ممنونم :]

همه ی نامه ها با یک کلمه شروع می شدند : آبـے ِ من . .

آبی جانم مبادا چشمانت نمناک شود . بخواب . تخت بخواب . برای تمام ناخوشی ها من هستم .

؛

شور بختی بین که در آغوش ِ دریا سوختم .

بر آنم تا در آسمان آبی چنگ زنم ؛ پاره‌ای برکَنم و شیار نگاهش را بازیابم . - سهراب سپهری

زمستان رفت و گفت : میروم تا بهار را بیاورم .

میروم خوب که دلتنگ شدی ؛ می آیم .

‌

خیلی جالب بود هر دفعه چهره او را که در خواب میدید ؛ بعد از بیدار شدنش فقط دو گوی آبـے را یادش میماند ! این ثابت میکرد انسان ها عاشق چشم های معشوقشان میشوند یا برعکس چشم های معشوقشان آن ها را عاشق میکند .

اشتیاقی که مرا زنده نگه داشت تویی .

هیچی اشتباه نیس ولی دیگه هیچی حس درست بودن نمیده .