‏‎#پاکستان قصد دارد تا سال ۲۰۳۵ اولین فرود بر ماه را تجربه کرده و تا سال ۲۰۲۶ هم اولین فضانورد خود را در ایستگاه فضایی ‎#چین مستقر کند. ما هم بریم یک دور دیگه مذاکره تا ببینم مشکل آب خوردن بالاخره حل میشه یا نه... ✍️ شبه‌قاره | امین رضایی‌نژاد 🔰 استفاده از محتوای کانال با ذکر منبع بلامانع است. @Sub_ContinentStudies

تحلیل صوتی از آقای امین رضایی نژاد درباره سفر دکتر پزشکیان به پاکستان 1 ❇️❇️ با موضوع بررسی دلایل ابعاد مختلف سفر دکتر پزشکیان به پاکستان بعد از تحولات اخیر و جنگ پاکستان و هند و جنگ ایران و رژیم صهیونسیتی ❇️❇️

تحلیل صوتی از آقای امین رضایی نژاد درباره سفر دکتر پزشکیان به پاکستان 2 💢💢 بررسی تاثیرات سفر دکتر پزشکیان به پاکستان در آینده روابط دو کشور 💢💢

تحلیل صوتی از آقای امین رضایی نژاد درباره سفر دکتر پزشکیان به پاکستان 3 💠💠 تاثیر سفر دکتر پزشکیان به پاکستان در تقویت روابط اقتصادی دو کشور و افزایش نفوذ ایران در گروه اقتصادی بریکس و شانگهای و افزایش روابط با چین و روسیه 💠💠

نگرانی هند از ادامه جنگ غزه و نابودی پروژه IMEC به گزارش ZeeNews، درگیری‌های #غزه باعث ایجاد تنش‌های دیپلماتیک در جهان عرب شده و بحران گروگان‌گیری و مرگ‌ومیر ناشی از گرسنگی، توجه جهانی را به خود جلب کرده است. در این میان، پروژه #کریدور_اقتصادی_هند_خاورمیانه (IMEC) که قرار بود رقیبی برای #ابتکار_کمربند_جاده #چین (BRI) باشد، با تردیدهای جدی مواجه شده است. مذاکرات مرتبط با این پروژه متوقف شده و نگرانی‌ها درباره امنیت و ثبات سیاسی، سرمایه‌گذاران را محتاط کرده است. رسانه‌های اسرائیلی از احتمال تأخیر نامحدود در اجرای این طرح خبر داده‌اند. این وضعیت به نفع چین تمام شده است، زیرا IMEC به‌عنوان مسیری رقیب برای کاهش نفوذ چین در تجارت جهانی طراحی شده بود. از سوی دیگر، #هند این پروژه را فرصتی برای ارتقای جایگاه خود در تجارت جهانی و گسترش زیرساخت‌های دیجیتال و انرژی سبز می‌دید. اما با طولانی‌شدن جنگ غزه، انسجام راهبردی بین کشورهای مشارکت‌کننده کاهش یافته و #عربستان_سعودی نیز از مواضع جنگی #اسرائیل ناخشنود است. آینده IMEC اکنون به تحولات غزه گره خورده است. اگر جنگ ادامه یابد، این پروژه ممکن است به رویایی محقق‌نشده تبدیل شود و تنها در سخنرانی‌های گروه ۲۰ به آن اشاره شود. ✍️ شبه‌قاره | امین رضایی‌نژاد 🔰 استفاده از محتوای کانال با ذکر منبع بلامانع است. @Sub_ContinentStudies

خلاصه یادداشت وبگاه The Cradle درباره تضعیف هم‌زمان هند و رژیم صهیونیستی در طی جنگ‌های اخیر خود به علت تضعیف پشتیبانی ایالات متحده از این دو موجودیت سیاسی ۱. آغاز تنش در روابط هند و آمریکا: با آغاز دوره دوم ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ در ژانویه، #هند به روابط خود با آمریکا خوش‌بین بود. نخست‌وزیر نارندرا مودی برای مراسم تحلیف به واشنگتن رفت و قصد میزبانی اجلاس گروه کواد را داشت. اما درگیری ۱۰۰ ساعته هند و #پاکستان در ماه مه این روابط را تیره کرد، به‌ویژه پس از ادعای ترامپ درباره میانجی‌گری در آتش‌بس که هند آن را رد کرد. ۲. تغییر سیاست آمریکا به نفع پاکستان: واشنگتن به‌تدریج به سمت اسلام آباد گرایش یافت، از جمله با میزبانی از رئیس ارتش پاکستان، کاهش تعرفه‌های صادراتی پاکستان از ۲۹ به ۱۹ درصد، و توافق نفتی برای واردات یک میلیون بشکه نفت به این کشور. این تغییر موضع، همراه با افزایش تعرفه‌های #ایالات_متحده علیه هند به دلیل روابطش با #روسیه، تنش‌ها را تشدید کرد. ۳. تضعیف نظم بین‌المللی غرب‌محور: درگیری‌های کوتاه اما تاثیرگذار میان #ایران و اسرائیل و همچنین هند و پاکستان، نظم جهانی تحت رهبری غرب را متزلزل کرده است. تحلیلگران معتقدند #سیستم_کنونی_در_حال_فروپاشی_است، اما جایگزین روشنی برای آن وجود ندارد. چین، اگرچه به عنوان ضد قدرت غرب دیده می‌شود، تمایلی به اتحادهای نظامی ندارد و بیشتر بر دیپلماسی و توسعه اقتصادی تمرکز کرده است. ۴. نقش چین در تقویت پاکستان و ایران: در درگیری هوایی هند و پاکستان، جنگنده‌های چینی JF-17 و J-10C و موشک‌های PL-15 به پاکستان برتری هوایی دادند. در مقابل، حمایت #چین از ایران در تنش با اسرائیل بیشتر اقتصادی بود، هرچند گزارش‌هایی از انتقال سامانه‌های موشکی به ایران در ازای نفت وجود دارد. با این حال، چین هرگونه دخالت نظامی مستقیم را تکذیب کرده است. ۵. دیپلماسی چین در برابر فروش سلاح: اگرچه رسانه‌های غربی چین را به عنوان حامی نظامی ایران و پاکستان معرفی می‌کنند، اما آمار نشان می‌دهد سهم چین در بازار جهانی تسلیحات تنها ۵.۹ درصد است، در حالی که آمریکا با ۴۳ درصد در رأس قرار دارد. چین ترجیح می‌دهد از طریق دیپلماسی و زیرساخت‌ها نفوذ خود را گسترش دهد، نه درگیری مستقیم با غرب. با این حال، حضور فزاینده پکن در حال تغییر معادلات قدرت در غرب آسیا است. ۶. نقش اسرائیل و تغییر معادلات منطقه‌ای: اسرائیل که زمانی به‌عنوان قدرت هژمونیک منطقه در تقابل با ایران مطرح بود، در این معادلات جدید به‌طور فزاینده‌ای تحت فشار قرار گرفته است. حمله ایران به #اسرائیل و واکنش محدود تل‌آویو نشان داد که محور مقاومت، با پشتیبانی غیرمستقیم بازیگرانی مانند چین، می‌تواند موازنه قدرت را به چالش بکشد. هم‌زمان، نزدیکی آمریکا به پاکستان و کاهش حمایت بی‌قیدوشرط از اسرائیل، موقعیت این رژیم را در برابر #محور_مقاومت تضعیف کرده است. این تحولات بیانگر افول تدریجی هژمونی غرب و متحدانش در خاورمیانه است. ✍️ شبه‌قاره | امین رضایی‌نژاد 🔰 استفاده از محتوای کانال با ذکر منبع بلامانع است. @Sub_ContinentStudies

ترجمه و تلخیص گزارش وبسایت The Hindu برای رسانه حکمران: 🟠 وبسایت The Hindu: خودمختاری راهبردی زنده است، نئولیبرالیسم مرده است. 🔹وبسایت The Hindu متعلق به جریان راست افراطی هند یادداشتی را در وبگاه خود منتشر کرده و هند را به اتخاذ سیاست «خودمختاری راهبردی» و پذیرش «مرگ نئولیبرالیسم» ملزم کرده است. 🔸این مقاله که با عنوان «نکات کلیدی برای هند از لحظه ترامپ: خودمختاری راهبردی زنده است، نئولیبرالیسم مرده است» به این موضوع می‌پردازد که سبک صریح و غیرمعمول دونالد ترامپ در دیپلماسی و سیاست خارجی، درس‌های مهمی برای هند دارد. 🔹این وبگاه خبری می‌نویسد ترامپ با رد تجارت آزاد، اتخاذ سیاست‌های جنگی و بیان ادعای سوءاستفاده کشورهای دیگر از ایالات متحده، دیدگاه‌هایی را دنبال می‌کند که دنیا را تکان داده و هند را به فکر بازنگری در راهبردهایش انداخته است. 🔸هند همیشه سعی کرده مستقل بماند و از وابستگی کامل به ایالات متحده دوری کند، و این خودمختاری راهبردی در زمان‌هایی که اولویت‌های ایالات متحده تغییر می‌کند، مثل ماجرای لغو قرارداد زیردریایی فرانسه توسط استرالیا، به نفعش بوده است. 🔹یادداشت ادامه می‌دهد این استقلال به هند کمک می‌کند تا رابطه‌ای قوی با ایالات متحده داشته باشد، بدون اینکه در دام راهبردهای ایالات متحده برای مهار دیگران بیفتد. از طرفی، با توجه به موج حمایت‌گرایی در دنیا و سختی‌های رشد اقتصادی مبتنی بر صادرات، هند باید روی بازار داخلی خودش تمرکز کند تا اقتصاد و تولیدش را تقویت کند. 🔸در نهایت، مقاله تأکید می‌کند که هند برای رسیدن به اهدافش باید رابطه‌ای متعادل با آمریکا داشته باشد، نه با چاپلوسی و نه با تقابل، و قدرت نرمش را با ظرافت و بی‌صدا به کار ببرد. ✍️ شبه‌قاره | امین رضایی‌نژاد 🔰 استفاده از محتوای کانال با ذکر منبع بلامانع است. @Sub_ContinentStudies حکمران؛ روایت عمیق سیاست و اقتصاد🔻 @HokmranOnline

تحلیل سیاست‌های نئولیبرالی در نپال: شکاف میان رونق اقتصادی و توسعه متوازن در اوایل دهه ۱۹۹۰، نپال تحت تأثیر نهادهای مالی جهانی نظیر #بانک_جهانی و #صندوق_بین‌المللی_پول، به اجرای سیاست‌های نئولیبرالی روی آورد. این روند با تشکیل کمیسیون اصلاحات اداری در سال ۱۹۹۱ آغاز شد و به دنبال آن سیاست‌های تعدیل ساختاری، کاهش یارانه‌های دولتی، حذف برنامه‌های رفاهی، و سوق دادن اقتصاد به سمت بازار آزاد در پیش گرفته شد. تأکید بر خوداتکایی شهروندان و عقب‌نشینی دولت از خدمات عمومی از دیگر ویژگی‌های این رویکرد بود. در مرحله نخست، این سیاست‌ها توانستند سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی را جذب و زمینه‌ساز رشد نسبی در برخی بخش‌های خصوصی مانند گردشگری، انرژی آبی و بانکداری شوند. اما این موفقیت‌ها سطحی و ناپایدار باقی ماندند. شکاف تجاری نپال نه تنها کاهش نیافت، بلکه با افزایش واردات و تضعیف تولید داخلی، به‌ویژه در بخش کشاورزی، تعمیق پیدا کرد. کشاورزان محلی در رقابت با محصولات ارزان‌قیمت وارداتی توان رقابت نداشتند و معیشت روستاییان به‌شدت آسیب دید. خصوصی‌سازی شرکت‌های دولتی، که قرار بود کارایی را افزایش دهد، در عمل اغلب به نفع نخبگان شهری تمام شد و به گسترش نابرابری میان شهر و روستا انجامید. در فقدان نهادهای تنظیم‌گر و نظارتی قدرتمند، این روند با فساد، رانت‌خواری و تمرکز ثروت در دست گروه‌های خاص همراه شد. ساختار ضعیف حکمرانی در نپال مانع از تحقق رقابت آزاد شد و خصوصی‌سازی به انحصارهای جدید انجامید. از سوی دیگر، اجرای شتاب‌زده این سیاست‌ها بدون توجه به ظرفیت‌ها و مزیت‌های نسبی کشور—مانند منابع طبیعی، پتانسیل‌های کشاورزی و اکوتوریسم—موجب از بین رفتن فرصت‌های توسعه بومی شد. ورود بی‌رویه کالاهای خارجی، تخریب منابع زیست‌محیطی و بی‌توجهی به توسعه پایدار از دیگر نتایج این سیاست‌ها بود. پروژه‌های عمرانی و سرمایه‌گذاری‌های بزرگ بدون ارزیابی زیست‌محیطی مناسب، به فرسایش خاک، نابودی جنگل‌ها و آسیب به تنوع زیستی انجامیدند. همچنین، با کاهش فرصت‌های شغلی در داخل کشور، مهاجرت نیروی کار به خارج—خصوصاً به کشورهای حوزه خلیج فارس، مالزی و هند—افزایش یافت. این روند، #نپال را به‌شدت به حواله‌های ارزی کارگران مهاجر وابسته ساخت، درحالی‌که این منبع درآمدی ناپایدار و در معرض شوک‌های جهانی است. هم‌اکنون بخش قابل توجهی از ذخایر ارزی نپال نه از صادرات، بلکه از حواله‌های مهاجران تأمین می‌شود، و درآمد ملی بیشتر از محل واردات و عوارض گمرکی به‌دست می‌آید تا تولید داخلی. یکی دیگر از پیامدهای بلندمدت سیاست‌های نئولیبرالی، تشدید نابرابری‌های جنسیتی و قومی بود. حذف حمایت‌های دولتی و گسترش نظام بازار آزاد، دسترسی زنان و اقلیت‌های قومی مانند مادسی‌ها، تامانگ‌ها و دالیت‌ها به خدمات آموزشی و بهداشتی را دشوارتر کرد. فقر چندبُعدی در این گروه‌ها افزایش یافت و بی‌عدالتی اجتماعی بیشتر شد. در نهایت، این تحولات به تضعیف انسجام اجتماعی و گسترش نارضایتی عمومی منجر شد؛ نارضایتی‌هایی که در سال‌های بعد بستر مناسبی برای ظهور جنبش‌های اعتراضی و حتی شورش‌های مسلحانه مانند جنبش مائوئیستی فراهم کردند. بسیاری از تحلیل‌گران معتقدند ریشه‌های گرایش‌های رادیکال و بی‌ثباتی سیاسی در نپال را باید در شکست سیاست‌های نئولیبرالی در تأمین عدالت اجتماعی و توسعه متوازن جستجو کرد. بنابراین، اگرچه سیاست‌های نئولیبرالی در ظاهر بخش‌هایی از اقتصاد نپال را رونق بخشیدند، اما در فقدان حکمرانی خوب، نهادسازی مؤثر، برنامه‌ریزی مبتنی بر مزیت‌های داخلی و توجه به عدالت اجتماعی، نتوانستند رشد پایدار و همه‌جانبه‌ای برای کشور به‌همراه آورند. ✍️ شبه‌قاره | امین رضایی‌نژاد 🔰 استفاده از محتوای کانال با ذکر منبع بلامانع است. @Sub_ContinentStudies

چالش‌های دیپلماسی شخصی مودی؛ از دوستی با قدرت‌ها تا بازگشت به خودمختاری راهبردی نارندرا مودی نخست‌وزیر هند از حزب #بهاراتیا_جانتا در آغاز راه نخست‌وزیری خود با امید به الگوبرداری از موفقیت اقتصادی چین، روابطی گرم با #شی_جین_پینگ برقرار کرد و حتی در زادگاهش ایالت #گجرات با او دیدار دوستانه داشت. اما همزمان تنش‌های مرزی میان نیروهای دو کشور آغاز و در سال‌های بعد چندین درگیری مشابه رخ داد که هند را مجبور به استقرار طولانی‌مدت نیروها در #هیمالیا کرد. این وضعیت فشار اقتصادی زیادی بر روی نیروهای مسلح ایجاد کرده و وجهه مودی را نیز خدشه‌دار کرد. پس از این ناکامی، مودی به سمت #ایالات_متحده متمایل و برای بهبود سریع روابط، حتی از پروتکل‌های دیپلماتیک فراتر رفت و در مراسمی در هیوستون عملاً برای انتخاب مجدد ترامپ تبلیغ کرد. با وجود تغییر دولت در واشنگتن، روابط دو کشور در دوران بایدن نیز گسترش یافت و مودی از نزدیکی #هند و ایالات متحده به‌عنوان عامل بازدارنده در برابر چین استقبال کرد. اما #ترامپ در دور دوم ریاست‌جمهوری‌اش با وضع #تعرفه ۵۰ درصدی علیه هند به دلیل خرید #نفت روسیه و اظهارنظرهای تند درباره اقتصاد هند، ضربه بزرگی به این رابطه وارد کرد. ترامپ همچنین با اعطاء جایگاه برابر به #پاکستان در چارچوب تلاش برای حل بحران میان دو کشور، خشم افکار عمومی هند را برانگیخت. این اتفاقات باعث بازنگری هند در جایگاه جهانی خود و بازگشت تدریجی به سمت سیاست «خودمختاری راهبردی» شد. مودی همزمان برای متنوع‌سازی روابط خارجی با روسیه و برزیل تماس گرفت و حتی سفر #پوتین به دهلی‌نو را برنامه‌ریزی کرد. اما تنش‌ها با #چین همچنان پابرجاست و هرچند برنامه دیدار مودی از پکن نیز مطرح شده اما حمایت اخیر چین از پاکستان مانع بهبود سریع روابط شده است. با این حال، مقامات هندی تأکید دارند که نباید بیش از حد به هیچ ائتلافی متعهد شد و باید روابطی متوازن و پراکنده داشت. در موضوع روابط تجاری با ایالات متحده، پیش از بحران نفت #روسیه، مذاکرات به مراحل نهایی رسیده بود و حتی هند حاضر شده بود بخشی از بازار کشاورزی خود را بر روی این کشور باز کند. اما با اقدامات اخیر ترامپ، شکل جدیدی از بی‌اعتمادی ایجاد شده است. برخی معتقدند حتی اگر توافقی حاصل شود، اعتماد از دست رفته بازنخواهد گشت. مودی تلاش می‌کند مانند واکنش به چین، بحران را بدون تشدید علنی حل کند و همزمان حمایت داخلی را با شعار دفاع از منافع کشاورزان و تولیدکنندگان جلب نماید. شکرآب شدن روابط هند و ایالات متحده احتمالاً علاوه بر مسائل نفتی، ریشه‌ای شخصی نیز دارد. پس از درگیری مرزی هند و پاکستان، ترامپ مدعی شد که هر دو طرف را به آتش‌بس واداشته است؛ ادعایی که بلافاصله توسط هند رد شده و این کشور تلاش نمود نقش خود را به‌عنوان طرف پیروز برجسته سازد. برخی تحلیلگران معتقدند سبک رهبری شخصی و خودمحورانه هر دو رهبر، باعث شده روابط بین دو کشور بیش از حد به تعاملات فردی وابسته شود و همین امر هزینه‌های کنونی را رقم زده است. ✍️ شبه‌قاره | امین رضایی‌نژاد 🔰 استفاده از محتوای کانال با ذکر منبع بلامانع است. @Sub_ContinentStudies

👈 ترجمه و تلخیص یادداشت شورای آتلانتیک درباره نقش اروپا در طرح کریدوری آیمک طرح کریدور اقتصادی هند–خاورمیانه–اروپا (IMEC) (#آیمک) که در نشست #گروه_بیست سال ۲۰۲۳ در دهلی‌نو اعلام شد، مسیری زمینی و دریایی برای افزایش اتصال و همکاری اقتصادی از هند تا اروپا است. این پروژه با هدف ارتقای امنیت زنجیره تأمین، کاهش هزینه و زمان حمل‌ونقل، و تقویت همکاری‌های سیاسی و انرژی میان اعضا طراحی شده و می‌تواند تا ۳۰ درصد هزینه و ۴۰ درصد زمان حمل را نسبت به مسیر #کانال_سوئز کاهش دهد. #ایالات_متحده، اروپا و #هند آن را ابزاری برای موازنه‌سازی در برابر ابتکار «#یک_کمربند_یک_راه» چین می‌دانند و #اروپا به عنوان مقصد نهایی مسیر، نقشی کلیدی در موفقیت آن دارد. با وجود آغاز پرقدرت، تحولات اخیر #خاورمیانه باعث کند شدن روند کار شد. حمله ۷ اکتبر #حماس و #جنگ_غزه، روند عادی‌سازی روابط عربستان و #اسرائیل را که یکی از عناصر مهم برای پیشبرد پروژه بود، متوقف کرد. #عربستان تأکید کرده تا زمانی که مسیر معتبر و برگشت‌ناپذیر به سمت تشکیل دولت #فلسطین ایجاد نشود، عادی‌سازی کامل یا مشارکت در بازسازی غزه انجام نخواهد شد. هرچند توافق #عادی_سازی می‌توانست موانع لجستیکی و سیاسی را کاهش دهد، اما پیشرفت پروژه همچنان با مدیریت دقیق دیپلماتیک امکان‌پذیر است. در عین حال، برخی تحولات مثبت ادامه یافته است. امضای توافق چارچوب بین‌دولتی ۲۰۲۴ میان #امارات و هند موجب تقویت همکاری‌ها در نوسازی بنادر و ایجاد کریدور تجارت دیجیتال شده و تجارت دو کشور در ۲۰۲۴ به ۶۵ میلیارد دلار رسید. چند کشور اروپایی از جمله #فرانسه و #ایتالیا نمایندگان ویژه‌ای برای IMEC منصوب کرده‌اند و همکاری‌های انرژی میان اسرائیل و#قبرس نیز در قالب این طرح توسعه یافته است. اروپا و آمریکا اکنون باید با حمایت جدی‌تر، مانع توقف پیشرفت شوند. پیشنهاد شده که اتحادیه اروپا هماهنگ‌کننده رسمی برای IMEC تعیین کند تا برنامه‌ریزی، هماهنگی با کشورهای عضو و انتخاب بندر نهایی مدیترانه‌ای پروژه را پیش ببرد. همچنین ایجاد صندوق مالی ویژه IMEC با مشارکت #اتحادیه_اروپا، بانک سرمایه‌گذاری اروپا و کشورهای عضو می‌تواند جذب سرمایه خصوصی و خلیجی را تسهیل کند. انتشار اوراق قرضه سبز و پایدار برای بخش‌های انرژی پاک و حمل‌ونقل سبز نیز از دیگر گزینه‌های تأمین مالی است. در نهایت، موفقیت IMEC نیازمند مشارکت فعال هند و اروپا، امضای #توافق_تجارت_آزاد و پیشبرد پروژه‌های زیرساختی مشترک است. هرچند این همکاری به‌تنهایی نمی‌تواند بحران‌های سیاسی خاورمیانه را حل کند، اما می‌تواند چارچوبی امن و گسترده برای اتصال منطقه‌ای ایجاد کند. ایالات متحده نیز از رهبری فعال اروپا استقبال می‌کند، به‌ویژه اگر بتواند از نفوذ #چین بکاهد، رقابت آزاد در مناقصات را تضمین کند و فرصت‌های اقتصادی برای شرکت‌های آمریکایی فراهم سازد. اکنون زمان آن است که اروپا نقش پیشرو را بر عهده گیرد تا این طرح بزرگ از مرحله ایده به واقعیت برسد. ✍️ شبه‌قاره | امین رضایی‌نژاد 🔰 استفاده از محتوای کانال با ذکر منبع بلامانع است. @Sub_ContinentStudies

🖌 گزارش وبسایت دییپلمات: رونق گردشگری اسرائیلی در خلیج آروگام سریلانکا، نگرانی‌های محلی را برانگیخته است 🔸 در هفته‌های اخیر، ویدئوی یک دی‌جی استرالیایی از قدم‌زدن در «خلیج آروگام» #سریلانکا و اشاره به برچسب‌های ارتش #اسرائیل و تابلوهای #عبری، بحث‌های زیادی به راه انداخت. این ویدئو بازتاب نگرانی فزاینده مردم نسبت به حضور پررنگ و رو‌به‌افزایش اسرائیلی‌ها در سواحل شرقی کشور بود؛ حضوری که به‌گفته برخی، از چارچوب گردشگری معمول فراتر رفته و به فعالیت‌های غیرقانونی و تنش‌های اجتماعی دامن زده است. با وجود اهمیت بالای گردشگری برای اقتصاد سریلانکا و رکوردشکنی درآمدهای آن، رفتار بخشی از گردشگران اسرائیلی و ایجاد کسب‌وکارهای بدون مجوز باعث حساسیت و نارضایتی محلی‌ها شده است. 🔹 از سال ۲۰۲۲، تعداد گردشگران اسرائیلی به‌شدت افزایش یافته، بخشی از آن به‌دلیل تلاش دولت‌های پیشین برای جلب این بازار و حتی همکاری در ساخت فیلمی با محوریت اسرائیلی‌ها بوده است. اما پس از حملات اسرائیل به #غزه در ۲۰۲۳، روابط میان این گردشگران و مسلمانان محلی، به‌ویژه در آروگام بی، تیره‌تر شد. گزارش‌هایی از درگیری، فعالیت‌های غیرمجاز و حتی هشدارهای امنیتی آمریکا منتشر شد. با این حال، دولت سریلانکا اخیراً ورود بدون ویزا برای اسرائیلی‌ها را تسهیل کرده، اقدامی که منتقدان آن را نشانه تمایل بیش از حد به اسرائیل و چشم‌پوشی از حساسیت‌های داخلی می‌دانند. 🔸 دولت سریلانکا در یک دوگانگی دشوار قرار دارد: از یک‌سو، همدلی سنتی با فلسطینی‌ها و فشارهای سیاسی داخلی؛ از سوی دیگر، نیاز حیاتی به درآمد گردشگری و ترس از واکنش #ایالات_متحده در صورت برخورد با گردشگران اسرائیلی. فشارهای اقتصادی، بدهی‌ها و وابستگی به بازارهای خارجی، دست دولت را برای تعیین خطوط قرمز واقعی بسته است. کارشناسان می‌گویند تنها با ایجاد یک اقتصاد مقاوم و کمتر وابسته به جریان‌های خارجی می‌توان استقلال عمل بیشتری به دست آورد و بدون نگرانی از تبعات سیاسی یا اقتصادی، با چنین بحران‌هایی برخورد کرد. ✍️ شبه‌قاره | امین رضایی‌نژاد 🔰 استفاده از محتوای کانال با ذکر منبع بلامانع است. @Sub_ContinentStudies

🔷رابطه میان سیاست‌های نئولیبرالی هند و خودکشی کشاورزان 🔸در اوایل دهه ۱۹۹۰، هند در پی یک بحران مالی شدید، مجموعه‌ای از اصلاحات اقتصادی نئولیبرالی را به اجرا گذاشت. این سیاست‌ها که از سال ۱۹۹۱ به طور رسمی آغاز شد و تا دهه‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۱۰ میلادی به شدت ادامه یافت، بر محور آزادسازی بازار، خصوصی‌سازی شرکت‌های دولتی، کاهش کنترل دولت بر اقتصاد و جذب سرمایه‌گذاری خارجی متمرکز بودند. هدف اصلی این تحولات، تبدیل هند به یک اقتصاد بازتر و پویاتر با نرخ رشد بالا عنوان شد، هرچند که پیامدهای اجتماعی عمیق و نگران‌کننده‌ای به همراه داشت. 🔹اجرای این سیاست‌ها به ویژه بر بخش کشاورزی هند که نیمی از نیروی کار کشور را در خود جای داده بود، تأثیری ویرانگر گذاشت. کاهش تدریجی یارانه‌های دولتی برای نهاده‌های کشاورزی مانند کود و بذر، همراه با حذف زمین‌های حاصلخیز کشاورزان خرده‌پا به نفع ایجاد مناطق ویژه اقتصادی بدون پرداخت غرامت عادلانه، پایه‌های معیشت میلیون‌ها روستایی را متزلزل کرد. از سویی دولت با کاهش تصدی‌گری خود در بازارهای کشاورزی، کشاورزان را در برابر نوسانات شدید قیمت‌های جهانی و قدرت انحصاری شرکت‌های بزرگ تجاری تنها گذاشت. 🔸پیامد این تحولات، شکل‌گیری یک بحران انسانی گسترده در جوامع روستایی هند بود. آمارهای تکان‌دهنده نشان می‌دهد که از زمان آغاز اصلاحات نئولیبرالی در سال ۱۹۹۱ تاکنون، بیش از ۳۰۰ هزار کشاورز هندی به زندگی خود پایان داده‌اند. این بحران به‌گونه‌ای شدید بود که برای نمونه، تنها در ایالت ماهاراشترا به طور متوسط روزانه هفت کشاورز دست به خودکشی می‌زدند. بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۱۰ نیز حدود ۲۵۷ هزار مورد خودکشی در میان کشاورزان ثبت شد. 🔹در کانون این تراژدی، بحران بدهی‌های غیرقابل پرداخت قرار داشت. کشاورزان که برای تأمین هزینه‌های فزاینده تولید (ناشی از آزادسازی قیمت نهاده‌ها و وابستگی به بذرهای تجاری گران‌قیمت) به وام‌های غیررسمی با بهره‌های کلان متوسل شده بودند، با کاهش حمایت‌های دولتی و افت قیمت محصولات خود مواجه می‌شدند و ترکیب مرگبار افزایش هزینه‌ها و کاهش درآمد، بازپرداخت وام‌ها را غیرممکن می‌ساخت. گزارش‌ها حاکی است تنها در فاصله سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸، بیش از ۱۲ هزار کشاورز مستقیماً به دلیل فشار بدهی‌های کمرشکن به خودکشی روی آوردند. 🔸فشار روانی ناشی از ورشکستگی مالی، از دست دادن زمین به عنوان تنها دارایی و منزلت اجتماعی و احساس درماندگی در برابر نظام اقتصادی جدید، بسیاری از کشاورزان را به ورطه ناامیدی مطلق و سپس خودکشی سوق داد. ایالت‌هایی مانند گجرات نیز با بیش از ۱۶ هزار مورد خودکشی کشاورزان در یک دهه، صحنه این بحران بودند. 🔹بحران خودکشی کشاورزان هند را باید پیامد مستقیم تغییر نقش دولت در چارچوب ایدئولوژی نئولیبرالی دانست. دولت با عقب‌نشینی از وظایف حمایتی سنتی خود در بخش کشاورزی – مانند تضمین خرید محصولات با قیمت مناسب، تأمین یارانه نهاده‌ها و اعطای وام‌های یارانه‌دار – و همزمان، تسهیل تصاحب زمین‌ها برای اهداف تجاری بزرگ، کشاورزان خرد را در معرض نیروهای بی‌رحم بازار قرار داد. این رویکرد، همراه با تشدید نابرابری‌های منطقه‌ای و طبقاتی، بستر اجتماعی این فاجعه را فراهم کرد. 🔸بنابراین، فاجعه خودکشی گسترده کشاورزان هندی، نه یک پدیده تصادفی، که نتیجه‌ای اجتناب‌ناپذیر از کاربست سیاست‌های نئولیبرالی در بخش کشاورزی این کشور است. تمرکز صرف بر شاخص‌های کلان اقتصادی مانند رشد تولید ناخالص داخلی، بدون توجه به توزیع عادلانه منافع و حمایت از اقشار آسیب‌پذیر در فرآیند گذار اقتصادی، هزینه‌های انسانی گزافی را بر جامعه هند تحمیل کرده است. این بحران عمیقاً نشان‌دهنده تناقض ذاتی میان اهداف ادعایی نئولیبرالیسم و واقعیت‌های اجتماعی جوامعی با ساختارهای نابرابر است. ✍🏻امین رضایی نژاد حکمران؛ روایت عمیق سیاست و اقتصاد🔻 @HokmranOnline