توضيح فرازي از دعاي شريف ابوحمزه : حاج آقا فاطمي نيا: اللّهُمَّ إنّي أسْألُكَ أنْ تَملَأَ قلبي حُبّا لكَ ، و خَشْيَةً مِنكَ .... و شَوْقا إلَيكَ . الهى! از تو مى خواهم كه دلم را از محبّت به خودت و بيم از خودت .... و شوق به خودت ما لا مال كنى. محبت سرمايه بزرگي است و باعث ميشود خيلي مواهب ديگر به دست بنده برسد. محبت وقتي به حد قابل توجهي رسيد وشدت يافت ، شوق حاصل ميشود سيدالساجدين در همين دعا بعد از محبت ، شوق را از خداوند متعال درخواست ميكنند. محبت مقدمه شوق است. شوق در طريقِ ديدار است و وقتي بنده به ديدار محبوب وصال يافت ، شوق مبدل به انس ميشود و با محبوب مانوس ميشود. وقتي عبد با محبوب مانوس شد ، به مرحله خوف ميرسد و دائما در ترس است كه مبادا مقامش از او گرفته شود ، انس با محبوب گوهر عظيمي است. مقربين بيشتر خوف دارند زيرا سرمايه بزرگي در دست انهاست. ✍کانال استاد @Asemani_bashim

صوت ۱۲ دقیقه چطوری عبادت کنم تا به یک جایی برسم کدوم مجلس برم کدوم مداح استمرار عبادتم چقدر باشه چطوری باکیفیت باشه عبادتم محمد شجاعی @Asemani_bashim

صوت ۱۱ دقیقه مدح امام حسن مجتبی علیه السلام حیدر خمسه @Asemani_bashim

معامله با خدا= میهمان همیشگی خدا @Asemani_bashim

دعای روز شانزدهم ماه رمضان اَللّهُمَّ وَفِّقْنی فیهِ لِمُوافَقَةِ الاْبْرارِ وَجَنِّبْنی فیهِ مُرافَقَةَ الاْشْرارِ وَآوِنی فیهِ بِرَحْمَتِکَ اِلی دارِ الْقَرارِ بِاِلهِیَّتِکَ یا إلَهَ العالَمین. خدایا موفقم دار در این ماه به همراهی کردن با نیکان و دورم دار در آن از رفاقت با اشرار و جایم ده در آن به وسیله رحمت خود به خانه قرار و آرامش به معبودیت خود ای معبود جهانیان. @Asemani_bashim

آیت الله مظاهری: روایتی هست که خیلی بالاست. «الصوم لی و أنا أجزی به». معمولاً بزرگان این روایت را معنا کردند که روزه مربوط به من است و تشبّه به من دارد و چون تشبه به من دارد، من به او جزا می‌دهم. اما اهل دل روایت را طور دیگری معنا کردند و گفتند «الصوم لی و أنا اُجزا به»، روزه از من است و پاداش آن خود من هستم. یعنی روز عید خدا عیدی می‌دهد. به کسانی که روزۀ صحیح گرفتند، قبول می‌کند. به کسانی که روزه گرفتند و علاوه بر اینکه از مفطرات پرهیز کردند از گناه هم پرهیز کردند، پروردگار عالم خودش را به آنها پاداش می‌دهد. یعنی می‌رسد به آنجا که در دلشان احدی نیست جز خدا و مونس پیدا می‌کند و در درماندگی‌ها بهترین یعنی خدا را پیدا می‌کند. بالاترین لذت آنها نماز است و نماز گفتگو با خداست. بالاترین لذتشان روزه‌های مستحبی است برای اینکه روزه تشبه به خدا دارد. بالاخره می‌رسد به آنجا که در دل چیزی نیست به جز خدا. خوشا به حال کسانی که در ماه مبارک رمضان اهمیت دهند تا برسند به آنجا که در روز عید فطر، خود خدا را پاداش بگیرند و بهشت برای آنها کوچک باشد و خدا جزای روزۀ آنها شود. ✍️درس اخلاق 31/ 2/ 97 @Asemani_bashim

حاج آقا دولابی: اولیای خدا چه چیزی برداشت کردند که وقتی به این ماه (رمضان)می رسیدند مثال بارز واشتاق الی قربک فی المشتاقین بودند . بی شک به خدا اطمینان داشتند و در هر حال رضا بودند . آدم ها برایشان فرقی نمی کرد و همه را به دید الهی می دیدند . مریضی و بی پولی و مرگ و غم و غصه و حتی شادیها برای آنها نشانه است از سلطان السلاطین . چرا ما به خدا اعتماد و اتکا نمی کنیم در صورتی که می دانیم کسی ما را اندازه او دوست ندارد و به فکر ما نیست و توکل بر غیر او خسران دنیا و عقباست. "خاب الوافدون علی غیرک و خسر المتعرضون الا لک" یک راهنمایی برای آنهایی که دلشان در حال تپش است. ✍️خبر آنلاین کدخبر 303161 @Asemani_bashim

فکر می کنی کی باید دعا کنی؟ @Asemani_bashim

کلیپ ۵ دقیقه نماهنگ میهمانی خدا @Asemani_bashim

صوت ۶ دقیقه مناجات و دردل حیدر خمسه @Asemani_bashim

دعای روز هفدهم ماه مبارک رمضان اللّهم اهدنی فیه لصالح الاعمال و اقض لی فیه الحوائج و الامال یا من لا یحتاج الی التّفسیر و السّؤال یا عالماً بما فی صدور العالمین صلّ علی محمدٍ و آل الطّاهرین. » ای خدا، مرا در این روز به اعمال صالحه راهنمایی کن و حاجت‌ها و آرزوهایم را برآورده ساز. ای کسی که نیازمند شرح و سوال بندگان نیستی، ای خدایی که ناگفته به حاجات و به اسرار خلق آگاهی بر محمد و آل اطهار او درود فرست. @Asemani_bashim

مرحوم آیت‏ الله کلباسی (قدس سره) در کتاب انیس اللیل نقل کرده‏ اند: روزی از روزهای ماه مبارک رمضان در حال سفر بودیم که ناگاه، با حمله گروهی از راهزنها روبرو شدیم. آنها، ما را محاصره کردند و همه اموال ما را گرفتند و دست‏های ما را از کتف بستند و ما را از راه اصلی خارج و همراه خود به بیراهه بردند در میان راه، راهزن‏ها برای استراحت توقف کردند. در این حال، دیدم رئیس راهزن‏ها سر سفره نیامد و حاضر نشد غذایی بخورد و روزه خود را افطار کند، من شگفت شدم (که چگونه ممکن است کسی که در ماه مبارک رمضان به راهزنی می‏پردازد و عده‏ ای از مردم بی‏گناه را به اسارت در می‏آورد و اموال آنها را غارت می‏کند روزه دار باشد و به این دستور الهی اهمیت دهد). از او سؤال کردم، تو گناهی به این زشتی و پلیدی انجام دادی و از خدا نترسیدی چطور ممکن است از غذا پرهیز کنی و روزه دار باشی با اینکه روزه خواری به اندازه راهزنی مهم نیست و امید نجات و رهایی از آن بیشتر است؟! رئیس راهزنها به من گفت: آری، راست می‏گویی، اما، من تصمیم گرفتم در این کار بر هوای نفس خود غلبه کنم تا همه حلقه‏ های عبودیت را نبرم و همه ریسمانهای معنوی را قطع نکنم، من روزه را به عنوان تنها راه ارتباط بین خود و خدای خود باقی گذاشتم تا شاید روزی همین راه، مرا به درگاه او برساند و مرا به جناب او نزدیک کند. این جریان گذشت تا اینکه سال بعد، در حال حج، به مردی محرم برخوردم که با حال معنوی خوشی و تضرعی خاص در حال لبیک گفتن بود، او را که خوب نگاه کردم دیدم، این مرد، همان رئیس راهزنهایی است که در سال قبل، کاروان ما را غارت کردند، ناگاه چشم او هم به من افتاد و مرا شناخت و رو کرد به من و گفت: آیا می‏بینی که آن ریسمان روزه، چگونه سرانجام مرا با خانه محبوب مرتبط ساخته است؟ آری؟، من لباس گناه را از تن در آوردم و لباس معرفت خدا را به تن کردم و این حال من است که مشاهده می‏کنی و من از حسن عاقبت او شگفت زده شدم. چه زیبا سروده است حافظ: گرت هواست که معشوق نگسلد پیوند نگاه دار سر رشته تا نگه دارد ‏دلا معاش کن که چنان که گر بلغزد پای فرشته ات به دو دست دعا ترا نگه دارد ‏ کمند مهر چنان پاره کن که گر روزی شوی زکرده پشیمان، بهم توانی بست @Asemani_bashim ‏