جدال توئیتری پزشکیان و دهباشی بر سر اعتماد به آمریکا؛ بازخوانی یک روایت از مذاکرات نافرجام «انفجار میز مذاکره» در توییتر؛ دهباشی به پزشکیان: چقدر ساده‌لوح بودید که به حرف ترامپ اعتماد کردید! فضای مجازی بار دیگر به صحنه تقابل دیدگاه‌ها درباره یکی از حساس‌ترین پرونده‌های سیاست خارجی ایران، یعنی مذاکره با آمریکا، تبدیل شد. این بار، یک توئیت از سوی مسعود پزشکیان، ریاست‌جمهوری، جرقه‌ای بود که آتش یک بحث داغ را با حسین دهباشی، مورخ و مستندساز منتقد، روشن کرد. ماجرا از آنجا آغاز شد که مسعود پزشکیان در حساب کاربری توییتر (ایکس) خود، با اشاره به گفتگوی منتشر نشده‌اش با تاکر کارلسون، خبرنگار جنجالی آمریکایی، روایتی از مذاکرات اخیر را به اشتراک گذاشت. او نوشت: «ما بر سر میز مذاکره بودیم. طرف آمریکایی گفت تا زمانی که ما اجازه ندهیم، اسرائیل حمله نخواهد کرد. اما قبل از جلسهٔ ششم مذاکره، نتانیاهو میز مذاکره را منفجر و دیپلماسی را نابود کرد.» ادامه در لینک زیر https://www.bultannews.com/fa/news/870857

نقاب‌ها فرو می‌ریزد؛ وقتی معماران وضع موجود، ردای اپوزیسیون بر تن می‌کنند فراموشی مصلحتی: چه کسانی برای بحرانی که خود آفریدند، «نسخه تسلیم» می‌پیچند؟ در چرخشی شگفت‌انگیز و قابل تأمل، گروهی از چهره‌های آکادمیک و تکنوکرات‌های سابق، با صدور بیانیه‌ای، خواستار «تغییر پارادایم» در سیاست‌های کلان کشور شده‌اند. آن‌ها که امروز از جایگاه استادی و با ژست نقد کارشناسانه سخن می‌گویند، راه‌حل نهایی را در گشودن باب مذاکره و کنار گذاشتن رویکردهای کنونی معرفی می‌کنند. اما این نسخه شفابخش، یک پرسش اساسی را به ذهن متبادر می‌کند: آیا این «طبیبان» همان «بیمارسازان» نیستند؟ نگاهی گذرا به لیست امضاکنندگان این نامه، بیش از آنکه یک جمع آکادمیک بی‌طرف را به نمایش بگذارد، یادآور جلسه هیئت دولت در دهه‌های گذشته است. در میان این اسامی، وزیران اسبق، رؤسای بانک مرکزی، معماران سازمان برنامه و بودجه و سکان‌داران بورس و اوراق بهادار به چشم می‌خورند. اینان همان کسانی هستند که برای سال‌های متمادی، شریان‌های حیاتی اقتصاد، سیاست خارجی و حتی فرهنگ این سرزمین را در دست داشتند. ادامه... https://www.bultannews.com/fa/news/870858

شکست در میدان، توطئه در رسانه؛ جنگ روانی علیه همبستگی ملی پروژه «نامه‌های خیالی»؛ سناریوی نخ‌نمای ″منوتو″ برای ایجاد شکاف داخلی پس از هر نمایش قدرت و انسجام ملی در برابر تهدیدات خارجی، دور جدیدی از نبرد آغاز می‌شود؛ نبردی که نه در میدان رزم، بلکه در اتمسفر افکار عمومی و بر بستر رسانه‌ها جریان دارد. به نظر می‌رسد اتاق‌های فکر دشمن، پس از ناکامی در عرصه‌های نظامی و امنیتی، تمام توان خود را بر روی «جنگ شناختی» و «جنگ روانی» متمرکز کرده‌اند تا بزرگترین سرمایه یک ملت، یعنی وحدت و همبستگی آن را هدف قرار دهند. در این میان، بهره‌گیری از شایعات هدفمند و خلق سناریوهای دروغین برای ایجاد دوقطبی‌های کاذب، به اصلی‌ترین سلاح در این نبرد نرم تبدیل شده است. تجربه نشان داده است که پیروزی‌های میدانی، هرچقدر هم که قاطع باشند، اگر با پیروزی در «جنگ روایت‌ها» همراه نشوند، می‌توانند شکننده باشند. ادامه در لینک زیر https://www.bultannews.com/fa/news/870859

امنیت ملی در بزنگاه‌های تاریخی؛ وقتی مرز میان نقد داخلی و خدمت به دشمن باریک می‌شود همسویی راهبردی یا تصادف سیاسی؟ بازخوانی یک الگوی نگران‌کننده در کنشگری اصلاح‌طلبان در دنیای پیچیده امروز، مفهوم جنگ از درگیری‌های نظامی کلاسیک فراتر رفته و به عرصه‌های «جنگ ترکیبی» و «نبردهای شناختی» کشیده شده است. دشمنان یک ملت دیگر تنها به مرزهای جغرافیایی آن حمله نمی‌کنند، بلکه با تمام توان به دنبال ایجاد شکاف در انسجام داخلی، بی‌اعتبار کردن نهادهای حاکمیتی و فرسایش سرمایه اجتماعی آن هستند. در این میان، هوشیاری و درک صحیح از اولویت‌های ملی، خط قرمز هر کنشگر سیاسی دلسوز است. اما گاهی، مشاهده یک الگوی تکرارشونده در رفتار برخی جریانات سیاسی داخلی، این پرسش جدی را مطرح می‌کند که آیا اقداماتشان حاصل یک تحلیل مستقل و ملی است یا صرفاً بازتابی از پازل طراحی‌شده توسط دشمن؟ ادامه در لینک زیر https://www.bultannews.com/fa/news/870860

*صحنه در تهران، نمایش ترامپی برای چین و روسیه!* در میانه‌ هیاهوی تهدیدها و تصویرسازی‌های هراس‌آلود، بار دیگر نام ایران بر زبان رئیس‌جمهور پیشین آمریکا در دیدارش با نتانیاهو جاری شد؛ اما این بار نه از سر تصمیم، بلکه برای نمایش. ترامپ، مرد بازی‌های رسانه‌ای، مجددا حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران را چون پتکی بر فضای سیاسی کوبید. زبان تهدید او شاید رو به ایران گرفته، اما چشم‌انداز نگاهش جای دیگری‌ست؛ کره شمالی، چین، و روسیه. او نه با تهران، که با رقبای راهبردی‌اش در رقابت است. ایران، در این سناریو، نه دشمن نهایی، که صحنه‌ای برای نمایش قدرت است؛ تابلویی برای هشدار به شرق. اگر ترامپ چنانکه ادعا می‌کند، ایران در موضع ضعف است و آمادۀ تسلیم—حتی بی‌نیاز به مذاکره—پس چرا در آن شب، بی‌هیچ واکنشی، اجازه داد تا سیلی نرمی بر چهره‌اش بنشیند؟ حتی اگر هماهنگی پنهانی در کار بود، آیا در منطق اهل قدرت، مماشات با دشمنی ناتوان معنا دارد؟ وقتی او خود فریاد می‌زند که ایران فروپاشیده و به زانو درآمده و آماده مذاکره است چرا در برابر ضربه‌ای آشکار زیر آسمانِ موشک‌های بالستیک ایران تنها به تماشا ایستاد و پاسخی نداد؟ این سکوت، با ادعای اقتدارش چگونه سازگار است؟ آیا در این نمایشِ ساختگی، واقعاً جای این‌قدر نگرانی برای مسئولان ما وجود دارد که به‌سرعت از اصول نخستین انقلاب روی گردانده‌اند؟ ✍️سجادی پناه https://fesadnews.ir/?p=3523