‹ 💙🌲 ›

عشقت به من آموخت تو را در همه چیز جست و جو کنم و دوست بدارم درخت عریان زمستان را برگ‌هایِ خشک خزان را و باد را و باران را و کافه‌های کوچکی که عصرها در آن قهوه می‌نوشیدیم عشقت پناه بردن به کافه‌ها را به من آموخت. _ نزار قبانی ؛

(شخصى مسئله پيچيده اى سؤال كرد، فرمود) براى فهميدن بپرس، نه براى آزار دادن، كه نادان آموزش گيرنده، همانند داناست، و همانا داناى بى انصاف چون نادان بهانه جو است. _ حکمت ۳۲۰ ؛

‹ آغوش وسیع‌ترین مکانِ كوچکِ دنیاست ›

با غریبه ها حرف زدن را بیشتر دوست دارم آن ها که بی قضاوت کنارت مینشینند و به حرفهایت با دقت گوش میکنند . آنهایی که باهم هیچ گذشته ی مشترکی ندارید . ولی مینشینند تا آرامت کنند . سکوت میکنند تا همه ات را برایشان بریزی رویِ دایره . که شناختشان فقط محدود به همان ساعتی است که تورا میبینند . نه میدانند کجای دنیا زندگی میکنی . و نه بلدند راجبت فکرهای رنگارنگ کنند . آن غریبه های مهربان را از همه ی دنیا بیشتر دوست دارم آنهایی که وقتی تمام میشوی از حرف، راهشان را میگیرند و میروند و شاید هیچ وقت دیگری در زندگی ات سرو کله شان پیدا نشود . و تو نمیترسی که وسطِ بگو مگوهای صمیمی، رازهایت را فاش کنند . که تورا پر کنند از منّت هایی که سرت خروار میشوند وحرمت هایی که روزی همه ی جانت را پایشان گذاشته ای تا حفظ شوند . آن غریبه های هزار ویک پشت آشنا رو از همه ی دنیا بیشتر دوست دارم. _ فرگل مشتاقی ؛

(به پسرش محمد حنفيّه سفارش كرد) اى فرزند من از تهيدستى بر تو هراسناكم، از فقر به خدا پناه ببر، كه همانا فقر، دين انسان را ناقص، و عقل را سرگردان، و عامل دشمنى است . _ حکمت ۳۱۹ ؛

‹ غم مخور جانا ☁️🤍 ›

‏کاش مثلا آدم وقتی یکیو خیلی دوست داره برای ابراز حجم زیاد علاقه‌ش میتونست یه کاری فراتر از بغل و بوس و اینا انجام بده. مثلا یه تیکه از خودشو میکَند میداد به اون آدمه، یا یه تیکه از اون آدمه رو پیش خودش نگه میداشت، یا آدمه رو میخورد *-*