غیر از این که تو همه مرحله های عملیات فعال بود، شب عملیات هم پا به پای نیروها آمد. آن جا کسی محمدرضا را به عنوان یک مسؤول نمیشناخت؛ هر کی هر جا می ماند، می رفت سراغش؛ خلاصه این که کاری را نمی گذاشت روی زمین بماند. ، محمدرضا دایم همه طول خط را می رفت و می آمد. راهنمایی های به موقع اش، تلفات ما را به حداقل رسانده بود. صبح روز پنجم، ارایش تیپ ما طوری شده بود که از جناح راست، به اصطلاح نظامی، به دشمن پهلو داده بودیم. با این که عراقیها به ما دید نداشتند، ولی گلوله های خمپاره و توپ شان، می خورد اطراف سنگرهامان و بچه ها را حسابی اذیت می کرد. محمدرضا تا توانست، جناح راست را تقویت کرد. دایم هم به بچه ها سفارش می کرد هوای آن سمت را بیشتر داشته باشند که جلوی نفوذ دشمن گرفته شود. در همین حال، حواسش به آتشهای هدایت شده دشمن هم بود. با کمک سیدی که خبره کار بود، مدتی قضیه را بررسی کرد. بالأخره فهمید طرف ارتفاع رملی چومان، یکی از دیده بان های حرفه ای دشمن مخفی شده و با دادن گرا به قبضه های آتش، دارد گلوله ها را سمت ما هدایت می کند. این آتشباران تا ساعت ده ادامه داشت. محمدرضا رفت پیش فرمانده تیپ. گفت: حاجی من دیگه تاب ندارم ببینم بچه ها این طوری دارن جلوی چشمم تیکه، پاره میشن! شاملو گفت: اون دیده بان بیشرف، واقعا دیده بانه! یه نیروی کار کشته باید بره شرش رو کم کنه که الآن ندارم. چند تا از بچه های اطلاعات عملیات، روی حساب علاقه شدیدی که به او داشتند، خواستند بروند کمکش، نگذاشتم. گفتم: رفتن شما جز دست و پاگیرشدن برای اون، هیچ فایده دیگه ای نداره. از نگاه همه تشویش و نگرانی می بارید. شاید اگر کس دیگری می رفت، بچه ها این طور حساس نمی شدند. به هر تقدیر نشستیم به تماشا تا ببینیم ماجرا به کجا می کشد. محمدرضا با توکل و معنویتی که داشت، توانست موضع دیده بان را به خوبی کشف کند. وقتی نزدیک مخفی گاهش رسید، او متوجه شد و سریع شروع کرد تیراندازی. محمدرضا هم بلافاصله سنگر گرفت و جوابش را داد. تو یک فرصت مناسب، مثل یک شکارچی زبردست توانست کفتار را از لانه اش بکشد بیرون و با گلوله بزندش. گلوله جای کاری نخورد، ولی دیده بان مجروح شد. همین شد یک برگ برنده دست محمدرضا. در نهایت دیده بان را وادار کرد از پشت تپه بیاید بیرون. من که مرتب دوربین می کشیدم و تمام دور و اطرافش را میپاییدم، یکهو چشمم افتاد به سه، چهار تا عراقی که از گرد راه رسیدند. می خواستند دیده بان را نجات دهند. محمدرضا متوجه آنها نشد، چون دقیقا پشت سرش بودند. انگار بندبند وجودم به هیجان آمد. رو کردم به بچه ها و داد زدم: تیراندازی کنید؟ تیراندازی کنید!

فهمیدند چی شده، هر کی با هر سلاحی که دستش بود به آن طرف تیراندازی کرد. محمدرضا متوجه شد. سریع برگشت و به طرف آنها تیراندازی کرد. با این که دو تاشان را راهی جهنم برزخیشان کرد، ولی نفر سوم توانست او را به رگبار ببندد. جلوی چشم های از حدقه درآمده ما، محمدرضا نقش زمین شد؟ شب، چهار، پنج تا از بچه های واحد اطلاعات عملیات رفتند تا جنازه را از زیر پای دشمن بیاورند. ممکن بود عراقیها جنازه را تله کرده باشند و یا حتی کمین گذاشته باشند؛ برای همین هم اولش فرمانده تیپ راضی نمیشد. می گفت: نمی خوام تلفات مون بیشتر از این بشه. بچه ها کلی اصرار کردند تا بالأخره راضی شد. حاضر بودند به قیمت جان شان این کار را بکنند. می گفتند: اگه جنازه اون جا بمونه، ما شرمنده امام میشیم. چون احتمال تله کردن جنازه بود، گفتیم طناب ببندیم به پاش، ولی اولش هیچکی راضی نمیشد این کارو بکنه. بالأخره با هزار اشک و آه یکی رفت و به مچ پای محمدرضا طناب بست. جنازه که یکی، دو متر جابه جا شد، فهمیدیم نارنجک و این جور چیزا نذاشته بودند زیرش. ولی چون احتمال کمین هم بود، سی، چهل متر نعش محمدرضا رو روی زمین کشیدیم. نمیدونی بچه ها چه حالی داشتند مجید! همه آروم گریه می کردند. توی اون لحظه ها فقط یاد مصایب سیدالشهدا(سلام الله علیه) بود که آرامم می کرد و باعث میشد خودم را کنترل کنم. به محض این که رسیدیم اول خط خودمون، دیگه کسی حال خودشو نفهمید. با زحمت بچه ها رو از جنازه جدا کردم؛ دایم از محمدرضا عذرخواهی می کردند. لبخند آسمانی او را هیچ وقت فراموش نمی کنم. گویی آثار حیات برای همیشه در چهره اش جاودانه شده بود. بچه ها اسلحه محمدرضا را هم آورده بودند. توی خشابش، حتی یک گلوله هم نمانده بود. بعد از آن قضیه، چیزی که همیشه برای من به عنوان حسرت باقی ماند، این بود که چرا زودتر معنای آن یادداشت چند کلمه ای را نفهمیدم تا از معنویت او بیشتر استفاده کنم.

یکبار که با آقای حمامی صحبت می‌کردم از او پرسیدم آینده را چگونه می‌بینی؟ دوست داری آینده‌ات چگونه شود؟ شهید حمامی در جوابم گفت: «من فقط دو آرزو دارم. اول که دوست دارم به زیارت اباعبدالله الحسین (ع) مشرف شوم و دومین آرزویم شهادت در جبهه های نبرد علیه باطل است. دلم می خواهد خونم در راه خدا ریخته شود».

آللهم طهر قلوبنآ بالإيمان .. وزين عقولنا بالحكمة .. وعافي أبداننا بالبركة.. آللهم يسر أمورنا وفرج همومنا وأغفر لنآ ولوالدينا.. آللهم أجعل صباحنا صبآح الصالحين والسنتنا السنة الذاكرين وقلوبنا قلوب الخاشعين.. آللهم آمين يآرب آلعالمين 🍃 صبح شما بخیر

سی وسومین روز از چله ی چهاردهم مهمان سفره ی ❣️شهید علی جنگروی❣️ هستیم.

شهید جنگروی را صدایش کردم و گفتم «تو مسئول تبلیغات تیپ هستی، چرا به این‌جا آمدی؟ تو بایستی به رزمندگان قرآن آموزش بدهی»، شهید جنگروی که پشت لباس نوشته بود «یا جنگ، یا زیارت» گفت: «وقتی سر بریده سیدالشهدا (ع) بر سر نی قرآن خواند، تو می‌خوای جلوی رفتن یک قرآن خوان به جنگ را بگیری؟» گفتم: «حالا چرا کفش‌هایت را درآوردی؟» گفت: «من می‌خواهم «حر» امام حسین (ع) باشم و جز شهادت چیز دیگری نمی‌خواهم»، گفتم: «چرا حر را انتخاب کردی؟»، «مسئله هرکسی با خودش است، من می‌خواهم امشب این‌گونه به شهادت برسم».

شهید «علی جنگروی» 23 دی 1340 در اصفهان چشم به جهان گشود. وی در عملیات رمضان در شب 21ماه مبارک رمضان در یکم مرداد 1361  طی عملیات رمضان در بصره به درجه رفیع شهادت نائل آمد. شهید جنگروی پیکرش در منطقه باقی ماند. سرانجام شهید جنگروی در عملیات کاوش شهدا، پیکر مطهرش پیدا شد اما به دلیل آن‌که نشانی از وی باقی نمانده بود به عنوان شهید گمنام شناسایی شد. وی به همراه هفت همرزم دیگرش در پنجم مهر 1380 طی مراسمی در شهرک ولایت سپاه واقع در جوار دانشگاه امام حسین (ع) به خاک سپرده شد. شهید جنگروی پس از 16 سال گمنامی، چندی پیش توسط آزمایش DNA شناسایی شد و دوران گمنامی وی به اتمام رسید.

21 ساله بود که در عملیات رمضان در شب بیست و یکم ماه مبارک رمضان در یک مرداد سال 61 به فیض شهادت نائل شد اما پیکرش در منطقه باقی ماند و مانند مادرش حضرت زهرا(س) بی نام و نشان باقی‌ماند. برادرش سردار جعفر جنگروی قائم مقام لشکر 10 سید الشهدا بود که عملیات والفجر 8 در بهمن 1364 به شهادت رسید. سرانجام در عملیات کاوش شهدا پیکر مطهرش تفحص شد اما به دلیل آنکه نشانی از او باقی نمانده بود به عنوان شهید گمنام شناسایی شد. او به همراه 7 همرزم دیگرش در پنجم مهرماه سال 80 در مراسم باشکوهی در شهرک ولایت سپاه واقع در جنب دانشگاه امام حسین(ع) به خاک سپرده شد تا مکانی برای تجمع عاشقان و دلدادگان به شهدا باشد. در این مدت 35 سال گمنامی و بی خبری او, مادرش بی تاب و بی قرار چشم و گوشش به در بود تا خبری از فرزندش باشد. هر وقت خبر تفحص پیکر شهیدی را می‌شنید بی‌قرار تر می‌شد و امیدوار بود که پیکر فرزندش را در آغوش بکشد. پدرش نیز دوری و بی‌نشانی او را نتوانست تاب بیاورد و در سال 91 به دیدار او و برادرش شتافت. اما تقدیر بر آن بود که او پس از 16 سال گمنامی چندی پیش با آزمایش DNA شناسایی شود و پایانی باشد بر گمنامی او و چشم انتظاری مادرش.

هر شهید گمنامی که می‌آوردند, می گفت «ببینید علی هست یا نیست» مهدی جنگروی برادر دوم خانه در خصوص شنیدن خبر شناسایی هویت پیکر برادرش می‌گوید: از افراد حاضر یکی دو نفر دیشب خواب دیده بودند که  پیکر علی بازگشته است.مادرم خیلی چشم انتظار بود و چند روز پیش می‌گفت «حاج جعفر اسمی از او هست ولی علی اسمی از او نیست» و ما می‌گفتیم «مادر من اهمیت علی به این است که گمنام باشد و در هر صورت پرونده اعمالشان باز است». مادرم همیشه چشم انتظار بود هر شهید گمنامی که می‌آوردند, می گفت «ببینید علی هست یا نیست». ما می رفتیم اخبار را دنبال و جستجو می کردیم و می گفتیم «مادر خبری نیست ولی امیدوار باش». اخیراً که 159 شهید که آوردند دوباره اخبار را پیگیری کردیم و متوجه شدیم که 31 شهید مربوط به عملیات رمضان بود و ما گمان کردیم که پیکر علی در میان این شهدا باشد که شما خبر شناسایی هویت پیکر برادرم به عنوان شهید گمنام در آستان شهدای گمنام دانشگاه امام حسین(ع) را برایمان آوردید.

او در خصوص ویژگی‌ها و خصوصیات برادر شهیدش می‌گوید: علی یک شخصیت فرهنگی بود. او در دارالفنون درس می‌خواند و از آنجا فارغ التحصیل شد. ما 8 برادر بودیم, در آن زمان اوضاع جنگ ما را از درس دور کرد. برای اینکه همه درس بخوانند دیپلم علی را قاب کرده و در روی طاقچه گذاشتیم تا دیگر بچه‌های خانه آن را ببینند. با وجود آنکه در آن زمان امتحانات بسیار سختی می‌گرفتند اما او معدلش 20 شده بود. برادر شهید جنگروی ادامه می‌دهد: علی در سپاه شهرری مدرس دینی بود و خیلی بچه درسخوانی بود. او با آیت‌الله علم‌الهدی که اکنون نماینده ولی فقیه در استان خراسان رضوی است در مسجد امام جعفر صادق(ع) میدان خراسان مباحثه می‌کردند. او دارای ضریب هوشی بالایی بود و کتابخانه بزرگی داشت که بعد از شهادتش اسم آن کتابخانه را شهید علی جنگروی گذاشتیم. در کتابخانه‌اش جزوات کتابهای مختلفی در خصوص شهدا و بحث‌های رئالیسم شهید مطهری داشت.