آخه مادر ما انقدر لطیف بود که حتی برگِ گل هم روی صورتش جا مینداخت ..

. یه عمر برامون ، روضه زهر و ظرف آب خوندن.. اما آقای‌ غریبِ ما در میان کوچه چه دید که از کوچه خاطرات خوشی در سرش نداشت...💔 .

بارها حضرت علی می‌گفت : -آخ از چه هراس داری فرزندم! حرفی بزن و مریز در خودت دلبندم-

چه گذشت در آن کوچه که نه تو حرف میزنی نه مادرت ..💔

ما خاطره ای خوش از کوچه نداریم .. روزی مدینه و روزی شام ..

می‌گفت : هر کجا در راه افتادم سرم آورده اند با لگد، کاری که با پهلویِ زهرا(س) کردند ...

-تو فاطمیه با کدوم غصه باید جان داد!؟

دردِحیدر،داغِ‌مادر یا غریبیِ‌حسن ..!

نمیخوام روضه بخونم اما دیدی وقتی مادری فوت میشه همه ی وسایلایی که بچه هارو به یاد مادر میندازن و جمع میکنن !؟

. آخ چه میکشید حیدر ...(: یه طرف چادر زهرا و یه طرف دردانه اش زینب .. یه طرف حسن و یاد آن کوچه طرف دیگر حسین و مادر صدا زدنش .. گاه میکشید حسن دست بر سر خواهر هر وقت می‌گریست : زینب بخواب مادرمان خوب می شود..💔

برایِ لحظه ای که کودکی گفت : کلمینی، یااماه، انا ابنک‌الحسین!