آیت الله العظمی مرعشی نجفی(ره) از مراجع معاصر نقل کرده است: «در سال 1339 (قمری) یک سال پس از فوت پدرم، هنگامی که در مدرسه «قوام» نجف اشرف طلبه بودم و تدریس می کردم، مشکلات و ناراحتی هایی بر قلبم سنگینی می کرد که عبارت بودند از: ـ سوءظن نسبت به مردم، چنان که با کسی ارتباط برقرار نمی کردم و حتی نماز جماعت پشت سر افراد عادل را نیز ترک کرده بودم. ـ یکی از منسوبین من از تدریس جلوگیری می کرد و به استادم نیز گفته بود که مرا به درس خود راه ندهد. ـ مبتلا به بیماری حصبه شده بودم و بعد از شفا دچار کندذهنی و نسیان شده بودم. ـ بینایی چشم هایم بسیار کم شده بود. ـ از تند نوشتن عاجز شده بودم. گرفتار فقر و تنگدستی شدید بودم. ـ در قلبم نوعی احساس بیماری روحی دائمی می نمودم. ـ تزلزلی در عقیده ام نسبت به برخی از امور معنوی به تدریج روی می داد. از طرفی آرزو داشتم به اینکه اوّلاً: خداوند سفر حج بیت الله الحرام را نصیبم کند. به شرط آنکه در مکه یا مدینه بمیرم و در یکی از این دو شهر دفن شوم. دیگر آنکه خداوند توفیق علم و عمل صالح را به من عنایت کند. آن مشکلات و این آرزوها لحظه ای مرا آرام نمی گذاشت. از این رو، به فکر توسل به سالار شهیدان افتادم و به کربلا رفتم. پس از تجدید وضو به حرم مشرف شدم وشب در حرم، پایین پای آن حضرت و در کنار قبر علی اکبر(ع) نشستم. اندکی از نشستنم نگذشته بود که صدای حزین قرائت قرآن را از پشت روضه مقدس شنیدم. به آن طرف متوجه شدم. پدر مرحومم را دیدم که نشسته بود ... از من پرسید، در ایام درسی برای چه کاری آمده ای؟ علت را شرح دادم. به من امر کرد که حاجتم را با امام(ع) در میان بگذارم. به طرف ضریح رفتم و آن حضرت را دیدم. سلام کردم و جوابم را داد و تبسمی ملیح بر لبانش نقش بست. از من پرسید: چه می خواهی؟ من این شعر فاریس را خواندم: آن را که عیان است چه حاجت به بیان است آن حضرت، قطعه ای نبات به من عنایت کرد و فرمود: تو مهمان مایی. سپس فرمود: چه چیز از بندگان خدا دیده ای که به آنها سوءظن پیدا کرده ای؟ با این سؤال در من یک دگرگونی پیدا شد و احساس کردم که دیگر به کسی سوءظنی ندارم. سپس فرمود: به درس خود بپرداز زیرا آن شخص که مانع تدریس کردن تو بود، دیگر نمی تواند کاری کند. (و چون به نجف بازگشتم همان شخص به دیدنم آمد و گفت من فکر کردم که تو جز تدریس کردن راهی نداری) آن حضرت مرا شفا داد و بینایی ام قوی تر شد و قلمی به من بخشید و فرمود بگیر و با سرعت بنویس و ناراحتی قلبی ام نیز برطرف گردید. دعا کرد که در عقیده ام ثابت قدم بمانم. دیگر حاجاتم را نیز برآورده ساخت، غیر از مسئله حج که شاید به دلیل شرطی که نموده بودم، معترض نگردید» ✍️رفیعی، علی، بر ستیغ نور، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی، 1375، چ2، صص81ـ83. @Asemani_bashim

صوت ۱۳ دقیقه چطور نماز بخونم بزرگترین حسرتهای روز قیامت ترک نماز و یا تساهل در نماز خواهد بود. پله ها رو دریابیم پله های اوج گرفتن به سوی سلطان سلاطین @Asemani_bashim

صوت ۲ دقیقه اصول مردانگی و شجاعت حاج آقا عالی @Asemani_bashim

صوت ۶ دقیقه مداحی واحد مهدی رسولی سلام ای قرار دل بیقرار درد ودل با امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) @Asemani_bashim

کلیپ ۲ دقیقه عطر محمد و آل محمد حاج آقا دولابی رحمت الله علیه @Asemani_bashim

کلیپ ۴ دقیقه دوربین مخفی گم شدن پاسپورت زائر کربلا @Asemani_bashim

صوت ۶۶ دقیقه دعای کمیل حاج آقا میرزا محمدی @Asemani_bashim

صوت ۵ دقیقه روضه پایانی دعای کمیل حاج آقا میرزا محمدی @Asemani_bashim

آیت الله مظاهری: جابر در روایتی نقل مي‌کند که امام باقر«سلام‌الله‌علیه» به من فرمودند: اى جابر! آيا كسى كه ادعاي تشيّع دارد، دم زدن از محبّت ما خاندان برايش کافي است؟ سپس فرمودند: «فَوَ اللَّهِ مَا شِيعَتُنَا إِلَّا مَنِ اتَّقَى اللَّهَ وَ أَطَاعَه»؛ به خدا قسم شيعۀ ما نيست، جز آن كسي که تقوا داشته باشد و خدا را اطاعت نمايد. بعد فرمودند: اى جابر! شيعيان ما با فروتنى، تواضع، امانت‌داري، مداومت بر ياد خدا، روزه، نماز، نيكى به پدر و مادر، مراعات همسايه، رسيدگي به فقرا، اداي قرض بدهکاران، کمک به يتيمان، صداقت، تلاوت قرآن، خوش زباني و رفتار نيکو شناخته مي‌شوند. همچنين فرمودند: اى جابر! اگر کسي بگويد: من علي را دوست دارم و بالاتر از آن اگر بگويد: من رسول خدا را دوست دارم، ولي از سيرۀ ايشان پيروي نکند؛ اين محبّت، به او هيچ سودى نخواهد بخشيد. پس تقوا پيشه کنيد که خداوند با هيچكس خويشى ندارد، محبوب‌ترينِ بندگان نزد خداوند و گرامي‌ترينِ آنها، کسي است که بيشتر تقوا داشته باشد و بيشتر او را اطاعت کند. به خدا قسم، جز با اطاعت به خداى تبارك و تعالى، تقرّب به او امکان ندارد. در آخر نيز فرمودند: «مَنْ كَانَ لِلَّهِ مُطِيعاً فَهُوَ لَنَا وَلِيٌّ وَ مَنْ كَانَ لِلَّهِ عَاصِياً فَهُوَ لَنَا عَدُوٌّ وَ مَا تُنَالُ وَلَايَتُنَا إِلَّا بِالْعَمَلِ وَ الْوَرَعِ»؛ هر كه مطيع خدا باشد، دوست و شيعۀ ماست و هركه نافرمانى خدا كند، دشمن ما خواهد بود و ولايت ما به جز با عمل كردن و پرهيزکاري به دست نمي‌آيد. ✍️پایگاه اطلاع رسانی آیت الله مظاهری @Asemani_bashim @saatibarayagha

صوت ۶ دقیقه مداحی زیبا ( ما طاقت دوری از حسین نداریم ) ربنا و لا تحملنا... مهدی رسولی @Asemani_bashim

حاج آقا قرهی: عرفا می‌گویند: صلاه واجب دلالت حبّ خدا بر بندگانش است و صلاه نوافل دلالت حبّ انسان به خداست؛ یعنی این عشق دوطرفه است.... آن‌وقت اولیاء خدا و عرفای عظیم‌الشّأن می‌گویند از این طرف هم نوافل نشانه حبّ انسان است. چون نوافل که واجب نیست، مستحب است و انسان با ادای آن می‌گوید:خدا! حالا ببین من هم تو را دوست دارم، عشق طرفین! لذا ببینید چقدر عبادت خوب است. خدا گواه است حیف است انسان بندگی را رها کند، نماز را رها کند. بعضی غافلند. برای همین است امام سجاد(ع)، همه معصومین(ع) و اولیاء خدا، وقت نماز که می‌شد اصلاً یک حال دیگری داشتند و همان‌طور که اوّل بحث بیان کردم، در آن‌ها تغییر و تحوّل ایجاد می‌شد. منتظر بودند. ✍درس_اخلاق آیت الله قرهی. جلسه ۲۸۲ در تاریخ (29/ 03 /93) @Asemani_bashim