انصارالله که اکثر عملیات‌های موشکی خود را مبتنی بر بستن فرودگاه بن گورین و البته ایجاد ناامنی در عمق اراضی اشغالی قرار داده بود، هدف جدیدی تعیین کرده‌ که مبتنی بر انهدام بندر ایلات و فرودگاه رامون است. این سیاست دو دلیل دارد: ۱. دلیل اول که سیاسی و راهبردی است مبتنی بر استراتژی اِسنادی یمن است که در آن، متناسب با کیفیت و کمیت عملیات رژیم در غزه، آن‌ها نیز عملیات خود را بازتنظیم می‌کنند. عملیات تصرف غزه که شامل کشتار وسیع، تخریب شدید و آوارگی گسترده است، نیاز به پاسخ متقابلی دارد که شلیک‌های بدون اصابت کافی نیست بلکه باید اصابت و تخریب رخ دهد و این مهم در جنوب اراضی اشغالی در دسترس تر است. ۲. دلیل فنی است و نشان می‌دهد اقدامات صورت گرفته در ماه‌های گذشته در حوزه پشتیبانی فنی و انسانی از بهبود عملیات‌های پهپادی و موشکی کم کم در حال ثمردهی است. @Muhallel

وقتی دشمن با "کلمه" تهدید می‌کند، باید با "تصویر" پاسخ او را داد، تصویری در میدان واقعی زیرا بخشی از جنگ جاری و همه جانبه ما با دشمن، "جنگ تصویر" است. پس از اینکه کاتس گفته بود پرچم اسرائیل را در صنعا برافراشته خواهیم کرد(که خود قابل تحلیل است که چه چیزی در ذهن صهیونیست‌ها میگذرد)، این تصویر از پهپاد یمنی ثبت شده که با عبور از پرچم جعلی بزودی اصابت می‌کند. یدالله فوق ایدیهم @Muhallel

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است              ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری           دانی که رسیدن هنر‌ گام زمان است تو رهرو دیرینه ی سر منزل عشقی              بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است آبی که بر آسود زمینش بخورد زود               دریا شود آن رود که پیوسته روان است

باشد که یکی هم به نشانی بنشیند             بس تیر که در چله ی این کهنه کمان است از روی تو دل کندنم آموخت زمانه                 این دیده از آن روست که خونابه فشان است دردا و دریغا که درین بازی خونین               بازیچه ی ایام دل آدمیان است

دل بر گذر قافله ی لاله و گل داشت               این دشت که پامال سواران خزان است روزی که بجنبد نفس باد بهاری                   بینی که گل و سبزه کران تا به کران است ای کوه تو فریاد من امروز شنیدی                 دردی ست درین سینه که همزاد جهان است

از داد و وداد آن همه گفتند و نکردند              یا رب چه قدر فاصله ی دست و زبان است خون می چکد از دیده درین کنج صبوری      ‌ این صبر که من می کنم افشردن جان است از راه مرو سایه که آن گوهر مقصود               گنجی ست که اندر قدم راهروان است