بعضی ستاره‌ها هرگز غروب نمی‌کنند… آن‌ها درخشان‌تر از هر نور، در دل تاریکی می‌تابند، و راه را به ما نشان می‌دهند. شهدا، ستاره‌هایی هستند که مسیر را روشن کرده‌اند، با نوری که از خاک تا افلاک امتداد دارد. خونشان، جوهره‌ی روشنی است که ظلمت شب را می‌شکند، و نگاهشان، هنوز از میان سنگرها، ما را به بیداری می‌خواند. 🌿 هر شهید، ستاره‌ای در آسمان زمین است… و هر ستاره، نشانی از راهی که به سوی حقیقت کشیده شده است. @aminavak313

پدر شهیده و عکس دخترش… قدم‌هایش آرام بود، اما دلش طوفانی… میان شلوغی موکب، چشم‌هایش به دیواری افتاد که تصویری را در آغوش گرفته بود. چهره‌ای آشنا… نگاهی که سال‌ها با آن زیسته بود… دختری که روزی در آغوشش بود و حالا در میان قاب عکس، با لبخندی جاودانه، او را نگاه می‌کرد. پدر ایستاد. دست‌هایش لرزید. نگاهش روی تصویر ماند… شاید در آن لحظه، صدای دخترش را شنید که می‌گفت: «بابا، این راهی است که انتخاب کردم…» اشک‌هایش آرام روی گونه‌هایش لغزیدند. اما در عمق چشمانش، چیزی فراتر از غم بود… افتخار، صبر، و اطمینان از اینکه ستاره‌ی دخترش، هنوز در آسمان مقاومت می‌درخشد. @aminavak313

سلام دوستان با مرام، که نبود ما را با اعتراض‌شون و پیامک‌هاشون به حرف آوردن!😊 حلال ماه رمضان رو تبریک عرض می‌کنم خدمت تک تکتون💐 برای این بنده حقیر هم دعا بفرمایید و عاقبت بخیری بطلبید ان شاءالله حاجت روا باشید

داشتم این یک سال را مرور می‌کردم... از رمضان سال قبل تا این رمضان، چه شب‌هایی که با اشک سحر شد، چه دل‌هایی که در آتش ظلم سوخت، و چه خون‌هایی که بر خاک جاری شد... شهادت‌ها دیدیم، اما ایمان ریشه دواند، دل‌ها شکست، اما نور امید خاموش نشد، آسمان گریست، اما زمین، قصه‌ای از صبر نوشت... ماه رمضان دوباره رسید، با همان نوای دعا، با همان عطش حقیقت، و با دل‌هایی که هنوز برای عدالت می‌تپد. اللهم عجل لوليك الفرج... @aminavak313

گل شمّه ای از آیه ی تطهیر تو باشد گر آینه در آینه تکثیر تو باشد . خود کیستی ای سوره ی کوثر که حسینت تا کرب و بلا رفت که تفسیر تو باشد . بر سفره ی نان و نمکت دست علی هم برداشت نمک را که نمک گیر تو باشد . اکسیر کنیز تو طلا کرد مسم را خود فضّه طلا گشته ی اکسیر تو باشد . در آب به تصویر کسی زل زده عباس عشقش فقط این است که تصویر تو باشد . ای دست پر از پینه ز چرخاندن دستاس عالم همه در گردش تقدیر تو باشد . در خوابِ شهیدان جهان یکّه سواری است کی می رسد از راه که تعبیر تو باشد @aminavak313

اگر تو کوه باشی، سیل یا باران، چه فرقی می کند؟ اگر تو سرو باشی، باد یا طوفان، چه فرقی می کند؟ مرزها سهم زمین‌اند؛ اما تو از اهل آسمانی! آسمان شام، یا ایران، یا باکو، چه فرقی می کند؟ قفل باید شکسته شود؛ قفس باید دریده شود! مرز ما عشق است! هر جا که عشق باشد، آنجا از آنِ ماست! سامرا، غزه، حلب، تهران یا باکو، چه فرقی می کند؟ اگر صبح شهادت برای کسی طلوع نکند، مرگِ شب او حتمی است! مرگ بدون شهادت یا خسران، چه فرقی می کند؟ هر که چشمانش را با شهادت به صبح بگشاید، در شام، یا مرو، یا باکو، چه فرقی می کند؟ @aminavak313

اگر امام حسین (ع) نبود، ما از کجا می‌فهمیدیم که حزن، شعار عارفین است؟ حزن عارفانه، اندوهی نیست که از دنیا باشد؛ نه شکایت است، نه یأس... بلکه آتشی است که از معرفت برمی‌خیزد، دردی است که از قرب الهی نشأت می‌گیرد. اگر حسین (ع) نبود، ما از کجا می‌فهمیدیم که گریه، عبادت است؟ که اشک، زبان دل است، که حزن، نغمه‌ی عاشقان است؟ اگر حسین نبود، ما از کجا می‌فهمیدیم که مردان خدا، در دل بلا، در آغوش شهادت، چگونه لبخند می‌زنند؟ پس هر اشکی که برای او می‌ریزی، هر ناله‌ای که در فراق او می‌کنی، شعار توحید است، اذان بیداری است، و راهی است به سوی کربلا... @aminavak313

به نام عشق، به نام ایمان، به نام خون‌های پاک ای نوجوان دلیر! گریه‌هایت را دیدم، شوق رفتنت را، اشتیاقی که در چشمانت شعله می‌کشید. تو گریه نمی‌کردی از ترس، تو گریه می‌کردی از عشق… عشقی که در جانت می‌جوشید، عشقی که تو را به میدان می‌کشید، به سمت حقیقت، به سمت جهاد، به سمت خدا. کسی چه می‌داند در دل یک نوجوان ۱۶ ساله چه می‌گذرد؟ اما من دیدم… دیدم که چگونه دنیا را کوچک شمردی، چگونه آرزوهایت را به پای ایمان ریختی، چگونه آماده شدی برای سفری که بازگشتی در آن نیست، جز به سوی معشوق. ای کاش همه می‌دانستند که عشق حقیقی در همین فریادهاست، در همین اشک‌هایی که بوی شهادت می‌دهد. تو با چشمان اشک‌آلود، به میدان می‌روی، و زمین با قدم‌هایت مقدس می‌شود. برو… برو که نامت در میان ستارگان نوشته شود. برو که آسمان در انتظارت است. برو که تاریخ نامت را با افتخار فریاد بزند. تو هنوز ۱۶ ساله‌ای، اما به وسعت کهکشان‌ها مرد شده‌ای. این اشک‌ها را دست‌کم نگیرید، این اشک‌ها امضای عشق است… و چه زیباست که معشوق، خدا باشد! کاش مثل تو بودم برای امامم... @aminavak313

اسلام، تمدن‌ساز است اسلام، خود یک تمدن‌ساز است، نه وام‌دار تمدن‌های دیگر. آنچه به عنوان فرهنگ‌های ارزشمند در جوامع گوناگون مشاهده می‌کنیم، ریشه در تعالیم انبیای الهی دارد، نه صرفاً در رسوم قومی. اگر در برخی ملت‌ها پیش از اسلام حجاب وجود داشته، این امر نه به دلیل فرهنگ آن ملت، بلکه به دلیل تأثیر شریعت‌های الهی است که در طول تاریخ به وسیله پیامبران تبلیغ شده است. در واقع، هر فضیلت و ارزشی که در جامعه‌ای پایدار مانده، بازمانده‌ای از تعالیم الهی است که گاه تحریف شده و گاه ناقص به دست مردم رسیده است. حجاب نیز از این قاعده مستثنا نیست. آنچه قبل از اسلام در مورد پوشش زنان در تمدن‌های کهن دیده می‌شود، بازتاب دستورات الهی پیامبران پیشین است که به فرهنگ‌ها و اقوام سرایت کرده است. اما اسلام، این حکم را نه‌تنها تأیید کرده، بلکه به آن هویت الهی، معنا، عمق و چارچوبی کامل بخشیده است. اگر اسلام صرفاً به تأیید یک رسم اجتماعی بسنده کرده بود، نیازی به نزول آیات متعدد درباره حجاب در قرآن نبود. اما اسلام حجاب را به عنوان یک امر عبادی و الهی معرفی کرده و آن را از حد یک عادت اجتماعی فراتر برده است. حجاب در قرآن؛ یک حکم الهی، نه یک رسم فرهنگی اسلام حجاب را نه به عنوان یک پدیده اجتماعی، بلکه به عنوان یک فرمان الهی مطرح کرده است. خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: ای پیامبر! به همسرانت و دخترانت و همسران کسانی که مؤمن هستند بگو: چادرهایشان را بر خود فرو پوشند [تا بدن و آرایش و زیورهایشان در برابر دید نامحرمان قرار نگیرد.] این [پوشش] به اینکه [به عفت و پاکدامنی] شناخته شوند نزدیک تر است، و در نتیجه [از سوی اهل فسق و فجور] مورد آزار قرار نخواهند گرفت؛ و خدا همواره بسیار آمرزنده و مهربان است (سوره احزاب، آیه ۵۹) این آیه نشان می‌دهد که حجاب نه یک انتخاب فرهنگی، بلکه یک دستور الهی است که برای کرامت زن، امنیت جامعه و حفظ حریم‌های اخلاقی نازل شده است. اگر اسلام صرفاً یک سنت پیشین را می‌پذیرفت، چنین آیات و تأکیداتی برای آن لازم نبود. اسلام، ارائه‌دهنده الگوی مستقل است.اسلام، نه‌تنها مدل ارائه داده، بلکه تمدن‌ساز بوده و فرهنگ‌های الهی را احیا کرده است. اسلام صرفاً تأییدکننده سنت‌های گذشته نیست، بلکه معیار و میزان حق و باطل است. پس حجاب نه صرفاً یک رسم قومی است و نه یک پدیده‌ای که از فرهنگ‌ها به اسلام راه یافته باشد. بلکه این فرهنگ‌ها و جوامع هستند که تحت تأثیر ادیان الهی، نوعی از پوشش را پذیرفته‌اند. @aminavak313

یک جمله و نگاه دیگری هم از استاد محترم امروز در برنامه سحر شبکه دوم شنیدم، واقعاً انتظار نداشتم. وطن‌پرستی شرک است، حب وطن ارزش است. همین! فرق دارد بین پرستش و ارزش. کاش نگاهمان محدود به ایران نباشد فقط! من که چند سالی است مباحث استاد محترم را دنبال می‌کنم، انتظار نداشتم این بحث را این‌قدر محدود بیان کنند. @aminavak313