🔈 فایل صوتی ❇️نشست تحولات اخیر افغانستان 📱 با میزبانی هسته بین الملل دانشگاه شهید چمران اهواز 🔸علت ناامنی ها و حوادث تلخ 🔸جریان های فعال در شبه قاره 🔸اهمیت اقتصاد 🔸وضعیت شیعیان 🔸پیشنهادات 📆 ٣ اردیبهشت ١۴٠١ #افغانستان #پاکستان #چین #دیگر_رسانه‌ها ➡️ @RezaeiNejad_A

📚معرفی کتاب 🔸آشنایی با مفاخر هندوستان جلد ١ 🔺علامه قاضی سید نورالله شوشتری (معروف به شهید ثالث) 🔸ناشر: مرکز بین المللی ترجمه و نشر المصطفی 🔺چاپ اول ١۴٠٠ #هند ➡️ @RezaeiNejad_A

📚معرفی کتاب 🔸تاریخ افغانستان به قلم سید جمال الدین افغان 🔻ترجمه دو کتاب از سید جمال در تاریخ افغانستان 🔸ناشر: مشاور توس 🔸تألیف داوود عطایی قندهاری (اگر به نمایشگاه کتاب تهران مراجعه میکنید این کتاب در طبقه بالای شبستان، در یکی‌از غرفه های بخش بین الملل موجود است) #افغانستان ➡️ @RezaeiNejad_A

📚معرفی کتاب 🔶 اسلام و سیاست در پاکستان 🔸پژوهشکده تاریخ اسلام 🔺نوشته محمد احمدی منش #پاکستان ➡️ @RezaeiNejad_A

📚معرفی کتاب 🔶 مکتب های عرفانی حوزه های علمی شیعه در هند و پاکستان 🔸پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی 🔺غلامرضا جلالی #پاکستان #هند ➡️ @RezaeiNejad_A

📚معرفی کتاب 🔶 غوغایی بر بام جهان 🔺مصطفی حامد 🔹خاطرات یکی از مشاورین و منتقدین رهبران القاعده در جنگ‌های #افغانستان ➡️ @RezaeiNejad_A

#توییت #تاجیکستان ➡️ @RezaeiNejad_A

‏«در بدخشان جوانان تقریبا نمانده‌اند، متخصصان و خادمان ما را کشتند، جوانان ما را حبس کرده ایستاده‌اند. 30 سال شد که ما زندگی آسایشته نداریم. برایم نه مقام رئیس جمهوری درکار است و نه طلبگار منصبی هستم... ‏...فقط از حکومتداران طلب داریم که بمانید که ما به آسایشتگی زندگی نماییم، اما متأسفانه حکومت فقط ما را حبس می‌کنند و می‌کشند و خلاص.» ⬆️این بخشی از دفاعیات ویدئویی شهید محمدباقر محمدباقرُف است که توسط رژیم دیکتاتوری رحمان به شهادت رسید. ▪️‏شهادت مظلومانه برادران و خواهرانمان در خیابان‌ها و زندان‌های تاجیکستان، دل هیچکسی را به‌درد نمی‌آورد. ▪️ظاهرا اینها نه همانند شورشیان پنجشیر فارسی‌زبانند، نه همانند تروریست‌های ترکستان مسلمان... ▪️واخ هم همواره آنچنان در مقابل رحمان سکوت می‌کند که انگار... ▪️بماند... ➡️ @RezaeiNejad_A

❇️ راه کابل از دوشنبه نمی‌گذرد! در ادبیات جغرافیای سیاسی یا همان علم ژئوپلیتیک، افغانستان یک محیط جغرافیایی میانجی (Buffer State) محسوب می‌شود. محیط میانجی باوجود اینکه به‌سادگی قابل تعریف در یک منطقه ژئوپلیتیکی مشخص نیست، اما آنچنان با پیرامون خود گره خورده است که تغییرات داخلی آن به‌شدت پیرامون خود را مورد تحت تأثیر قرار می‌دهد. حال این محیط میانجی دستخوش تغییرات عظیمی چون «خروج یک ابرقدرت و هم‌پیمانانش»، «سقوط دولت محلی خود» و «روی کار آمدن امارت اسلامی افغانستان» شده است. [و] اکنون شاهد تاثیر این تغییرات بر روی محیط پیرامونی هستیم. از سویی، یکی از پیامدهای تحولات اخیر افغانستان یادآوری این نکته به دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران بود که در شرق خود همسایگانی دارد که می‌توانند منشاء افزایش قدرت منطقه‌ای این کشور قرار بگیرند. این تلنگر ارزشمند است به شرط آنکه به سیاست‌های منطقه‌ای ارزشمند ختم شود. جمهوری اسلامی ایران تصور می‌کند که تاجیکستان به‌عنوان تنها کشور فارسی‌زبان منطقه آسیای میانه، می‌تواند به یک پایگاه نفوذ سنتی برای این کشور در منطقه تبدیل شود. تاجیکستانی که با حمایت نظامی و دیپلماتیک از شورشیان پنجشیری در حال تأثیرگذاری بر تحولات افغانستان است. افغانستانی که قرار است پس از خروج ایالات‌متحده، خون تازه‌ای به سیاست شرقی جمهوری اسلامی ایران تزریق کند. قابل ذکر است که نفوذ دو بُعد دارد. یکی بعد رسمی که در قالب روابط دیپلماتیک پیگیری می‌شود. [و] نفوذ غیررسمی نیز شامل طیف وسیعی از کنش‌ها از دیپلماسی عمومی تا روابط غیررسمی امنیتی می‌شود. در بُعد نفوذ رسمی سفر دریادار شمخانی به دوشنبه و دیدار «نصرالله محمودزاده» دبیر شورای امنیت ملی جمهوری تاجیکستان که در پی سلسله اتفاقاتی همانند پیوستن جمهوری اسلامی ایران به سازمان همکاری‌های شانگهای و سفر «سرلشکر باقری» رئیس ستادکل نیروهای مسلح ایران به تاجیکستان اتفاق افتاده است، نشان‌دهنده عزم جمهوری اسلامی ایران برای بازگشایی فصل جدیدی از روابط دوجانبه با دوشنبه است. اما ظاهراً قرار است بسط نفوذ رسمی به قیمت از دست دادن پایگاه مردمی جمهوری اسلامی ایران در مناطقی با ریشه‌های انقلابی همچون بدخشان و در نتیجه از دست رفتن بُعد غیررسمی نفوذ در تاجیکستان ختم شود. این یک اشتباه راهبردی است. رژیم رحمان با حمایت از شورشیان غرب‌گرای پنجشیر به بهانه مقابله با افراط‌گرایی عملاً در حال بازی در زمین ایالات‌متحده و فرانسه است. از سویی بیان داعیه‌هایی چون باستان‌گرایی و تمدن ایرانشهری توسط رحمان، اپوزیسیون فارسی‌زبان -در هر کشور ایران و افغانستان- را به او متمایل کرده است. حساب‌های شبکه‌های اجتماعی فارسی‌زبان متعلق به اپوزیسیون، رحمان دیکتاتور را، به‌عنوان رهبر منطقه‌ای مقابله با حکومت‌های اسلامی و یک دموکراسی‌خواه! معرفی می‌کنند و ستایش رحمان که بازی اردوغانی را آغاز کرده است اکنون ترند اصلی رسانه‌هایشان است. باید پذیرفت که ارتقاء روابط رسمی نه ‌تنها با تاجیکستان بلکه با تمامی همسایگان امری پسندیده، ضروری، مطابق با منافع ملی و معقول است. اما آنچه به عقلانیت نزدیک‌تر است، محاسبه هزینه-فایده توازن موجود در نفوذ رسمی و غیررسمی است. طی روزهای گذشته بازخوردهای مثبتی نسبت به سکوت رسمی جمهوری اسلامی ایران در مقابل شهادت محمدباقرف، از سوی تاجیک‌ها مخابره نشده است. از سویی به‌نظر نمی‌رسد طمع مقامات ایرانی از مدیریت رفتار رحمان درباره تحولات افغانستان به‌جایی برسد. زیرا حمایت از شورشیان پنجشیری به بهانه دفاع از دموکراسی و حقوق بشر، سکوت غرب در مقابل شهادت محمدباقرُف‌ها را به همراه دارد. رحمان از نمد روی کار آمدن امارت اسلامی افغانستان و شعار مبارزه با تروریسم و افراط‌گرایی دو کلاه بافته است. یکی برای فرافکنی مشکلات داخلی تاجیکستان و کشتار مخالفان خود و دیگری برای اینکه بر سر کشورهای ذی‌نفع در پرونده افغانستان بگذارد. در نهایت باید به تصمیم‌سازان ایرانی هشدار داد، مراقب باشند که راه کابل نه تنها از دوشنبه نمی‌گذرد بلکه آن‌ها را در دره‌های پنجشیر و در کنار شورشیان غرب‌گرا دفن خواهد کرد. #افغانستان #تاجیکستان ➡️ @RezaeiNejad_A

#تقویم_تاریخ 📅 28 می، سالروز استقلال نپال ✅ در اواخر دهه 1940 مـ، جنبش‌های نوظهور طرفدار دموکراسی و احزاب سیاسی در نپال شروع به انتقاد از آریستوکراسی سلسله خاندان رانا کردند. خاندان رانا یک خانواده سلطنتی قدرتمند بودند که در تاریخ مدرن نپال، همواره نخست‌وزیر را به پادشاه این کشور تحمیل کرده و عملا پادشاه در این کشور روی کاغذ قدرت را در دست داشت. به دنبال موفقیت جنبش استقلال هند که فعالان نپالی نیز در آن شرکت کرده بودند، با حمایت هند و همکاری پادشاه وقت نپال، «شاه بیکرام تریبووان» (Tribhuvan Bir Bikram Shah)، حزب «سوسیال دموکراتیک کنگره نپال» موفق به سرنگونی سلسله رانا و ایجاد یک دموکراسی پارلمانی در نپال شد. در ادامه و پس از یک دهه کشمکش قدرت بین پادشاه و دولت، شاه ماهندرا (Mahendra Bir Bikram Shah Dev) دموکراسی را در سال 1960 مـ کنار گذاشته و سیستم بدون حزب (به نپالی پانچایات) را برای حکومت نپال ایجاد کرد. در این دوران احزاب سیاسی ممنوع و سیاستمداران زندانی یا تبعید شدند. حکومت پانچایات، نوسازی نپال را آغاز کرده و با انجان اصلاحات اقتصادی، زیرساخت‌های این کشور را توسعه داد، اما آزادی‌های مدنی را به شدت محدود کرده و سانسور شدیدی را به شهروندان و فعالان سیاسی تحمیل کرد. در سال 1990 مـ، جنبش مردمی آن زمان، پادشاه بیرندرا (Birendra Bir Bikram Shah Dev) را مجبور کرد که اصلاحات قانون اساسی را پذیرفته و به یک دموکراسی چند حزبی رضایت دهد. در سال 1996 مـ، حزب مائوئیست نپال، متاثر از فضای سیاسی چین در آن دوران، تلاشی خشونت‌آمیز برای جایگزینی نظام پارلمانی سلطنتی با یک جمهوری خلق آغاز کرد ین به جنگ داخلی طولانی بیش از 16000 کشته از خود برجای گذاشت. با مرگ پادشاه و ولیعهد در قتل عامی که در کاخ سلطنتی نپال رخ داد، برادر خردسال شاه بیرنندرا، به نام جیانندرا (Gyanendra Shah)، وارث تاج و تخت شد. وی موفق شد در سال 2006 مـ به جنگ داخلی که از سال 1996 مـ آغاز شده بود پایان دهد. حزب مائوئیست به دنبال موفقیت انقلاب دموکراتیک مسالمت‌آمیز در سال 2006 مـ به جریان اصلی سیاست‌ورزی در نپال پیوست؛ از این تاریخ نپال به یک کشور سکولار تبدیل شده و در 28 می 2008 مـ، قانون اساسی جدید با حذف سِمَت پادشاهی، این کشور را یک جمهوری فدرال اعلام کرد. در این تاریخ آخرین و تنها پادشاهی هندو در جهان عملا از صحنه سیاسی نپال کنار رفت. پس از یک دهه بی ثباتی و درگیری داخلی که شاهد دو انتخابات مجلس مؤسسان بود، قانون اساسی جدید در 20 سپتامبر 2015 اعلام شده و نپال را به یک جمهوری دموکراتیک فدرال با هفت استان تبدیل کرد. #نپال ➡️ @RezaeiNejad_A