وَمَا كَانَ عَطَآءُ رَبِّكَ مَحْظُورًا(اسراء۲۱)
و برای عطای پروردگارت حد و مرزی نیست
من دست‌های مهربان خدا را احساس می‌کنم، وقتی که عشق می‌بینم، لبخند می‌بینم، شعور می‌بینم. وقتی که آدمها را می‌بینم که همدیگر را دوست دارند، نگران همدیگرند و از هم مراقبت می‌کنند.
وقتی که خورشید طلوع میکند، ستاره می‌درخشد، ابر می‌بارد. وقتی پرنده‌ای در آسمان -بدون ذره‌ای خطا- پرواز میکند. وقتی از طعم شگفت‌‌انگیز میوه‌ای لذت می‌برم، وقتی از تماشای منظره‌ی بی‌نظیری به وجد می‌آیم،
چقدر دوستش دارم! کاش می‌شد بوسه زد به گونه‌ها و دست‌های مهربان او، محکم در آغوشش گرفت و فریاد زد: «دوستت دارم، خـُــدای بی‌همتای من! خیلـــی دوستت دارم.»
