یادم آید روز دیرین
کودکی شاداب بودم
هر زمان خوابم می آمد
روز دوش گرمِ اکبر خواب بودم

یادم آید روز دیرین
 صورتم چون یاس بود ُ
اقتدارم چون 

عمو عباس

 بود

دست های مهربانِ مهربان بابا
به روی سرم بود ُ
به قول عمه زینب قد و بالا و حجابم
مثل زهرا مادرم بود

باز باران می چکد بر روی پایم
 لرزه دارد دست هایم 
عمه برگردیم خانه

یادم آید در بیابان ...
یک شب افتادم ز ناقه 
زجر، زجرم داد تا از ره رسید

زلف هایم را کشید ُ
آن چنان زد که از آن پس
 چشم هایم خوب چیزی را ندید ُ
 گوش من سنگین شد و رنگم پرید ُ😭

چشمونم خونی شد ُ
 چیزی نگفتم او ولی زد بی بهانه 
عمه برگردیم به خانه

تار میبینم...
سرم سنگینه
 عجب دستی داشت...
 خیر نبینه

پای چشمام
 گلِ آتیشه
 دیگه تا زندم
 خوب نمی شه خوب نمیشه