منصور، خلیفه عباسی، بارها امام صادق علیه السلام را نزد خود می آورد، ولی هر بار که تصمیم به کشتن حضرت می گرفت، در انجام نیت شوم و پلیدخویش موفق نمی شد. اما او که نمی توانست پیشرفت و محبوبیت امام را ببیند، طرح قتل ایشان را از راه مسموم کردن تهیه کرد. بنی عباس درس مسموم کردن را به خوبی از بنی امیه آموخته بودند. منصور توسط والی خود در مدینه، امام را در 65 سالگی به وسیله انگورِ زهرآلود به شهادت رساند و بعد حیله گرانه به گریه و زاری و عزاداری پرداخت. امام کاظم علیه السلام پدر بزرگوار خویش را پس از شهادت، در میان دو تکه پارچه سفید اِحرام، به اضافه پیراهنی که یادگار جدش علی بن الحسین علیه السلام بود و نیز جامه ای که آن را به چهل دینار خرید، پیچید و به خاک سپرد. «امام کاظم علیه السلام ، همچنین دستور داد چراغ اتاقی را که پدرش در آن می زیست، همچنان روشن نگه دارند و این چراغ تا امام کاظم علیه السلام در مدینه بود، همه شب روشن بود تا اینکه آن حضرت به عراق احضار شد. پیش از این نیز امام صادق علیه السلام ، چراغ اتاق پدرش، امام باقر علیه السلام را روشن نگه می داشت و یاد و خاطره اش را گرامی داشت. ✍️پایگاه اطلاع رسانی حوزه @Asemani_bashim

کلیپ ۷ دقیقه روضه شهادت امام جعفر صادق علیه السلام منصور ارضی @saatibarayagha @Asemani_bashim

صوت و متن صلوات خاصه امام صادق علیه السلام اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَىٰ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الصَّادِقِ، خازِنِ الْعِلْمِ، الدَّاعِي إِلَيْكَ بِالْحَقِّ، النُّورِ الْمُبِينِ. اللّٰهُمَّ وَكَما جَعَلْتَهُ مَعْدِنَ كَلامِكَ وَوَحْيِكَ، وَخازِنَ عِلْمِكَ، وَ لِسانَ تَوْحِيدِكَ، وَوَلِيَّ أَمْرِكَ، وَمُسْتَحْفِظَ دِينِكَ، فَصَلِّ عَلَيْهِ أَفْضَلَ مَا صَلَّيْتَ عَلَىٰ أَحَدٍ مِنْ أَصْفِيائِكَ وَحُجَجِكَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيدٌ خدایا درود فرست، بر جعفر بن محمدصادق، خزانه‌دار دانش، دعوت کننده به سوی تو بر پایه حق، آن نور آشکار؛ خدایا چنان‌که او را قرار دادی معدن کلامت و وحی‌ات و خزانه‌دار دانشت و زبان توحیدت و سرپرست فرمان و قانونت و نگه‌دارنده دینت، پس بر او درود فرست، بهترین درودی که بر یکی از برگزیدگانت و حجّت‌هایت فرستادی که تو ستوده و بزرگواری @Asemani_bashim

« مفضل بن عمر » روایت می‏کند که چون امام صادق علیه‏السلام به شهادت رسید، بین مردم در مورد جانشین واقعی امام علیه‏السلام اختلاف شد. « عبدالله افطح » مدعی خلافت و امامت شد. عده‏ای از مردم دور او را گرفتند و قائل به امامت او شدند. حضرت موسی بن جعفر علیه‏السلام، عبدالله را طلبید و گفت: « آیا تو واقعا خود را امام می‏دانی؟ » عبدالله گفت: « آری ». امام کاظم علیه‏السلام در حضور جمع کثیری از مردم فرمود: « آتش بسیاری روشن کنید ». در وسط حیاط خانه، آتش مهیبی برافروختند. چون شعله و لهیب آتش برخاست، امام علیه‏السلام بی‏درنگ به طرف آتش رفت و داخل آن شد و نشست. ناگهان مردم دیدند که آتش بر او سرد و گلستان شد. آنگاه امام علیه‏السلام روی به اصحاب و شیعیان خود نمود و فرمود: « این است نشانه‏ی امامت » و برخاست و لباس خود را تکان داد و از میان آتش بیرون آمد. هیچ اثری از سوختگی در لباس و بدن امام نبود. امام علیه‏السلام روی به عبدالله نمود و فرمود: « اگر در ادعای خویش راستگویی و امام پس از پدرم هستی برخیز و در میان آتش بنشین ». رنگ عبدالله متغیر شد. فورا برخاست و از میان جمع خارج شد در حالی که از شدت خشم و غضب عبای او از دوشش بر زمین کشیده می‏شد. سپس مردم با مشاهده این کرامت شگفت‏آور به حقیقت امامت آگاه شدند. ✍️ عمادزاه، زندگانی امام موسی بن جعفر، ج 1، ص 135. کرامات و مقامات عرفانی امام موسی بن جعفر؛ سید علی حسینی قمی؛ 1382؛ نشر نبوغ @Asemani_bashim

حاج سید محمد تقی فیاض دستجردی(رضوان الله علیه): این قانون است،شما گره از کار مردم باز کن،خدا گره از کار شما باز می کند،فرض کنید این یک سنت الهی است. ✍️منبع:فیض حضور ص 177 و 178 و 179 نویسنده: حجت الاسلام موسوی مطلق @Asemani_bashim

ذکر مصیبت حضرت امام صادق علیه‌السلام حاج آقا کاشانی @Asemani_bashim

در طریق سالکان @Asemani_bashim

مردن قلب @Asemani_bashim

حاج آقا قرهی : همان میثم تمّاری که بیان کردم، آن‌قدر معرفتش بالا می‌رود که هر چه دشمن تلاش می‌کند، نمی‌تواند کاری کند که او از اعلام اعتقاداتش دست بردارد. وقتی ابن زیاد متوجّه می‌شود که امیرالمؤمنین عاقبت میثم را پیش‌بینی کرده که زبانش را می‌برند، می‌گوید: حال که این‌طور هست دست و پاهایت را قطع می‌کنم، امّا زبانت را نمی‌برم. میثم چون به مقام یقین رسیده بود، حتّی می‌گویند: تا ده مرتبه هم گفت: تو زبانم را می‌بری، امّا او می‌گفت: من زبانت را نمی‌برم تا پیش‌بینی او درست از کار درنیاید. امّا بعداز چند روز که میثم را به دار آویخته بودند و او همچنان احادیث امیرالمؤمنین را برای مردم بیان می‌کرد، مجبور شدند و زبان او را بردیدند! لذا ببینید این حبّ، انسان را به چه درجه‌ی معرفتی می‌رساند. آن کسی که زبان را می‌برد، فردی به نام عون بن عثمان بن نعیم است، می‌گوید: وقتی به سمتش رفتم که زبانش را ببرم، هنوز چیزی نگفته، با لبخند و شادی گفت: آمدی زبانم را ببری؟ برو به ابن زیاد بگو تو ده مرتبه هم گفتی نمی‌برم، امّا دیدی آخر بریدی و پیش‌بینی مولایم راست بود. لذا خودش زودتر زبانش را بیرون آورد تا بریده شود. جالب است که آن فرد می‌توانست زبانش را نبرد و برود به ابن زیاد بگوید که او چه می‌گوید، امّا می‌دانست که حتّی اگر این حرف را هم به او منتقل کنند، باز زبانش بریده می‌شود و به هر حال پیش بینی مولایش دیر یا زود، تحقّق می‌یابد. لذا یکی از خصوصیّات حبّ این است که انسان را به مقام یقین می‌رساند و سعادت دنیا و آخرت را برای انسان به وجود می‌آورد، «هل الدین الا الحب». ✍️عقیق کد خبر : 94052 @Asemani_bashim

عشق به فرزندان مولا امیرالمؤمنین علیه السلام حاج آقا بندانی نیشابوری @Asemani_bashim

گنجینه دار عالم حاج آقا کاشانی @Asemani_bashim

حاج آقا قرهی : همین حبّ، عجیب انسان را عوض می‌کند، حبّ را کم ندانیم. امّا حبّ نباشد، گرفتار می‌شویم. حبّ به سیادت، حبّ به روحانیّت، حبّ به روضه، طیّب را عوض کرد و شهیدش هم کرد. او دسته‌ای برای عزای اهل‌بیت داشت که خیلی معروف و چنین و چنان بود. کلّ بازار و میدان شوش و ... را می‌گرفت. یک زمانی هم مثلاً لات بود، امّا حبّ به سیادت و اهل‌بیت، باعث شد که هر چه هم بر روی او فشار بیاورند، قبول نکند که به امام چیزی بگوید. گفتند: مثلاً بگو پول داده. گفت: من اصلاً این سیّد را ندیدم، چرا بیهوده به او تهمت بزنم؟! گفتند: تو را می‌کشیم. گفت: بکشید. یعنی حبّ انسان را حرّ می‌کند و به قول امام راحل، او حرّ شد. این‌ها اثر همان حبّ است و اگر حبّ نبود، نمی‌شد. ✍️عقیق کد خبر : 94052 @Asemani_bashim