بعضی ها آنقدر بی صدا می آیند و قلب آدم را بی هوا تسخیر می کنند که آدم می ماند اسمشان را چه بگذارد؛ بعضی ها بیشتر از یک آدم هستند، دوست داشتنشان تمامی ندارد، عشقشان پر از نغمه های عاشقانه ست، بعضی ها خوب مطلق اند، آدم نمی داند چه صدایشان بزند، عشق، فرشته یا خدای کوچک... _ امید آذر ؛

(عبد اللّه بن عباس در مسئله اى نظر داد كه امام آن را قبول نداشت و فرمود) بر تو است كه رأى خود را به من بگويى، و من بايد پيرامون آن بينديشم، آنگاه اگر خلاف نظر تو فرمان دادم بايد اطاعت كنى . _ حکمت ۳۲۱ ؛

‹ 💙🌲 ›

عشقت به من آموخت تو را در همه چیز جست و جو کنم و دوست بدارم درخت عریان زمستان را برگ‌هایِ خشک خزان را و باد را و باران را و کافه‌های کوچکی که عصرها در آن قهوه می‌نوشیدیم عشقت پناه بردن به کافه‌ها را به من آموخت. _ نزار قبانی ؛

(شخصى مسئله پيچيده اى سؤال كرد، فرمود) براى فهميدن بپرس، نه براى آزار دادن، كه نادان آموزش گيرنده، همانند داناست، و همانا داناى بى انصاف چون نادان بهانه جو است. _ حکمت ۳۲۰ ؛

‹ آغوش وسیع‌ترین مکانِ كوچکِ دنیاست ›

با غریبه ها حرف زدن را بیشتر دوست دارم آن ها که بی قضاوت کنارت مینشینند و به حرفهایت با دقت گوش میکنند . آنهایی که باهم هیچ گذشته ی مشترکی ندارید . ولی مینشینند تا آرامت کنند . سکوت میکنند تا همه ات را برایشان بریزی رویِ دایره . که شناختشان فقط محدود به همان ساعتی است که تورا میبینند . نه میدانند کجای دنیا زندگی میکنی . و نه بلدند راجبت فکرهای رنگارنگ کنند . آن غریبه های مهربان را از همه ی دنیا بیشتر دوست دارم آنهایی که وقتی تمام میشوی از حرف، راهشان را میگیرند و میروند و شاید هیچ وقت دیگری در زندگی ات سرو کله شان پیدا نشود . و تو نمیترسی که وسطِ بگو مگوهای صمیمی، رازهایت را فاش کنند . که تورا پر کنند از منّت هایی که سرت خروار میشوند وحرمت هایی که روزی همه ی جانت را پایشان گذاشته ای تا حفظ شوند . آن غریبه های هزار ویک پشت آشنا رو از همه ی دنیا بیشتر دوست دارم. _ فرگل مشتاقی ؛

(به پسرش محمد حنفيّه سفارش كرد) اى فرزند من از تهيدستى بر تو هراسناكم، از فقر به خدا پناه ببر، كه همانا فقر، دين انسان را ناقص، و عقل را سرگردان، و عامل دشمنى است . _ حکمت ۳۱۹ ؛

‹ غم مخور جانا ☁️🤍 ›