تا وصف جانان میکنم ، این جان جلا گیرد ز جان
جان گیرد این جانم ز جان ، ای جانِ جان ریزانِ من (:
گر جان دهم در راه تو ، جان میشود تسلیم دل
تا جان دهی بر جانِ من ، ای درّ جان افشانِ من
غم را به جانم میخرم ، تا پایِ جان جان بر کفت
تا لحظه جان دادنم ، جانت شود درمانِ من . .
دلخسته گر جانش به لب اید ، تویی جان آفرین
هر دم ز دل گوید بِنِه ، جان بر دلِ بیجان من (:
گیرم این عشق که آتش زده بر زندگی ات
بعد جان کندنِ تو شکل گلستان باشد
بعد یک عمر به ویرانه ی تو برگردد
تا در این شعر پر از حادثه مهمان باشد
گیرم این دفعه که برگشت، بماند؛ نرود!
گیرم از رفتنِ یک باره پشیمان باشد(:
فرض کن حسرتِ پاییز تو را درک کند
روز برگشتنِ او اوّلِ آبان باشد...