امانتداری آسمان و زمین شب جمعه شب زبارتی آقا @Asemani_bashim

شش ماهه امام حسین علیه السلام استاد توکلی @Asemani_bashim

عزت دنیا و آخرت @Asemani_bashim

اهل بیت و ما @Asemani_bashim

روضه شب جمعه امین قدیم @Asemani_bashim

سید علی مو فرفری لعنت ابدی بر رژیم کودک کش @Asemani_bashim

و باید که آخر چیزی که بعد از نماز به عمل آوری دو سجده شکر بوده باشد، چه روایت کرده است رئیس المحدثین در کتاب من لا یحضره الفقیه از امام بحق ناطق ابی عبد الله جعفربن محمد الصادق (علیه السلام) که آن حضرت فرموده اند: سجده شکر واجبست بر همه کس، نماز به آن تمام می شود، و حضرت عزت به سبب آن راضی می گردد، و ملائکة آنکس را دوست می دارند.(129) بدرستی که هرگاه بنده مؤمن نماز گزارد و بعد از آن سر به سجده نهد، پس حق سبحانه درهای آسمان را گشاده کند، و حجاب از میان بنده و ملائکة بردارد، و خطاب به ایشان کرده بگوید: یا ملائکتی انظروا الی عبدی، یعنی: ای ملائکة من نظر کنید به بنده من که ادای واجبی خود کرده است، و از عهده عهدی که با او کرده بودم بر آمده، و بعد از آن مرا سجده کرده به شکرانه نعمتی که من به او ارزانی داشته ام، بگوئید ای ملائکة من که چه چیز او را باید؟ پس ملائکة بگویند: ای پروردگار ما او را رحمت تو باید. بعد از آن حضرت عزت گوید که: دیگر چه باید؟ ملائکه گویند: جنت تو او را شاید. پس حضرت عزت بگوید: و دیگر چه باید؟ ملائکه گویند: خداوند گارا کفایت مهم او. پس حضرت عزت بگوید: دیگر چه باید، تا آنکه چیزی نماند از خیر و خوبی مگر که ملائکه گویند فلان چیز او را شاید، تا آنکه ملائکه عاجز آمده گویند که: پروردگارا دیگر ما را علم به آن حاصل نیست چه بگوئیم. پس حضرت عزت - عمت عطیاته - گوید: هر آینه شکر گویم بنده خود را چنانچه مرا شکر گفت: و به فضل و رحمت خود اقبال کنم به سوی او و متوجه او شده، بنمایم رحمت خود را بدو کنایه از آنکه رحمت خود را شامل و کافل حال او کنم. برگرفته از کتاب مفتاح الفلاح نوشته شیخ بهایی @Asemani_bashim

حب امیرالمؤمنین علی علیه السلام حاج آقا کاشانی @Asemani_bashim

صاحب منی @Asemani_bashim

دوباره دلم تنگه @Asemani_bashim

مدال افتخار حاج آقا بندانی نیشابوری @Asemani_bashim

شیخ عارف کامل جناب آقای شاه آبادی (قدس سره) می فرموده اند: باید انسان در وقت ذکر مثل کسی باشد که کلام دهن طفل می گذارد و تلقین او می کند برای این که او را به زبان بیاورد، همین طور انسان باید ذکر را تلقین قلب کند و مادامی که انسان با زبان ذکر می گوید و. مشغول تعلیم قلب است، ظاهر به باطن مدد می کند، همین که زبان طفل قلب باز شد از باطن به ظاهر مدد می رسد، چنانچه تلقین نیز چنین است، مادامی که انسان، کلام دهن او می گذارد و او را مدد می کند همین که آن کلام را بر زبان اجرا کرد نشاطی در انسان تولید می شود که خستگی سابق را بر طرف می کند. پس در اول از معلم به او مدد می شود و در آخر از او به معلم کمک و مدد می شود، و اگر انسان مدتی مواظبت کند در نماز و اذکار و ادعیه به این ترتیب، البته [برای ] نفس عادی می شود و اعمال عبادی هم مثل اعمال عادیه می شود که در حضور قلب در آنها محتاج به رویه [نیست ]، بلکه مثل امور طبیعیه عادیه می شود. ✍🏻معراج السالکین و صلوةالعارفین، امام خمینی، ضمیمه یادنامه استاد مطهری، ص 490 @Asemani_bashim