محل شهادت شهید مصطفی صدرزاده(سیدابراهیم) . به یاد شهدا 🌷🌺💐🌷🌷🌷💐🌺اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌷🌷🌷💐🌺🌺💐💛💚💓 #شهید_محمدحسین_محمدخانی 🌹یازهرا🌹 @MohammadHossein_MohammadKhani

به یاد شهدا 🌷🌺💐🌷🌷🌷💐🌺اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌷🌷🌷💐🌺🌺💐💛💚💓 . . #شهید_محمدحسین_محمدخانی 🌹یازهرا🌹 @MohammadHossein_MohammadKhani

وقتی دختر شهید مصطفی صدرزاده روضه ی حضرت زینب سلام الله علیها میخواند... 😭😭😭 به یاد شهدا 🌷🌺💐🌷🌷🌷💐🌺اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌷🌷🌷💐🌺🌺💐💛💚💓 . #شهید_محمدحسین_محمدخانی 🌹یازهرا🌹 @MohammadHossein_MohammadKhani

نقاشی زیبا از چهره شهید مصطفی صدر زاده #شهید_محمدحسین_محمدخانی 🌹یازهرا🌹 @MohammadHossein_MohammadKhani

عادت مصطفی این بود که هرگاه به خانه میآمد ابتدا دست پدر و مادرش را میبوسید و در همان حین سلام میکرد. - سلام بابا. - سلام مصطفی جان فکر کنم شکست خوردید که اینجوری برگشتی. - نه بابا اتفاقاً پیروز شدیم. خدا روشکر. - چکار کردی؟ - هیچی همه تیراندازی کردیم و یه نارنجک بود که توی همۂ بچه ها به من دادنش تا بزنم. - خدا روشکر بابا. - بابا میشه از این به بعد بیشتر توی برنامه های بسیج شرکت کنم؟ - آره بابا جون ولی مواظب درسات باش. - چشم. با اجازه من برم بخوابم خیلی خسته ام. از آن روز تا روزی که مصطفی چشم از دنیا بست محمد همیشه یاد آن روز بود و همیشه پسر خود را پیروز میدانست. #شهید_محمدحسین_محمدخانی 🌹یازهرا🌹 @MohammadHossein_MohammadKhani

عکس هایی از کوچکی تا بزرگی شهید مصطفی صدرزاده #شهید_محمدحسین_محمدخانی 🌹یازهرا🌹 @MohammadHossein_MohammadKhani

کاش همانگونه که در نوشته ها و شعرهایم به دنبال قافیه و هماهنگی هستم تا نوشته هایم زیباتر شوند میتوانستم قافیه های زندگی ام را با تو هماهنگ کنم... و تو شوی قافیه ی روزگار من... قید و نهاد زندگی من... #شهید_مصطفی_صدرزاده_سیدابراهیم 💔 #شهید_محمدحسین_محمدخانی 🌹یازهرا🌹 @MohammadHossein_MohammadKhani

سلام داداش مصطفی!!~[❤°~^] منم میبری پیش خودت؟!😔🖤 دلم گرفته ای رفیق😭 لبریز بغضم این روزا😭💔 #شهید_محمدحسین_محمدخانی 🌹یازهرا🌹 @MohammadHossein_MohammadKhani

#قصه_دلبری #قسمت_پنجاه_و_چهارم صدای گریه اش آرومم کرد.نمف راحتی کشیدم. دکتر گفت :بچه رو مرده دنیا آوردم،ولی به محض دنیا اومدن گریه کرد.اجازه ندادند بچه را ببینم.دکتر تأکید کرد اگر بچه رو نبینم به نفعه خودته.گفتم یعنی مشکلی داره.گفت نه هنوز موندن یا رفتنش معلوم نیست ،احتمال رفتنش زیاده.بهتره نبینیش. وقتی به هوش آمدم محمد حسین رو دیدم.حدود هشت و نیم صبح بود و از شدت خستگی داشت وا می‌رفت ،نا و نفسی برایش نمانده بود.آنقدر گریه کرده بود که چشمش شده بود مثله کاسه خون.هرچه بهش می‌گفتند که اینجا بخش زنانه و باید بروی بیرون به خرجش نمی‌رفت.اعصابش خورد بود و با همه دعوا میکرد.سه نصف شب حرکت کرده بود.میگفت نمیدونم چطور رسیدم اینجا.وقتی دکتر برگه مرخصی رو امضا کرد،گفتم میخوام ببینمش.باز اجازه ندادن.گفتن بچه رو بردن اتاق عمل،شما برین خونه و بعد بیاین ببینیدش . محمد حسین و مادرم بچه رو دیده بودند.روز چهارم پنجم رفتم بیمارستان دیدمش.هیچ فرقی با بچه های دیگه نداشت . طبیعیه طبیعی.فقط کمی ریز بود،دو کیلو و نیم وزنش بود و چشمان کوچک معصومانه اش باز بود. بخیه های روی شکمش را که دیدم دلم برایش سوخت.هنوز هیچ نشده رفته بود زیر تیغ جراحی.دوباره ریه اش را عمل کرده بودند.حواب نداد.نمیتونست دوتا کار را همزمان انجام بدهد .اینکه هم شیر بخورد هم نفس بکشد.پرسنل بیمارستان گفتند :تا ازش دل نکنی این بچه نمیره. دوباره پیشنهاد و نسخه هایشان مثله خوره افتاد به جونم. ادامه دارد...