگیری از سر گرفته شد. عبدالرحمن از امام اجازه گرفت و در حالی که این رجز را می‎خواند وارد میدان رزم شد: صبرا علی الاسیاف و الاسنة                          صبرا علیها لدخول الجنة شکیبایی بر شمشیرها و نیزه‎ها، آری، شکیبایی تا که به بهشت وارد شوی. او پس از این که عده‎ای را از پا درآورد، به شهادت رسید. بلاذری نقل کرده که «عبدالرحمن بن عبدالله بن کدن» این گونه می‎گفت: انی لمن ینکر فی ابن الکَدن                          انی علی دین حسین و حسن   به کسی که من را نشناسد می‎گویم: من پسر کَدَن هستم، آری من بر دین حسین و حسن می‎باشم.

عبدالرحمان بن عبد ربه  انصاری خزرجی یکی از این افراد است. او به مانند سایر یاران امام حسین علیه السلام که عمدتا از غیر از خویشاوندان ایشان بودند، هنگام خروج امام خویش و به جهت حمایت و یاری ایشان و نه به طمع دست رسی به دنیا بلکه به جهت تبعیت محض از ولی و امام خویش، اهل و دیار خود را رها کرده و از مکه به کربلا رفت. انتخاب صحیح و درست در زمان حساس، یکی از اموری است که نیاز به عقیده و ایمان راسخ دارد و مشخص نیست که چه کسی و تا چه حد می تواند نسبت به امام خویش تبعیت داشته باشد.

عبدالرحمان بن عبد ربه که  از اصحاب پیامبر(صلی الله علیه و آله) و امیر مومنان(علیه السلام) و از شهدای کربلا. او در واقعه غدیر حضور داشت و از راویان حدیث غدیر است. او از کسانی است که در روز رحبه در برابر مردم به ماجرای غدیر و سخن پیامبر درباره ولایت علی(علیه السلام) شهادت داد. امیرالمؤمنین در روز رحبه از صحابه ای که شاهد ماجرای جانشینی او در روز غدیر بودند خواست تا از جای برخیزند و به خلافت او شهادت دهند. پس عده ای چون ابوایوب انصاری، ابوعمره بن عمرو بن محصن، ابوزینب، سهل بن حنیف، خزیمة بن ثابت، حبشی بن جناده سلولی، عبید بن عاذب، لقمان بن عجلان انصاری، ثابت بن ودیعه انصاری، ابو فضاله انصاری و عبدالرحمن بن عبد ربّه انصاری  از جای برخواستند و گفتند: ما شهادت می دهیم که از رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیده ایم که فرمود: «ألا إن الله عز وجل ولیی وأنا ولی المؤمنین، ألا فمن كنت مولاه فعلی مولاه؛ آگاه باشید، به درستی که خداوند، ولیّ من است و من ولیّ مومنین هستم، بدانید کسی را که من مولای او هستم، علی مولای اوست.» پس از رحلت آن حضرت نیز از کسانی بود که به امیر المؤمنین، اخلاص داشت و از آن حضرت قرآن آموخته بود.

عبدالرحمن از مکه با کاروان امام حسین همراه شد. او از شهدای کربلاست. به نصب علی در غدیر به امامت گواهی داد.روز تاسوعا با «بریر» شوخی می کرد.وقتی گفتند: الآن چه وقت شوخی است، گفت: چرا خوشحال نباشم؟میان ما و بهشت، جز درگیری با این کافران و شهادت فاصله ای نیست او از شخصیتهای بارز شیعی کوفه محسوب می شد و در ایام نهضت مسلم بن عقیل، از مردم به نفع حسین بن علی بیعت می گرفت.

عبدالرحمن همراه امام حسين عليه‌السلام از مكه به كربلا آمده بود و در حمله نخستين به فوز شهادت نائل آمد. «ابن‌شهر آشوب» گفته او در ميدان رزم جنگيد، تا به شهادت رسيده است. رضوان خدا بر او باد.