✍هر گاه نزد عالمی نشستی بر شنیدن حریص تر از گفتن باش و همانگونه که نیکو سخن گفتن را می آموزی نیکو شنیدن را نیز بیاموز. ▪️شهادت حضرت امام محمد باقر علیه السلام تسلیت باد. @tareagheerfan👈

#شب_اول_مسلميه 🏴 #گزارش_تصويرى سلام بر تو و بر شور و حال این ماتم سلام بر تو و بر مسلمیه های حرم... #يا_سيد_الكريم آستان مقدس حضرت عبدالعظیم (ع) ✅ @abdulazim_ir

✍️ اتفاقی جالب در لحظه‌ی شهادتِ شهید تورجی‌زاده از زبان خودش #متن_خاطره : شهیدتورجی‌زاده مداح بود و عاشقِ حضرتِ زهرا«س». آیت الله میردامادی نقل می‌کرد: بعد از شهادتِ محمد رضا خوابش رو دیدم و بهش گفتم: محمد رضا ! این همه از حضرت زهرا «س» گفتی و خوندی ، چه ثمری برات داشت؟ شهید تورجی ‌زاده بلافاصله گفت: همین‌که در آغوشِ فرزندش حضرت مهدی «ع» جان دادم برام کافیه... 🌷 خاطره‌ای از زندگی مداح شهید محمد

📢📢📢📢📢📢📢📢 سلام بر همه💐 خدارا شاکریم که از سال گذشته عید قربان🌹 این توفیق را پیدا کردیم به پیشنهاد استاد بزرگوار خانم نیلچی زاده 🌹 و همراهی شما خوبان 💐 هر چهل روز یکبار و در ماههای رجب وشعبان هرماه ودر ماه رمضان «در سه مرحله» در هر بار چندین قربانی صورت گرفت🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸 ان شاالله بنا داریم امسال هم برای عید قربان با یاری شما عزیزان دوقربانی داشته باشیم: ✅ برای سلامتی وفرج امام زمان علیه السلام ✅ برای سلامتی نائب امام زمان حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، که خداوند وجود نورانی ایشان را تا ظهور هرچه زودتر مهدی فاطمه بالای سرمان مستدام کند دوستان می توانند سهم خود را به این شماره ی کارت واریز فرمایند: 6037 9973 5313 3474 خدیجه مولوی 🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺

سلام بر همه💐 دوستان میتوانند،تا قبل از اذان صبح روز چهار شنبه، عیدقربان واریز کنند🌺

سلام علیکم اعمال مستحب امروزمان به همراه نوزدهمین تلاوت را از طرف شهید مسیحی🌷 شهید آلفرد گبری🌷 تقدیم می کنیم به محضر پیامبر خاتم اسلام و ائمه ی معصومین علیهم السلام وحضرت مسیح پیامبر آیین اجدادش

شهید آلفرد گبری (گروهبان یکم) فرزند واهان در تاریخ 1350/05/31 در محله یوسف آباد تهران در بیمارستان بازرگانان دیده به جهان گشود. او فرزند اول خانواده بود و دو برادر و یک خواهر کوچکتر از خود داشت. آلفرد در سن 2 سالگی به همراه خانواده خود از آن محله نقل مکان و به محله نارمک خیابان، وحیدیه رفتند. در 6 سالگی به دبستان تأثیری ارامنه رفته و راهنمایی را هم در مدرسه راهنمایی نانیری سپری کرد و دوره دبیرستان را در دبیرستان ارامنه سوغومونیان به اتمام رسانید. او از همان دوران کودکی علاقه زیادی به ورزش کردن داشت و زمان فراغت خود را با ورزش کردن و تعطیلات تابستان را هم با کار کردن سپری می کرد و درآمد ناشی از کار خود را به پدر و مادر می داد تا کمک خرج خانه باشد. در تابستان به مطالعه و فراگیری کارهای مختلف از قبیل باطری سازی، تراشکاری، قالب سازی و ... می پرداخت. او هیچگاه بی کار نمی ماند و از هر لحظه ی وقت خود به نحو احسن استفاده می نمود؛ ناگفته نماند او در ورزش حتی در مسابقاتی که توسط باشگاه تدارک دیده می شد شرکت می کرد و مقام هم کسب می کرد در سال 1369 پس از گرفتن دیپلم در رشته اقتصاد بلافاصله خود را برای رفتن به سربازی معرفی کرد، با این هدف که بعد از اتمام دوران مقدس سربازی ادامه تحصیل بدهد و به دانشگاه برود. گروهبان یکم گبری دوره آموزشی خود را در پادگان واقع در خیابان افسریه تهران گذراند و پس از دوران آموزشی و تقسیم بندی سربازان به لشگر 58 تکاور ذوالفقار در گیلان غرب اعزام شد. مدتی که آنجا بود از مرخصی استفاده نکرد تا تشویقی بگیرد سپس به مرخصی بیاید که عمرش به گرفتن تشویقی مجال نداد و در جبهه گیلانغرب در حالی که خانواده چشم انتظار آمدن وی به خانه بودند به شهادت رسید. روحش شاد و یادش گرامی باد

. روایت دیدار رهبر معظم انقلاب در سال ۱۳۸۹ با خانواده این شهید را در ادامه می‌خوانیم: «اواخر بهمن سال ۸۹ است و بیست سال از شهادت آلفرد گذشته. حالا زنگ زده‌اند که می‌خواهیم بیاییم دیدار خانواده شهید! هیچ کدام‌مان حوصله نداریم. می‌گوییم دستتان درد نکند، اما ما آمادگی نداریم. پدر و مادر پیر هستند و کم‌حوصله. به‌ویژه مادرم که از بعد شهادت آلفرد تا حالا اصلاً حوصله مهمان و مهمانی ندارد. هر چه می‌گوییم که نیایند، می‌گویند شما شب منزل باشید، چند دقیقه بیشتر طول نمی‌کشد. یکی دو ساعت بعد از غروب سه نفر میان‌سال می‌آیند دم در و می‌گویند که چند دقیقه دیگر مهمانتان می‌رسد! با خودم گفتم الان بی‌خیال می‌شوند و می‌روند، شروع می‌کنند با هم صحبت کردند . کمی مضطربند و مرتب به ساعت‌هایشان نگاه می‌کنند. بالاخره یکی‌شان بابا را می‌کِشد کنار و درگوشی با او حرف می‌زند. چشمان بابا از تعجب، بازتر می‌شود و بعد با بهت و حیرت به من و مامان می‌گوید: سریع لباستان را عوض کنید، بعد هم باید خانه را مرتب کنیم. -می‌دانی کی دارد می‌آید اینجا؟ حاج آقا خامنه‌ای دارند می‌آیند. -کی؟ آقای خامنه‌ای؟ همین که رهبر هستند؟ سریع بلند می‌شوم. یک پیراهن سفید دارم، شبیه آنهایی که بچه‌های هیئت سر کوچه می‌پوشند، همان را تنم می‌کنم، شانه‌ای به سرم می‌کشم و می‌آیم در اتاق پذیرایی. نه هنوز باورم نمی‌شود. حاج آقا و بابا روی مبل‌های زیر عکس آلفرد می‌نشینند و من و مامان هم هستیم . ما که نمی‌دانیم چه باید بگوییم. آقای خامنه‌ای خودشان شروع می‌کنند به احوالپرسی از ما، یک به یک. حالتشان بر خلاف تصور من، خیلی صمیمی و راحت است و نه خشک و رسمی. -خداوند ان شاء الله که شهید شما را مشمول رحمت و مغفرت خودش قرار بدهد. ان شاء الله خداوند به شماها صبر بدهد و اجر بدهد. خب، این فرزند شما کی شهید شد؟ عکسشان این است؟ بابا جواب سؤال‌های حاج آقا را می‌دهد. -بله، سال ۶۹ شهید شد. -شصت و نه؟ یعنی بعد از پایان جنگ؟! -بله- کجا شهید شدند؟ -گیلان غرب. - آهان، گیلان غرب. عجب! سرباز بوده؟ بله سرباز بود. -چند سالش بود؟ -بیست سال. تازه دیپلم گرفته بود، دانشگاه هم قبول شد، می‌خواست برود دانشگاه، گفت اول بروم سربازی‌ام را تمام کنم، بعد برمی‌گردم دانشگاه را ادامه می‌دهم... - ان شاءالله که شما مأجورید. البته این مصیبت‌ها محنت دارد، ناراحتی دارد، رنج و درد دارد، اما در مقابلش خدای متعال هم، به کسانی که این رنج‌ها را تحمل می‌کنند و صبر می‌کنند و شکر می‌کنند، اجر می‌دهد. این بُر و برگرد ندارد. تعالیم اسلامی ما این طور نشان می‌دهد و همه ادیان الهی همین طورند. در این مسائل ادیان الهی با هم اختلافی ندارند. یعنی خدای متعال چون عادل و رئوف و رحیم است، لذا هر کسی که رنجی در دنیا می‌کشد، در مقابلش در آخرت یک چیزی به او خواند داد. سر کسی کلاه نمی‌رود. ....مادر شهید می‌گوید؛ آقای خامنه‌ای! ببخشید. پسرم که شهید شد، بیماری اعصاب گرفتم. یک شب خواب دیدم یک پیرمرد آمد در خوابم، مثل شما ریش سفید داشت، کلاه سبز. سه دفعه زد به شانه من. گفت؛ مادر! شما این قدر دکتر نروید، از زیر عَلَم رد بشوید خوب می‌شوید، به همسایه‌هایمان گفتم چه کار کنم؟ همچین خوابی دیدم. گفتند عیبی ندارد، دسته که می‌آید و رسیدیم به خانه‌تان. می‌زنیم به پنجره. بیا و از زیر عَلَم رد شو. از آن شب دیگر قرص نخوردم. دیازپام می‌خوردم. صبح بلند شدم، بدنم سبک شده بود، هنوز که هنوز است آقامان نمی‌داند جریانش چه بود! به من می‌گفت؛ باید در بیمارستان بستری‌ات کنم. اعصابم خراب بود، کسی می‌خندید، بدم می‌آمد و ... . -خب الحمدلله . همین است دیگر، همین است. دل‌های پاک و صاف همین طور است. وقتی دل صاف است، اولیای الهی نگاه می‌کنند، کمک می‌کنند، توجه می‌کنند، توجه آنها هم توجه خداست. به ویژه ارامنه ما – در همین تهران و بعضی شهرستان‌های دیگر که ارامنه هستند- با مقدسات دینی شیعه خیلی نزدیکند. به امام حسین(ع) علاقه دارند، به امیرالمؤمنین(ع) علاقه دارند. حاج آقا راست می‌گویند، من خودم عاشق هیئتم، محرم هر شب می‌روم. تازه جمکران هم رفته‌ام. وقتی این را به ایشان می‌گویم، اصلاً تا اسم جمکران را می‌شنوند، یک لبخند زیبا می‌زنند و می‌گویند: جمکران؛ به به. می‌گویم که من نامه نوشته‌ام و در چاه انداخته‌ام. -«حالا آن نامه را نمی‌خواهد آنجا بیندازید. شما جمکران اگر رفتی، برو آنجا، یک آقایی وجود دارد که بدان این آقا می‌شنود حرفت را مخاطبش قرار بده. خودت بدان داری با یکی حرف می‌زنی. با او حرف بزن، بدان که خدای متعال جواب می‌دهد. تردید در این نداشته باش. درست می‌شود. نامه داخل چاه و اینها لزومی ندارد، نه یک سند درستی دارد، نه لازم است حالا به فرض، سند هم داشته باشد، چیز لازمی نیست. آنهایی که قدرت کار را دارند، می‌توانند تصرف بکنند، آنها محتاج به نامه نیستند، وقتی خواستی حرف بزنی، دلت به حرکت درمی‌آید،

به حرف می‌آید. برو با دلت حرف بزن. من یک وقتی یک شعری گفته بودم درباره امام زمان(ع). رفتم جمکران و تضرع و توجه و نماز و همین اعمال که هست. دیدم آرام نمی‌گیرم، راحت نمی‌شوم. بلند شدم و ایستادم. دفترم هم در جیبم بود، دفتر شعر. درآوردم، گفتم آقا جان این شعر را برای شما گفته‌ام، می‌خوانم برایتان. شروع کردم شعر را خواندن،، آهسته البته هیچ کس هم متوجه نبود. یک غزلی بود از اول تا آخر غزل را خطاب به حضرت خواندم. گمان می‌کنم تأثیری که آن غزل در حال من کرد، آن نماز مخصوص و آن چیزها تأثیری نکرد. آدم با دلش که حرف بزند این طوری است. حرف بزنید، بخواهید، مقدسین هستند، اینها. بندگان شایسته خدا هستند. اینها اولیائند. می‌توانند تصرف کنند و می‌توانند کمک کنند. البته این، بر حسب فکر اسلامی ما، مانع از تحرک دنیایی نمی‌شود. یعنی نباید بگویم که حالا که من با او حرف زدم، پس دیگر تمام است، نه! گاهی اوقات می‌شود که انسان مریض است، توسل پیدا می‌کند، بعد به دلش می‌افتد که برود پیش فلان دکتر. دکتر وسیله است. نمی‌شود بگویم حالا که من توسل کرده‌آم، پس دیگر دکتر نمی‌روم. نه

چنین چیزی نداریم ما. آدم باید دکتر برود، دنبال کار باید برود، تلاش مادی‌اش را بکند، اما روح کار اینها نیست، اینها فیزیک کار است. روح کار، همان توجه و توسل به خدای متعال و اولیای الهی است که ان شاء الله هم اثر خواهد کرد....». در بین صبحت‌ها، دوباره فکری من را اذیت می‌کند. می‌دانستم که اگر بعداً داستان امشب را برای کسب تعریف کنم، باورش نمی‌شود. می‌خواهم از آقای خامنه‌ای یک امضاء بگیرم! بین گفتن و نگفتن مانده‌ام. -می‌شود یک خواهشی بکنم؟ -بله آقا جان. -می‌شود یک امضاء به من بدهید؟ -امضاء؟ روی چه؟ من روی کاغذ امضاء نمی‌کنم. کتاب داری، بیاور امضا کنم. انجیل داری، بیاور امضاء کنم. می‌روم انجیل را می‌آورم. حاج آقا قبل از امضا، کتاب مقدس را ورق می‌زنند و می‌پرسند که این خط ارمنی است؟ می‌گویم بله، قابل شما را ندارد، تقدیمتان می‌کنم. -نه من کتاب مقدس به زبان فارسی دارم. هم انجیل به‌تنهایی دارم، هم عهدین؛ تورات و انجیل با همدیگر را دارم و بیش از یکی هم دارم. قاموس کتاب مقدس هم دارم. این را هم استفاده نمی‌کنم. -می‌توانید زبان عبری را هم یاد بگیرید. آسان است. من بهتان یاد می‌دهم. - وقتش را ندارم. اگر وقتش را داشتم، همین کار را می‌کردم. می‌گفتم بیایی، هفته‌ای یک بار آنجا ارمنی را به من یاد بدهی. حاج آقا یک جمله اول انجیل می‌نویسند و امضاء می‌کنند. انجیل را می‌دهند به من. حالا هر کس باور نکنند که آقای خامنه‌ای خانه ما آمده‌اند، این دست‌خط و امضاء را نشانشان می‌دهم.