بن بست در لبنان سومین سفر توماس باراک به لبنان امشب به پایان می رسد. وی به عنوان فردی نگران که اصلی ترین پرونده در دست آن یعنی سوریه بهم ریخته است، در سفر اول یک برگه شرایط ارائه داد، در سفر دوم پاسخ آن را تحویل گرفت، سپس قبل از سفر سوم پاسخ داد و در سفر سوم مجددا برای موضع لبنان آمد. می توان گفت از حیث محتوایی، شباهت ۱۰۰ درصدی میان هر ۴ برگه وجود دارد و هیچ یک از طرفین تقریبا هیچ تغییر موضعی ندادند. آمریکا بر جدول زمانی خلع سلاح توسط دولت تاکید می کند و بیروت بر لزوم تضمین‌های معتبر بین‌المللی و اول عقب نشینی رژیم از خاک لبنان و سپس بررسی موضوع سلاح در چارچوب استراتژی دفاع ملی. قبلا گفته شد که آمریکا علاقه دارد سوریه را به عنوان الگویی بر سایرین تحمیل کند، اما اتفاقات سویدا باعث شد تا موضع بیروت در خصوص سلاح ها تقویت شده و باراک با علم به همین موضوع در این سفر هم به شدت سرد برخورد کرد و هم هیچ راهی جهت گفتگو باز نگذاشت. وی در جلسات اخیر در بیروت بار دیگر گفت موضوع سلاح مربوط به شماست، ما نه می توانیم و نه لازم است از رژیم تضمین عدم تجاوز و عقب نشینی بگیریم!، خودتان باید حزب الله را خلع کنید، ما هم هیچ حرفی نداریم و اگر نکردید آمریکا علاقه ای به پرونده لبنان ندارد! بنابراین می توان گفت تقریبا سفر وی پوچ و تلف کردن وقت است. اکنون می توان مرحله فعلی که دیپلماسی در آن حاکم بود به یک دور باطل و بن بست رسیده است. مرحله بعدی در ابهام است هر چند میدان تعیین کننده است. رژیم هیچ سقف و محدودیتی در تشدید امنیتی - نظامی ندارد، اما هم از حمله گسترده زمینی و هوایی چالش هایی دارد که مهم ترین آن، باز شدن فضای کنشگری حزب الله و مشروعیت سلاح آن است، از سوی دیگر تل آویو نمی تواند بر روی اقدام مخالفان داخلی حزب شرط بندی کند. حزب الله نیز به جد مشغول بازسازی است و می توان گفت تحولات فوق در مجموع به نفع آن در جریان است. متغیر سوم نیز تحرکات سوریه در مرزهای شرقی و شمالی لبنان است. به نظر می رسد جبهه لبنان بیش از قبل به موضوع سوریه مرتبط شده و یقیناً وضعیت سوریه و روابط آن با رژیم، نقش تعیین کننده ای در پرونده لبنان خواهد داشت. @Muhallel

https://t.me/+NseyfsMl_xphY2Nk بررسی‌ عمیق‌تر

امروز دو دیدار مهم در اروپا برگزار می‌شود. دیدارهای اول در ایتالیا میان استیو ویتکاف با ران درمر و محمد بن عبدالرحمن و دیدارهای دوم در پاریس میان هیئت های امنیتی سوریه و اسرائیل. نکاتی نیز در خصوص آخرین وضعیت مذاکرات غزه و همچنین جزئیات جالبی از محتوای مذاکرات باکو پیش از قضایای سویدا را بررسی خواهیم کرد. @Muhallel

استراتژی ثابت رژیم در مناطق فلسطینی، جزیره‌سازی آنان جهت سرکوب بهتر بوده است. اکنون آنها در غزه طرحی به نام "پنج انگشت" را دنبال می کنند که اشاره به ۵ کریدور(در واقع با فیلادلفیا ۶ تا) جداکننده مناطق نوار دارد. از جنوب به شمال، کریدور اول فیلادلفیا است که غزه را از مصر جدا می‌کند. کریدور دوم، موراگ است که رفح را از خان یونس جدا می سازد. کریدور ماگن عوز، خان یونس را به دو قسمت شرقی و غربی تقسیم می‌کند. چهارمین کریدور، کیسوفیم، خان یونس را از دیرالبلح و مناطق مرکزی نوار منقطع می کند. کریدور نتزاریم نیز به طور کلی شمال غزه را از وسط و جنوب قطع ساخته و کریدور آخر یعنی مفلاسیم نیز خود شهر غزه را به نقاط شمالی و جنوبی تقسیم می‌کند. در تمام این قطعه‌ها، رژیم عملیات کرده به جز دیرالبلح که عملیات ارتش رژیم حدود ۳ روز است که برای اولین بار از زمان جنگ آغاز شده. دیرالبلح و نقاط مرکزی غزه، به طور سنتی از قدیم محل عملیات مقاومت نبوده اند و رژیم نیز به جز حملات پراکنده هوایی، حمله زمینی نداشته، همین باعث شده تا بیشترین تراکم جمعیتی در این نقطه باشد. از این رو حدس ر.ص حضور اسرا در این نقطه است. @Muhallel

پاسخ حماس چه بود؟ در پاسخ به متن پیشنهادی که امروز به میانجی‌گران تحویل داده شد، جنبش خواستار دو اصلاحیه شده است: اول. کمک‌های بشردوستانه باید منحصراً توسط آژانس‌های سازمان ملل متحد توزیع شده و بنیاد آمریکایی (GHF) باید حذف شود. همچنین گذرگاه رفح باید دو طرفه باز شده و نقطه اصلی ورود کمک‌ها باشد. دوم. در خصوص نقشه‌های استقرار در طول ۶۰ روز، رژیم فاصله فیلادلفیا تا موراگ را ۱۲۰۰ متر اعلام کرده اما حماس تاکید کرده که ارتش باید از برخی دیگر از نقاط مسکونی عقب‌نشینی کرده و تنها در عمق ۸۰۰ متر حضور داشته باشد. هر دو این نکات، نه مربوط به وضعیت بشردوستانه یا اسرا، بلکه به موضوع "روز بعد" و اخراج اجباری مردم غزه ارتباط دارد که توییت ویتکاف نشانه حمایت آمریکا از این طرح است. بزرگترین برگ برنده اسرائیل در مذاکرات این است که فعال‌ترین و مهم‌ترین میانجی آن آمریکاست که خود بزرگترین پشتیبان تل‌آویو است! اما آنها نیز میز مذاکره را بالکل ترک نمی‌کنند زیرا ارزیابی ستاد مشترک رژیم، فرسایش شدید ارتش اسرائیل و عدم امکان تداوم جنگ با شتاب فعلی است، مگر با تغییر فاز جنگ به عملیات تصرف و تثبیت محور. @Muhallel

ای آرزوی چشمم رویت به خواب دیدن دوری نمی‌تواند پیوند ما بریدن ترسم که جان شیرین هجران به لب رساند تا وقت آن که باشد ما را به هم رسیدن موقوف التفاتم تا کی رسد اجازت از دوست یک اشارت از ما به سر دویدن

تا روح بر نیاید جهدی همی نمایم مشتاق را نشاید یک لحظه آرمیدن چشمی که دیده باشد آن شکل و آن شمایل بی او ملول باشد از روی خوب دیدن

ما را به نیم‌جانی وصلت کجا فروشند؟ ارزان بود به صد جان گر می‌توان خریدن غیرت همی نماید بر گوش دیدهٔ من کز دور می‌تواند پیغام تو شنیدن

حیران شده است عقلم در صنع پادشاهی کز خاک می‌تواند خورشید آفریدن باشد همام شب‌ها در آرزوی خوابی وقتی مگر خیالت در بر توان کشیدن

اخیرا رایج شده بود که عامل عدم ورود کمک‌ها به غزه مصر است. این دید اساساً کلیشه‌ای است که مثلا اگر مصر یک گذرگاه را باز کند و هزاران کامیون را ارسال کند، مشکل حل می‌شود؛ فرض کنید اکنون گذرگاه رفح از سمت مصر باز شد، وقتی کامیون ورود می‌کند، بلافاصله وارد فیلادلفیا می‌شود که تا عمق حدود ۲ کیلومتر ۱۰۰ درصد تحت کنترل اسرائیل است! و یقیناً آن‌ها اجازه عبور نداده یا آن را هدف می‌گیرند(این تهدید را واقعا کرده اند). حال بر فرض که کامیون‌ها از سد ارتش رژیم هم گذشتند؛ اصلی‌ترین بحث، وجود یک ساز و کار توزیع تحت کنترل یک نهاد قوی و خیرخواه است. وقتی این نباشد، نتیجه، وضعیت فعلی است که ۵۰۰ کامیون وارد می‌شود، ۱۰۹ تای آن را گروهک یاسر ابوشباب می‌زند، باقی نیز در نقاط رندوم مستقر شده و اخبار غیررسمی ورود آن‌ها باعث هجوم هزاران نفر و تبدیل کمک‌ها به تله مرگ می‌شود، اگر پس از دریافت معدود کمک‌ها، راهزن‌ها حمله نکنند. فجایع پس از ارسال کمک با چتر را هم همگی مشاهده کرده‌ایم. معتقدم نقش امارات در این زمینه مهم‌تر است، چه در مدیریت غزه خصوصاً کنترل یاسر ابوشباب و چه در فشار به اسرائیل. @Muhallel

یکی از سوالات رایج این بود که ما اکنون چه کاری می‌توانیم برای غزه کنیم؟ دوستان کنشگر حوزه فلسطین، راه‌های متعدد مالی، رسانه‌ای، اجتماعی و ... را معرفی کرده و می‌کنند که مهم هستند و باید آن‌ها را پیگیری کرد اما راهی وجود دارد که کمتر به آن توجه شده است. این راه ناشی از این دیدگاه است که اساساً چه حاکمیت جمهوری اسلامی ایران و چه مردم ایران از مسئله فلسطین جدا نیستند. ما در ایران خود بخشی از این جنگ هستیم؛ هر چند به هیچ وجه به اندازه رنج مردم غزه تحت فشار نیستیم اما نباید نقش خود را مشابه مردم ترکیه یا امارات یا یک کشور اروپایی و آمریکا تصور کنیم زیرا ما نیز "وسط جنگ" هستیم. جنگی که ابعاد رسانه‌ای، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی، امنیتی و از همه مهمتر اقتصادی آن، ۲۴ در ۷ به شدیدترین شکل ممکن علیه ما ادامه دارد و ما ۱۲ روز نیز ابعاد نظامی آن را تا حدودی لمس کردیم. حال اینکه این احساس را نداریم و تصور می‌کنیم شرایط عادی است به مسئله‌ای دیگر باز می‌گردد. لذا یک راه مهم که بیش از آنکه کمک مستقیم و فوری به مردم غزه محسوب شود، مقابله با رژیم صهیونیستی و آمریکا محسوب می‌شود، کمک به قوی‌ شدن ایران است؛ یک مثال، کسب تخصص واقعی و بومی در موضوعات ذوچالش و حل این مشکلات است. ما باید جنگ جاری را وجودی و تمدنی دیده و آن را به محاصره نوار غزه تقلیل ندهیم. @Muhallel

همزمان با پیشنهادات غربی در خصوص ورود هند به عرصه "تامین امنیت دریایی" (بخوانید جلوگیری از حملات انصارالله و همچنین حمایت ایران از یمن)، نیروهای مسلح یمن نیز در حال مطالعه و بررسی جهت هدف قرار دادن مجدد کشتی‌های رژیم صهیونیستی در دریای عرب و اقیانوس هند هستند که غالباً از سمت دماغه امیدنیک به سمت رژیم می‌روند. لازم به ذکر است که همکاری‌های نظامی و اطلاعاتی هند و رژیم صهیونیستی در بیش از یک عرصه افزایش قابل توجه کمی و کیفی داشته است. @Muhallel