‹ 🤍 ›

‏سيمرغِ بهترين دلبريِ سال میرسه به . . هوشنگ جانِ ابتهاج اونجا كه گفت : ‏اين بويِ زلف کیست؟ ‏که جان می‌دهد به من : )

هيچ شرافتى برتر از اسلام، و هيچ عزّتى گرامى تر از تقوا، و هيچ سنگرى نيكوتر از پارسايى، و هيچ شفاعت كننده اى كار سازتر از توبه، و هيچ گنجى بى نياز كننده تر از قناعت، و هيچ مالى در فقر زدايى، از بين برنده تر از رضايت دادن به روزى نيست. و كسى كه به اندازه كفايت زندگى از دنيا بردارد به آسايش دست يابد، و آسوده خاطر گردد، در حالى كه دنيا پرستى كليد دشوارى، و مركب رنج و گرفتارى است. و حرص ورزى و خود بزرگ بينى و حسادت، عامل بى پروايى در گناهان است، و بدى، جامع تمام عيب ها است . _ حکمت ۳۷۱ ؛

‹ 🖤 ›

«بیا بغلم ببینم چته » قشنگ تموم غرغرا و دلخوریا رو میشوره میبره : )

اى مردم از خدا بترسيد، هيچ كس بيهوده آفريده نشد تا به بازى پردازد، و او را به حال خود وانگذاشته اند تا خود را سرگرم كارهاى بى ارزش نمايد . و دنيايى كه در ديده ها زيباست، جايگزين آخرتى نشود كه آن را زشت مى‌انگارند ، و مغرورى كه در دنيا به بالاترين مقام رسيده، چون كسى نيست كه در آخرت به كمترين نصيبى رسيده است . _ حکمت ۳۷۰ ؛

‹ از حق بودنش نگم که اصن اوف ›

یکی باید باشه که توی لحظات زندگی وقتی کنارشیم روی حالت پرواز باشیم چه دلمون چه گوشیمون :»