نه راه است این که بُگذاری مرا بر خاک و بُگریزی
گُذاری آر و بازم پرس تا خاکِ رَهَت گردم
ندارم دستتازدامن، به جز در خاک و آن دَم هَم
که بر خاکم روان گَردی بگیرد دامنت گَردم
تو خوش میباشباحافظ، برو گو خصم جانمیده
چو گرمی ازتو میبینم، چهباک از خصمِ دَم سَردم