بعد از هزار و اندی سال، این نوای حسین حسین است که نسل شیعه را در دنیا تبدیل به دشمن ظلم‌های زمانه، صهیونیسم/ داعش و.. کرده است!
هر کجا که ردپای ظلم باشد، شیعه آموخته از امامش مبارزه با ظلم را...
و هر ساله این عهد را با اشکِ بیدار کننده، محکم‌تر می‌کند.
چقدر مهمه که تو هر برهه‌ای، انقدر آمادگی تو خودت ایجاد کرده باشی (معنوی و معرفتی) که بتونی وظیفه‌تو بشناسی و خوب عمل کنی.
نقش خودتو پیدا کنی و نخوای مثل بقیه باشی، سردرگم نباشی و بدونی چیکار کنی.
مثلاً اگر یه زنی، نقش زنانه‌ی خودت رو تو ماجراهای مختلف بشناسی و انجام بدی و نخوای مثل مردها باشی تا احساس ارزشمندی کنی (که باز اینم نیازمند مطالعه و فکره، بهمون وحی نمی‌شه) مثل حضرت زینب (سلام الله علیها) که اگر نرفتن تو میدون جنگ برای مبارزه تن به تن، با روشنگری که بعد از قیام امام تو دربار یزید داشتن، وظیفه‌شون رو به خوبی انجام دادن و همون جمله‌ی معروف: کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب (سلام الله علیها) نبود!
ولی این جمله یعنی چی؟ بریم بخونیم درباره چرایی قیام و پشت صحنه و..ش که ماجرا صرفاً برامون احساسی نباشه..
می‌گفت من با هر بار سینه زدن برای امام حسین (سلام الله علیه) اینو به قلبم که نمادی از دلمه یادآوری می‌کنم که امام و مولای تو کیه و اینو تا شب اول قبر و روز قیامت یادت باشه...