من از آنم که نویسم ، تو از آنی که نخوانی !

اینجا که ماییم ، سرزمین سرد سکوت است

من گریه‌ام گرفته که آخر چرا پرنده به دنیا نیامدم ؟!

جایی هست به نام دور دست‌ها ، که تمام کسان‌مان آنجایند !

؛

ماهیان بی زبان عالم آبیم ما .

من تکه تکه از دست رفتم در روز روز زندگی‌‌ام . . - حسین پناهی

حیرت خواهی کرد ، که اگر خود را دوست بداری ، دیگران نیز دوستت خواهند داشت . هیچکس کسی را که خود را دوست نمیدارد ، دوست ندارد . اگر نمی توانی به خود عشق بورزی ، چه کس دیگری به این کار اهمیت خواهد داد؟ - اشو

!

اگر عشق آخرین عبادت ِ ما‌ نیست ؛ پس آمده ایم این جا‌ برای کدام درد‌ بی شفا شعر‌ بخوانیم و‌ باز به خانه برگردیم ؟

حالش را در دفترش اینگونه وصف کرده بود : پیچیده شده در رخت فراموشی و اندوه ، از یادها رفته و در دردها مانده .

؛