🔹استقبال از پاسخ آیت‌الله خامنه‌ای به نامه ترامپ! 🔸پاسخ حکیمانه و عزتمندانه رهبر انقلاب به پیغام فریبکارانه ترامپ، بازتاب وسیعی در میان ملت‌ها داشته است. ▫رهبر انقلاب در دیدار نخست‌وزیر ژاپن تصریح کردند: «من شخص ترامپ را شایسته مبادله هیچ پیامی نمی‌دانم و هیچ پاسخی هم به او ندارم و نخواهم داد.» یک شهروند ژاپنی به نام «ماکوتی» در منشنی در توییتر و ذیل توئیت سخنان حضرت آیت‌الله خامنه‌ای نوشت: «برای او (رهبر ایران) احترام قائلم. ایران غروری دارد که ما در ژاپن باخته‌ایم. رهبر قدرتمند ایران، حسرت برانگیز(رشک برانگیز) است.» همچنین فیصل الدویسان عضو پیشین پارلمان کویت، در همین زمینه در توییتر نوشت: دیروز عبیدالله ابن زیاد به امام حسین(ع) در کربلا نامه نوشت و به عمرسعد داد تا امام جوابش را بدهد، و امام فرمود جواب نمی‌دهم. و حالا تاریخ تکرار می‌شود؛ خامنه‌ای: جوابی به او نمی‌دهم.» به‌نظر می رسد نوع پاسخ حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، تأثیری کم‌نظیر در میان ملت‌های منطقه و جهان گذاشته که از رفتارهای مستکبرانه آمریکا احساس توهین و تحقیر می‌کنند.

💥تصویر تازه منتشر شده از حضور امام خامنه ای در مسجد جمکران در روز چهارشنبه گذشته ❇️رهبرانقلاب قبل از دیدار نخست‌وزیر ژاپن به مسجد جمکران رفته بودند.

هک کردن شبکه عربستانی توسط انصار الله یمن وپخش سرود جنگی وحماسی! ال سعود اماده باش حیدر وحمزه ومالک اشتر دارد میاید...👏👏 فان حزب الله هم‌ الغالبون 🌷

#آدرس_امام_زمان_(عج) 🍃از علامه حسن زاده پرسیدند: آدرس امام زمان (عج) کجاست؟ کجا می شود حضرت را پیدا کرد؟ ایشان فرمودند: آدرس حضرت در قرآن کریم آیه ۵۵ سوره قمر است...که می‌فرماید: "فی ‌مقعد صدق عند ملیک مقتدر" هر جا که صدق و درستی باشد،‌ هر جا که دغل کاری و فریب کاری نباشد، هرجا که یاد و ذکر پروردگار متعال باشد، حضرت آنجا تشریف دارند...

بیست و پنجمین روز از چله ی چهاردهم مهمان سفره ی جوانمرد قصاب ❣️شهید عبدالحسین کیانی❣️ هستیم.

/ جوانمرد‌ترین قصاب! شهید عبدالحسین کیانی معروف به «مش عبدالحسین» ، زن و بچه‌هایش را، مغازه و دامداری‌اش را، خانه و کاشانه‌اش را‌‌ رها می‌کند و دل می‌زند به دریای فتح المبین و سهم‌اش از فتح المبین می‌‌شود ۱۲ گلوله و شناسنامه‌ای که در چهل و سومین بهار عمرش ممهور می‌‌شود به مهر: «به فیض شهادت نائل آمد»

همیشه با وضو می‌‌رود مغازه. هر‌گاه از او می‌‌پرسند: «مش عبدالحسین! چه خبر از وضع بازار؟ کسب و کار چطوره؟» او فقط و فقط یک جواب مشترک برای همه دارد: «الحمدلله… ما از خدا راضی هستیم، او از ما راضی باشد…» سنگین‌تر از وزنه همیشه بیشتر از وزنه‌ای که توی کفه‌ ترازو گذاشته است، گوشت می‌‌دهد دست مشتری. همیشه کفه‌ گوشت به کفه آن‌ طرفی می‌چربد. ‌هیچ‌کس کفه‌های ترازوی مش عبدالحسین را مساوی ندیده است. همیشه سمت گوشت سنگین‌تر است

هیچ‌وقت کسی نمی‌‌بیند مش عبدالحسین پولی را که از مشتری‌هایش می‌‌گیرد، بشمارد. پول را که می‌گیرد، بدون اینکه حتی نگاهش کند، می‌اندازد توی دخل. این عادت همیشگی‌اش است. سنگ ترازو اگر مشتری مبلغ ناچیزی گوشت بخواهد، مش عبدالحسین دریغ نمی‌کند. می‌گوید: «برای هر مقدار پول، سنگ ترازویی هست» و البته همه می‌دانند که او همیشه بیشتر از حق مشتری گوشت می‌گذارد توی ترازو. اصلاً گاهی اوقات که مشتری را می‌شناسد، نمی‌گذارد مشتری مبلغی را که گوشت می‌خواهد به زبان بیاورد. مقداری گوشت می‌پیچد توی کاغذ و می‌دهد دستش. وَأَمَّا السَّائِلَ… مشتری‌هایش را می‌شناسد. آنهایی که وضع مادی خوبی ندارند یا حدس می‌زند که نیازمند باشند یا اینکه عائله سنگینی دارند را دو برابر پولشان گوشت می‌دهد. اصلاً گوشت را نمی‌گذارد توی ترازو که طرف متوجه بشود داستان چیست. گاهی اوقات برای اینکه بقیه مشتری‌ها متوجه نشوند، وانمود می‌کند که پول گرفته است. گاهی هم پول را می‌گیرد و کنار گوشت، توی روزنامه، دوباره برمیگرداند به مشتری. گاهی هم پول را می‌گیرد و دستش را می‌برد سمت دخل و دوباره‌‌ همان پول را می‌‌دهد دست مشتری و می‌گوید: «بفرما. مابقی پولت را بگیر». می‌‌خواهد عزت نفس مشتری‌های نیازمندش را نشکند. مش ‌عبدالحسین سال‌های سال اینگونه رفتار کرده است.

همیشه به دوستانش می‌گوید « یه نفر بهم پول می‌ده تا گوسفند بکشم و بین فقرا تقسیم کنم. اگه کسی می‌شناختین که نیازمند باشه، بفرستین در مغازه‌ م». افراد زیادی به این ترتیب می‌روند درب مغازه و مش‌عبدالحسین به شیوه‌هایی که دیگر مشتری‌ها متوجه نشوند، گوشت می‌دهد به‌شان. این داستان ادامه دارد تا اینکه یکی از دوستانش گیر می‌‌دهد که مش عبدالحسین! این بنده خدا که می‌گویی، کیست؟ مش عبدالحسین، مدام طفره می‌رود. دوباره می‌پرسد: «خداییش خودت نیستی؟» مش عبدالحسین آرام جواب می‌‌دهد: «اگر بگم نه، دروغ گفتم. اگه بگم آره، ریا می‌شه. اما این موضوع تا زمانی که زنده‌ام پیشت امانت بمونه» و تا زمانی که مش عبدالحسین زنده بود، هیچ کس نفهمید آن شخص خیر، خود مش عبدالحسین است. دیگر بماند آن جهیزیه‌هایی را که شبانه و نا‌شناس می‌برد درب خانه دختران دم بخت.

یکی دوبار از جلوی مغازه رد می‌‌شود که مش عبدالحسین صدایش می‌‌زند و می‌گوید: «تو گوشت می‌خوای اما پول نداری و خدا به دلت انداخته که این مغازه نسیه هم گوشت می‌ده… مرد انگار که کسی حرف دلش را زده باشد، گره‌های پیشانی‌اش باز می‌‌شود و می‌گوید: «خدا خیرت بده. یه ماهه گوشت نخوردیم. میشه نیم کیلو گوشت بدی و این انگش‌تر عقیق رو هم بزاری گرو بمونه تا پولشو بدم؟» مش عبدالحسین بدون اینکه او را بشناسد، تکهٔ بزرگی گوشت می‌‌پیچد توی کاغذ و انگش‌تر را هم می‌گذارد توی دست مرد. «اینو بزار دستت، برا نماز ثواب داره. هر وقت داشتی، پولشو بده» مرد لبخند زنان گوشت را می‌گیرد و می‌رود. مش عبدالحسین زیر لب می‌گوید: «خدایا! امیدوارم که هیچ ‌وقت برا دادن پول گوشت نیاد، اینطوری گفتم فکر نکنه بهش صدقه دادم و خجالت بکشه» .

دو گاو را نشان می‌‌کند و به صاحب گاو‌ها می‌گوید: «این دوتا گاو رو بزار برام. فردا میام پولشونو می‌دم و می‌‌برم.» فردا می‌رود برای خرید گاو‌ها که می‌بیند آن محل موشک خورده است و گاو‌ها تلف شده‌اند. مش عبدالحسین می‌‌رود پیش صاحب گاو‌ها و یک بسته اسکناس می‌گیرد سمتش. «این هم پول گاو‌ها…». صاحب گاو‌ها متعجب می‌‌گوید: «مش عبدالحسین! گاو‌ها که از بین رفته‌اند» و مش -عبدالحسین می‌گوید: «گاو‌ها از همون دیروز که بهت گفتم بزارشون برام، دیگه مال من بودن. حالا اگه تو این فاصله این گاو‌ها، گوساله به دنیا می‌ آوردن، خب گوساله مال من بود دیگه. حالام که مردن، مال من بودن» پول گاو‌ها را تمام و کمال می‌دهد و صاحب گاو‌ها هرچه اصرار می‌کند که حداقل نصف پول را بگیرد، فایده‌ای ندارد و نگاه او که هنوز نتوانسته است آنچه را می‌بیند باورکند، مش عبدالحسین را بدرقه می‌کند