و خيال... تصورم اين بود که در سايه حکومت قانوني هيچ کار غير قانوني آن هم از جانب عساکر(سربازان) بيگانه صورت نخواهد گرفت. وقتي ديدم در کفشکن مهمانخانه مسجد، عساکر مسلح آمريکايي با وحشيگري ميله(لوله)هاي تفنگ را به سوي ما نشانه گرفتهاند هيچ احساس خطر نکردم اما تعجب کردم که يعني چه؟!  آيا اين عساکر آمريکايي است يا من خيالاتي شدهام؟ فردي که لباس نظامي داشت و با اسلحهاش ما را نشانه گرفته بود با صداي بلند به انگليسي داد زد که هيچ کس از جايش تکان نخورد ور نه کشته خواهد شد. ترجمان(مترجم) با صداي بلند نعرهمانند آن را ترجمه کرد. بعد از آن فقط صداي ترجمان را شنيدم که گفت داکتر سيدعلي شاه کيست؟ با تعجب از عملشان گفتم من هستم. گفتند با شما کار داريم. حکومت جنگل  چشمها و صورتم را با پتوي خودم محکم بستند. آن وقت يقين کردم که در افغانستان از قانون خبري نيست و حکومت جنگل است. از اقتدار ملي، حاکميت دولت مرکزي و مردمسالاري فقط اسمش براي افغانها رسيده است. سرباز خشني با چند سرباز ديگر با نعره و وحشيگري به سويم هجوم آورده از پشت سر لگد محکمي بين دو کتفم زدند. با صورت به زمين خوردم و خون از دهان و بينيام جاري شد. ديگران هم تا توانستد با لگدشان زدند و بعد که خسته شدند، دو نفر بالاي پاهايم و دو نفر هم بالاي پشتم نشستند. من بهصورت روي زمين بودم و آنها پاهايم را با دستانم به هم بسته بودند و هي ميکشيدند. اينجا خاک امريکاست... هنگام ورود در زندان بگرام، زنجير و زولانه(دستبند) را از پاهايم گشودند. سربازي با قيچي لباسهايم را پاره کرد.  در وسط سه سرباز وحشي  برهنه ايستادهام نگهداشتند. چندين سرباز زن و مرد با مترجم در کنارم بودند. شايد از تحقير و تماشاي ما لذت ميبردند. فردي که روبهروي من بود با فرياد و با چشمان از حدقه درآمده به من نگاه ميکرد. ترجمان هم با همان حالت گپهاي(صحبتهاي) او را ترجمه ميکرد که: فقط به چشمان من نگاه کن و خوب گوش بده. بعد داد زد خوب بشنو اين جا خانه ما و خاک آمريکا است. در خانه و خاک ما حرف ما قانون است و بايد از آن اطاعت کني!! اگر تخطي کني جزا خواهي ديد، فهميدي؟! گفتم بلي. باز هم داد زد که:" از حالا اسمت سيد محمد علي شاه نيست. اسمت سيکس. ناين.فايف است. فهميدي؟"

 زجرآورترين توهين براي تمام زندانيها بيعزتي و هتک حرمت به "قرآن کريم" در زندانها بود. بارها زندانيان به اين عمل آنها اعتراض و شورش کرده بودند. يک بار در بازرسي زندانيان افغاني سربازان آمريکايي قرآن را به زمين انداخته و بعد اشتباهي خوانده بودند. ولي زندانيان افغاني آن عمل را عمدي دانسته دست به اعتراض وسيع زدند که به چند بلاک(بند) ديگر هم سرايت کرد. اگر چه معترضين توسط سربازان ضدشورش سرکوب شدند و بعد از تراشيدن سر و ريش آنها با زور به انفرادي منتقل شدند. بعد از آن به خاطر حفظ حرمت "قرآن" و دفاع از آن، جان شان را به خطر انداخته و خود را فدائيان قرآن نام نهادند. در طي سه روز 26 نفر از آنها خود را حلقآويز کردند ولي با اقدام سريع سربازان و کادر بيمارستان از مرگ نجات يافتند. بعد از چند روز اعتراض، آمريکايي ها مجبور شدند توسط بلندگو از زنداني ها عذر خواهي نموده و تکرار نشدن آن عمل را تضمين کردند. شما هيچ حقي نداريد  در زندان گوانتانامو در يکي از تابلوهاي داخل کمپ نوشته بودند "به شما(زندانيان) هيچ حقي تعلق نگرفته و هيچ قانوني شامل حال شما نميگردد. هرچه در اين جا به شما داده ميشود امتياز است و هر وقت بخواهيم اين امتياز را از شما خواهيم گرفت." مردم جهان از گوانتانامو و ابوغريب خيلي ميدانند و تصاوير تکاندهنده از آنجا به بيرون راه يافته ولي از بگرام و شرايط غيرانساني حاکم در آن سياهچالها حتي اکثر افغانها هم چيزي نميدانند. اگر ميدانند خود را به بيخبري زدهاند. سلام افغانستان ... بعد از چند ساعت به افغانستان رسيديم. در داخل موتر(ماشين) پاهاي ما را باز کردند، در حين پياده شدن از ميني بوس هم دستهاي ما را باز کردند. آنجا اولين باري بود که بعد از 40 ماه با دست باز از موتري به موتري ديگر بالا ميشديم و خود چوکي را براي نشستن انتخاب ميکرديم. جالب بود در هنگام سوار شدن کيف دستيام را هم به من باز گرداندند و تمام وسايلش شمارهگذاري شده بودند. تمام وسايلم سر جايش بود به غير از پولهاي نقدي که در کيفم داشتم، نبود و به سرقت رفته بود. موسوی پس از آزادی از گوانتانامو با تاسیس یک مکتب خصوصی و یک کلینیک خیریه‌ در زادگاهش گردیز مشغول خدمت شد. در کنار آن او در چند سال اخیر مسئولیت ریاست حوادث غیرمترقبه ولایت پکتیا را نیز به‌عهده داشت. سید محمد هاشم، یکی از نزدیکان او به خبرنامه، می‌گوید: « شما اگر یک‌بار مصاحبه‌ای بامردمی داشته باشید که در گردیز با آقای موسوی سرکار داشت، خیلی آنان بیش‌تر از خود آقای موسوی را دوست داشتند، موسوی کلینیکی که تاسیس کرده بود برای خانواده‌های فقیر دواها را مجانی می‌داد. او به‌قدری میان ما محبوب بود که بین دوستان و آشنایان ما مرسوم شده بود که اگر می خواستیم واقعیت یک قضیه را رویش تاکید کنیم، به سر داکتر موسوی قسم می خوریدیم. با این حال، طرف مقابل یقین می‌کرد که راست می‌گوییم.»

هدیه به ارواح طیبه ی شهدا ی کربلا🌷 شهید محمد علیشاه موسوی🌷 صلوات

اعمال مستحب سی ودومین روز از چله ی شهدا ی امام حسینی🌷 ازطرف شهید مدافع حرم🌷 شهید عبدالصالح زارع🌷 تقدیم می کنیم به ساحت مقدس خانم حضرت زینب سلام الله علیها

شهید عبدالصالح زارع نام پدر : عبدالوهاب تاریخ تولد :64/01/26 تاریخ شهادت : 94/11/14 محل شهادت : سوریه

«شهید عبدالصالح زارع بهنمیری» از مدافعین بابلسری است که بسیجیان و اهالی راهیان نور، غالباً‌ خادمی‌ او را در فکه به یاد دارند. حالا از او «محمد حسین» یک ساله به یادگارمانده که زمان شهادت پدرش تنها 7 ماه داشت! فرازی از وصیت‌نامه این شهید بزرگوار.: درود بر امام امت نایب بر حق امام زمان (عج) حضرت امام خامنه‌ای حفظه الله تعالی. عزیزان من، حواستان باشد که این انقلاب اسلامی را به امانت به ما سپردند و نکند در امانت خیانت کنیم؛ این امانت، امانت الهی‌ست، وظیفه همه ماست که از این انقلاب و دستاوردهای آن پاسداری کنیم. دست از این ماه تابان برندارید، چرا که این ماه از خورشید عالم تاب نور گرفته و بازتاب می‌نماید... همانطور که امام خمینی(ره) فرمودند: «پشتیبان ولایت فقیه باشید تا به مملکت شما آسیبی نرسد»، پشتیبان واقعی باشید و نکند روزی به خود آیید و خود را تواب معرفی کنید که آن روز هم پایان جهل نیست. خدا کند که از این آزمایش بزرگ سربلند بیرون آییم. خدایا از تو یاری می‌خواهم مرا توان دهی که در راه رضای تو قدم بردارم و هدفی جُز رضایتت نداشته باشم. ما می‌رویم تا مقابل دشمنان قسم خورده اسلام بایستیم و انشاءالله با ایستادگی در برابر ظلم و با از میان برداشتن آنان، زمینه‌ساز ظهور آقا امام زمان(عج) باشیم و به اذن‌الله زمانی که مهدی فاطمه ندای یا لثارات‌الحسین(ع) برآورد، لبیک بگوییم و جُزء سربازان آن حضرت باشیم.

عبدالصالح خیلی آرزوی شهادت داشت. همیشه به من میگفت برایم دعا کن. من هم دعایش میکردم. زمان خواندن خطبه عقد چون نمیخواستند کسی متوجه شود و کاغذ دم دستشان نبود، روی دستمال کاغذی نوشتند برایم دعا کن شهید شوم. دستمال را به من دادند و من وقتی نوشته روی آن را خواندم از ته دلم آرزو کردم که قسمت ایشان شهادت در راه خدا باشد. حاصل زندگی من با ایشان فرزند پسری است به نام محمد حسین که تنها یادگار شهید است. همسرم زمان خداحافظی بسیار برای تربیت محمد حسین سفارش داشت. از من خواست تا در تربیت محمد حسین سنگ تمام بگذارم. بسیاردوست داشت که محمد حسینش حافظ قرآن شود. طوری تربیت شود که مدافع اسلام و دین و اهل بیت شود. دلتنگ شهیدم میشوم همسرم هر هفته جمعه از جبهه با منزل تماس میگرفت. دوهفته آخر که دو روز در میان تماس میگرفت همیشه هم میگفت که همه چیز آرام  و امنیت برقرار است. نمیخواست که نگران اوضاع و احوالش شویم، با اینکه میدانستیم شرایط آنجا بسیار دشوار است. عبدالصالح در 14بهمن ماه 1394در منطقه رتیان با اصابت تیری به پشت سرش به شهادت رسید. بعد از شهادت همسرم بسیار دلتنگش میشوم، اما در عین حال از خدا آرامش، صبر و استقامت خواستم. خوشحالم که همسرم شهید شده و از حضرت زینب(س) صبر خواستم. صبری که به من عطا شده و امید دارم خانم نگاه خاصی به خانواده شهدای مدافع حرم داشته باشند. صبوری ما به خاطر مسیری است که همسران شهیدمان انتخاب کردهاند. آنها برای اسلام و دفاع از آن راهی شدند.

اللهم تقبل منا هذا القلیل امروز به همسرشهید مدافع حرم شدنم افتخار میکنم. خوشحالم که سعادت نصیب من شد. سعادتی که در آن دنیا و در محضر بیبی روسفیدم کند و شفاعت من را نماید. ما و مصیبت ما در برابر مصیبت حضرت زینب (س) ناچیز و نامقدار است و از ایشان میخواهیم بهترینهای ما را که در راه دفاع از حرم ایشان فدا کردیم بپذیرند. اللهم تقبل منا هذا القلیل. شهیدم در بخشی از وصیتنامه خود نوشته است: عزیزان من حواستان باشد که این انقلاب اسلامی را به امانت به ما سپردهاند و نکند در امانت خیانت کنیم. این امانت امانت الهی است. وظیفه همه ما این است که از این انقلاب و دستاوردهای آن پاسداری کنیم.