توی زمان جنگ نزدیک خط مقدم، ضروری بوده که چندتا چادر بزنن بشه بیمارستان صحرایی. اما کمی عقب تر، توی شهر ها بیمارستان های مجهز و ساختمان های بزرگ قرار داشته برای جراحی های خاص و مراقبت های بعد از اقدام های اورژانسی توی جبهه. همه ش لازمه! اگر کسی به ساخت یک بیمارستان خوب کمک کنه، با نیت خدمت به اسلام، خدا قبول میکنه. از طرفی اون خانم بهیار هم که جونشو میذاره میره زیر آتیش خمپاره زخم ها رو فوری میبنده که چند ساعتی اون مجروح زنده بمونه و برسه به شهر، اونم داره جور دیگه ای اجر میبره. هم مشارکت در حرکت عظیم اربعین با نیت رساندن صدای مظلومین مهمه و هم کمک مالی به غزه و یمن. هرکس به اندازه ای که میدونه براش مقدور هست در همه اینا باید مشارکت کنه. هیچکدوم به جای همدیگه نیست؛ فقط باید دقت کرد که اگر کسی میره پیاده روی برای یک سیاحت و زیارت عادی نرفته؛ یک بار سنگین روی شانه ش هست و اون حمایت آشکار از فلسطینه؛ نه فقط توی دعا! ان شاء الله که توی راه حق باشیم هرجا هستیم...

چیزی که به ذهنم میرسه برای توصیه به عموم مؤمنین، اینه که نکات متنوعی رو بهشون یادآوری کنیم؛ یعنی ابعاد مختلف موضوع مبارزه رو براشون روشن کنیم. شاید مثلا یکی فقط به جنبه حمایت مالی فکر کرده تا الان؛ و یکی فقط به جنبه حضور در مکان های خاص، مثل راهپیمایی و تظاهرات و مراسم ها... اگر بتونیم بهشون بگیم که باید به جنبه های دیگه مبارزه هم توجه کنن، احتمالا آگاهانه تر حرکت میکنن. خداوند انسان ها رو هم متفاوت خلق کرده و هم با توجه به محیطی که در اون رشد کردن، میزان تمایل هاشون به بعضی از انواع کار خیر بیشتر هست. اگر کسی صرفا به کار خیری بپردازه که خودش خوشش میاد، و از انواع دیگه یا تشخیص اولویت ها باز بمونه، رشد نمیکنه! رشد انسان در شناخت خودش هست. نگاه کنه ببینه کجا داره زیاده روی میکنه و کجا داره کم می‌گذاره.

✡ نسل تیک‌تاک علیه اسرائیل! 🚨 چرا جوانان آمریکایی دیگر از اسرائیل حمایت نمی‌کنند؟! 🎬 یهود مدیا : 🇮🇷👉 @jewishmedia

یه افرادی هستن که بلدن با حرف زدن دیگرانو قانع کنن پول های هنگفت بگیرن برای کارهای به ظاهر فرهنگی و در واقع حیف و میل کردن بیت المال! نمیدونم اون کسی که اختیار تقدیم پول بی زبون رو داره چند درصد مقصر هست که خام چرب زبانی اونا میشه؛ ولی کاش داستان معروف خاموش کردن شمع توسط حضرت امیرالمؤمنین رو نصب العین قرار بدن. اینا روز قیامت حساب و کتاب داره. به اسم جشنواره و همایش و بزرگداشت و یادواره و کنفرانس و انواع و اقسام این برنامه ها یه عده آدم که کار خاصی نمیکنن سالی چند بار دورهم جمع میشن، شربت و شیرینی و گاهی ناهار یا افطار صرف میکنن، چندتا کلیپ ویدئو و نماهنگ تماشا میکنن، چند نفر سخنران رو تحمل میکنن، بعدشم هیچی.

چرا باید از گفتن صریح این واقعیت نگران باشم؟! کی باز میخواد بهش بربخوره و قهر کنه برای شنیدن حرف حق؟ اگر یکی اینا رو میخونه و حرصش درمیاد، احتمالا خودش یکی از اوناست که از برگزاری برنامه های اینچنینی به یک نون و نوایی میرسه. لزوما هم درآمد مستقیم و دریافت مبلغ مشخص نیست؛ بعضیا با این کارها برای خودشون رزومه درست میکنن، میخوان خودی نشون بدن که ما فلان شخص مشهور رو دعوت کردیم و توی تلوزیون هم نشون دادن!! امیدواریم جواب قانع کننده ای برای شب اول قبر داشته باشن.

نپرس که باز چی شده نگو که دلت از کجا پُره چون اصلا اتفاق تازه ای نیست گاهی یه کانال هایی رو که مدتی وقت نکردم ببینم، نگاه میکنم یاد افرادی میوفتم و مراسم هایی و رفتار هایی و تکرار هایی و دروغ هایی و خنده هایی و هزینه هایی و اسم هایی و چهره هایی و... قبلا به دلایلی کمتر صراحت به خرج میدادم، و با کنایه عنوان میکردم، ولی امیدوارم دیگه چشمم به ریخت اون موجودات سودجو نیوفته که ناچار بشم مراعات آشنایی رو بکنم و احترام نداشته شون رو حفظ کنم

خونم بجوش میاد وقتی میبینم یه عده حتی از شرایط امروز غزه هم دنبال این هستن که خودشونو توی چشم بقیه مهم و توانا و دانا جلوه بدن. دلم بسوزه برای اونایی که خیال میکنن اونا صداقت دارن یا بگم اگر دقت کنن خودشون متوجه این دغل کاری ها میشن؟ نه جلوی اون ارگان های دولتی رو میتونم بگیرم که اینا رو تقویت نکنن، نه میتونم به مخاطبینشون بگم اینا دارن سر همه کلاه میذارن! اونایی که جذبشون میشن، تا مدتی تحمل شنیدن این واقعیت رو ندارن! زمان میبره تا شک کنن، تا جرئت کنن بفهمن پشت پرده اجرا چی داره میگذره! امیدوارم وقتی حس میکنن به اعتماد و احساساتشون خیانت شده، از عالم و آدم بریده نشن؛ قوی و مستقل بشن! فرق صداقت و طمع رو درک کنن، از چیز درستی که واقعا باید باشه بخاطر این تجربه ناگوار فراری نشن! خدایا کمک مون کن چشم هامون رو باز کن قلب هامون رو روشن کن به نور معرفت خودت یا أرحم الراحمین

نترس دوست من؛ نترس از اینکه دنیا پر از فریب و نیرنگ شده؛ همه اینا امتحان های زندگی من و توئه... اونا نمیتونن هیچ کاری کنن؛ نمیتونن حق رو تا ابد پنهان کنن؛ نمیتونن تا همیشه پشت نقاب های جورواجور مخفی بشن؛ یه روزی یه جایی خودشونو لو میدن! یه حرفی از دهنشون میپره، یا یه حرکتی میکنن که بقیه می‌فهمن ذات این آدم به ظاهر مذهبی و انقلابی چی بوده! میفهمن که منافق بوده!! دیر و زود داره، سوخت و سوز نداره!

🔷سه دسته افراد رو مقصر میدونم که دسته اولشون بعیده از این سودجویی دست بردارن؛ چون منبع درآمدشون همین برگزاری هاست و فقط یه برنامه رو اجرا میکنن و بدو بدو میرن جای بعدی. اعتقاد خاصی هم به چیزی ندارن... 🔹در واقع قرارداد میبندن و صفر تا صد کار رو دست میگیرن؛ از دعوت مهمان و پیدا کردن سالن و تدارکات و پذیرایی... 🔹اینا که ازشون اصلا انتظاری ندارم که دغدغه تاثیر گذاری فرهنگی داشته باشن 🔸دسته دوم کسانی هستن که در ارگان های دولتی شاغل هستن و برای اینکه خودشونو فعال نشون بدن هر از چند وقتی یک همایش یا گردهمایی یا کنفرانس برگزار میکنن. 🔸با دعوت از چندتا چهره مشهور بهش اعتبار میدن و اینکه آیا این هزینه کردن مفید واقع شده به قدر کافی یا نه، براشون اهمیت زیادی نداره. 🔸خودشونو توجیه می کنن، مثلا میگن هیچی عالی نیست، ماهم مثل بقیه... ⛔️اما اعتراض اینجاست که اگر اون یکی سازمان هم داره مشابه همینو چندتا خیابون اونطرف انجام میده، یا دو سه ماه زودتر و دیرتر، دیگه چه لزومی داره که اون برنامه سطح پایین با این مبالغ هنگفت دوباره و دوباره تکرار بشه؟ 🔻چرا یک کاسه ش نمی کنین که حداقل صرفه جویی بشه؟! 🔻به جای سالی سه بار، خب بشه سالی یک بار، با کیفیت بهتر! 🔰دسته سوم کسانی هستن که میخوان یه کار مفید انجام بدن، میبینن این برنامه هست؛ میگن ئه چه خوب!! هم حقوقشو میگیرم هم ثواب داره... 🔰اما اگر آدم بفهمه که این جشنواره و مراسم های شبیه به هم به نحوی اسراف محسوب میشه، بازم وجدانش بهش اجازه میده که از اعضای تیم برگزار کننده باشه؟! ▫️البته هرکس به اندازه فهم و درک خودش مسئول هست، اما امیدوارم جوان های انقلابی خودشونو فریب ندن. ➖بخاطر یه مبلغی که توی زندگی میاد و میره، وقت و انرژی و اعتبار خودشونو خرج برنامه های کم فایده با بودجه بیت المال مسلمین نکنن!