🎯 *چرا بسیاری از سیاست‌های فرهنگی، با وجود بودجه‌های کلان و فعالیت‌های گسترده، کم‌اثر یا حتی بی‌اثر می‌شوند؟* فرهنگ فقط مجموعه‌ای از برنامه‌ها یا محتواها نیست؛ فرهنگ یعنی نظام معنا. و این معنا تنها با «روایت» ساخته می‌شود. وقتی سیاست‌گذاری فرهنگی پیوست روایی نداشته باشد، محتوا تولید می‌شود اما تصویری از هویت و آینده خلق نمی‌شود. اینجاست که دشمنان ما میدان روایت را پر می‌کنند. 🔑 در یادداشت تازه «روایت به‌مثابه زیربنای نرم فرهنگ و رسانه» توضیح داده‌ایم: چرا سیاست‌گذار فرهنگی باید در اصل «روایت‌ساز» باشد؟ چگونه می‌توان از دل روایت، کنش اجتماعی و تمدنی برانگیخت؟ و چرا صداوسیما و نهادهای فرهنگی اگر روایت نداشته باشند، حتی بهترین تولیداتشان بی‌اثر می‌ماند؟ 📌 این بخش از دفتر سوم روایت‌سازی راهبردی را بخوانید تا ببینید سیاست فرهنگی چگونه می‌تواند از مصرف‌کننده بودجه، به موتور محرک تمدن تبدیل شود. 👉 ادامه یادداشت را اینجا بخوانید https://farsnews.ir/Mohsen_Dobashi/1756876853230400581 #روایت #سیاستگذاری_فرهنگی #رسانه #کنش_تمدنی #هویت #معنا #صداوسیما #روایت_ایرانی #فرهنگ #حکمرانی_روایت

روایت قدرت و امید: هفت افتخار در دو ماه پس از جنگ کمتر از دو ماه از روزهایی می‌گذرد که ایران در میانه‌ی یک جنگ روایت‌ها قرار گرفت؛ جنگی که می‌خواست تصویر این ملت را در حافظه جهانی تضعیف کند. اما درست در همان ایامی که دشمن، صدای آژیر خطر را بلندتر می‌کرد، ملت ایران صدای دیگری را به جهان رساند: صدای امید، تلاش و قهرمانی. در مرداد و نیمه اول شهریور ۱۴۰۴، هفت پرچم افتخار بر قله‌های جهانی به اهتزاز درآمد؛ پرچم‌هایی که هر کدام گواهی روشن بر زنده بودن روح ایران‌اند مطالعه ادامه مطلب ...

روایتهای رسمی دیگر جواب نمیدهند! اگر روایت از دل مردم نباشد، در دل آنها جا نخواهد گرفت. چرا در عصر بی‌اعتمادی، "مردمی شدن روایت" یک ضرورت است؟ این یادداشت مهم را از دست ندهید. 👇 برای مطالعه کامل مقاله کلیک کنید: [لینک مطلب] #روایت_مردمی #ساختن_روایت #نبرد_معنا #اعتماد #جامعه #رسانه #انقلاب_اسلامی #محسن_دوباشی #یادداشت #تولید_محتوا #فضای_مجازی #سرمایه_اجتماعی #آینده_انقلاب

✨ *تنوع صداها، گنجینه معنا* مردم فقط شنونده نیستند، آن‌ها راوی‌اند... آیا تا به حال فکر کرده‌ای روایت واقعی یک جامعه از کجا می‌آید؟ 📖 نه فقط از رسانه‌های رسمی یا تیترهای خبری؛ بلکه از دل زندگی روزمره، اشک‌ها، امیدها، اعتراض‌ها و حتی سکوت مردم. هر خاطره یک پرستار، هر نوشته یک دانشجو، هر تصویر یک کارگر و حتی یک توییت ساده می‌تواند پنجره‌ای تازه به روح جامعه باشد. 🌍این صداها، تنوعی شگفت‌انگیز از معنا و تجربه را می‌سازند که اگر آن‌ها را نشنویم، بخشی از حقیقت جامعه را از دست داده‌ایم. در یادداشت دوم فصل چهارم «روایت مردم» تلاش کرده‌ایم گونه‌شناسی روایت‌های مردمی در ایران امروز را دسته‌بندی کنیم؛ از روایت زیسته تا روایت اعتراضی، از امید تا مقاومت، از هویت تا هنر. 🔗 ادامه مطلب را اینجا بخوانید: [لینک یادداشت] --- #روایت_مردم #صداهای_پنهان #زیسته #اعتراض #امید #هویت #زندگی_روزمره #مقاومت #هنر #روایتگری #تحلیل_اجتماعی #نظام_روایی

نمایشگاه توسعه؛ از ویترین تا واقعیت #نمایشگاه_توسعه قسمت اول آنچه امروز در کشورهای حاشیه خلیج فارس دیده می‌شود، صحنه‌ای پر زرق‌وبرق از برج‌های شیشه‌ای، استادیوم‌های بین‌المللی، مراکز خرید عظیم و شهرهای آینده‌نماست. این تصویر بیش از آن‌که حکایت از #توسعه_پایدار داشته باشد، نمادی از یک «نمایشگاه توسعه» است؛ ویترینی دلفریب که قرار است #مدرنیته وارداتی را به‌عنوان #پیشرفت واقعی به نمایش بگذارد، بی‌آن‌که از ریشه‌های عمیق استقلال و توانمندی درونی برخوردار باشد. برای مطالعه یادداشت اینجا کلیک کنید

نمایشگاه توسعه؛ روایت پرزرق‌وبرق و ذهن ایرانی #نمایشگاه_توسعه قسمت دوم در دو دهه اخیر، همزمان با فشارهای اقتصادی و تحریم‌های شدید علیه ایران، تصویر دیگری از آن سوی خلیج فارس به ذهن جامعه ایرانی تزریق شد: برج‌های شیشه‌ای سر به فلک کشیده، شهرهای آینده‌نما، تیم‌های فوتبال پرستاره و میزبانی باشکوه از بزرگ‌ترین رویدادهای جهانی. این تصویر، صرفاً بازنمایی پیشرفت همسایگان نبود، بلکه به‌گونه‌ای هوشمندانه طراحی شد تا یک الگوی بدیل از مسیر توسعه ارائه دهد. برای مطالعه یادداشت اینجا کلیک کنید

*نمایشگاه توسعه - قطر؛ آزمایشگاه مهندسی روایتی غرب* قسمت چهارم قطر در سال‌های گذشته نه صرفاً یک کشور، بلکه یک پروژه بود؛ پروژه‌ای برای مهار ایده استقلال‌خواهانه ایران با عرضه نسخه‌ای تعدیل‌شده و بی‌خطر از اسلام سیاسی. اما حوادث اخیر نشان داد این پروژه در میدان واقعیت، بی‌اعتبار و ناتوان است. آنچه باقی می‌ماند، یک درس مهم برای همه: هیچ ویترین شیک و هیچ مهندسی روایتی نمی‌تواند جایگزین استقلال واقعی و قدرت درون‌زا شود. برای مطالعه یادداشت اینجا کلیک کنید

*قصه‌های ناشنیده، شکاف در حکمرانی روایت* یادداشت پنجم از دفتر چهارم روایت سازی راهبردی مقدمه: آنان که روایت نمی‌شوند، فراموش می‌شوند یکی از نشانه‌های ضعف در نظام روایت، حذف یا نادیده گرفتن گروه‌هایی است که در لایه‌های پنهان یا حاشیه جامعه قرار دارند. این حذف، گاه آگاهانه و گاه ناخواسته است؛ اما در هر دو حالت، پیامدهای آن عمیق است: از شکل‌گیری روایت‌های متقابل تا بی‌اعتمادی و از بین رفتن احساس تعلق به روایت ملی. در این یادداشت، به این می‌پردازیم که چرا زنان، جوانان و اقوام باید به‌عنوان کنشگران اصلی روایت دیده شوند و چگونه می‌توان حضور آن‌ها را در نظام روایت تقویت کرد. [برای مطالعه یادداشت اینجا کلیک کنید] پاتوق پیشرفت نوآوری و پیشرفت ایران

بازخوانی منطق امپراتوری جنگ #یادداشت #محسن_دوباشی در جهان امروز، شاید هیچ گزاره‌ای به اندازهٔ این جمله تکان‌دهنده نباشد: «#دشمن شماره یک #ایالات_متحده_آمریکا، #صلح است» این جمله، هرچند در نگاه نخست اغراق‌آمیز می‌نماید، اما اگر در بستر تاریخی، اقتصادی و راهبردی قرن گذشته بنگریم، می‌توان برای آن شواهد فراوانی یافت. برای مطالعه یادداشت اینجا کلیک نمایید

شناخت صحنه در میدان جنگ شناختی #یادداشت #محسن_دوباشی مقدمه جنگ شناختی، شکل تازه‌ای از نبرد تمدنی است که در آن هدف نه تصرف سرزمین، بلکه تصرف ذهن و بازتعریف معناست. در این میدان، پیروزی نه از مسیر قدرت سخت، بلکه از مسیر مرجعیت دانایی و اقتدار معنایی حاصل می‌شود. فهم صحنه در چنین نبردی، مستلزم شناخت سه سطحِ درهم‌تنیده است: سطح معرفت‌شناختی که نزاع را بر محور معنا می‌بیند، سطح ساختاری که آن را در قالب نظام‌های فناورانه و شبکه‌ای صورت‌بندی می‌کند، و سطح راهبردی–عملیاتی که به طراحی و مداخله آگاهانه در میدان منجر می‌شود. برای مطالعه یادداشت اینجا کلیک کنید

روایتِ مردمی و هوشمند، قدرت‌ساز است یادداشت هفتم و پایانی از دفتر چهارم روایت سازی راهبردی #یادداشت #محسن_دوباشی *از روایت مردم تا قدرت نرم؛ سرمایه تمدنی در دل تجربه‌های زیسته* مقدمه: مردم راویان تمدن‌اند، اگر روایتشان شنیده شود قدرت نرم یک کشور، فقط در فیلم‌های حماسی، موسیقی فاخر یا بیانیه‌های دیپلماتیک شکل نمی‌گیرد. بخشی از قدرت نرم در همان روایتی است که یک نوجوان از سفر جهادی‌اش منتشر می‌کند. در پادکستی که یک زن از تجربه زایمان در حاشیه شهر روایت می‌کند. در عکس یک پیرمرد از گندم‌زارهای خشکیده‌اش. در یادداشت تلخ یک دانشجوی خسته از بوروکراسی. و در استوری کوتاه یک نوجوان درباره سرباز وطن. اگر این روایت‌ها شنیده شوند، جمع شوند، پردازش شوند و با نگاه ملی بازخوانی شوند، می‌توانند به قدرت نرم، سرمایه اجتماعی و حتی اقتدار تمدنی بدل شوند. [برای مطالعه یادداشت اینجا کلیک نمایید]