#گزارش | باج‌گیرهای برجام ✔️ بخش اول ▫️ برجام باج می‌گیرد. برجام را ننوشته‌اند تا ختم قضیه را اعلام کنند. برجام را نوشته‌اند تا آن را گسترش دهند؛ همین است که جای‌جای آن باجگیرها را برافراشته‌اند. برجام متنی باجگیرانه است که ملت را گروگان می‌گیرد تا وادار شود گام بعدی را بپذیرد. کافی‌ست به جملۀ مرموزانۀ دیباچۀ برجام بنگرید تا به اهداف توسعه‌طلبانۀ آن پی ببرید، آن جا که برجام را به مسئلۀ «امنیت منطقه‌ای» گره می‌زند تا برای آینده زمینه‌سازی کند؛ نیم‌جمله‌ای که به‌گفتۀ موگرینی، با اصرار طرف ایرانی در برجام گنجید. 🔶 کافی است سازوکار شگفت‌انگیز تنبیه ایران یا سازوکار دسترسی بیگانگان به مراکز حساس یا سازوکار اغماض موقت از فرمان‌های اجرایی تحریم یا سازوکار راستی‌آزمایی اقدامات ایران را ببینید تا باجگیرانگی برجام دستتان بیاید. برجام با اغماضِ موقت باج می‌گرفت. آمریکا قولی نداده بود تحریمی را بردارد. آمریکا در برجام تنها گفته بود از «اغماض» استفاده خواهد کرد؛ یعنی موقتا برای چهار یا شش ماه از اجرای تنها برخی از فرمان‌های اجرایی صرف نظر خواهد کرد. بعد از شش ماه خواهد گفت که آیا باز هم اغماض خواهد کرد یا نه. همین بود که هنگام تصویب برجام فریاد می‌زدند این توافق مملکت را در خمار تعلیق معطل می‌گذارد، وقتی تولید و بازار نداند مشمول لطف و رحمت اغماض کدخدا باز قرار خواهد گرفت یا نه. 🔷 ترامپ نیز که پیش از انتخابات 96 رأی آورد این اغماض را تمدید کرد. پس از انتخابات نیز یک بار دیگر در آبان اغماض کرد. بار سوم نیز می‌پنداشتند اغماض می‌کند، نکرد، بلکه بالکل خارج شد و شد آنچه شد. برجام با آژانس باج می‌گیرد. آژانس مبصر برجام است. برجام آژانس را بالای سر ایران گماشت بایستد ببیند چه می‌کند. این نقش آژانس را برجام به شورای امنیت نیز پاس داده تا مهر بزند. خط و نشان برجام و قطعنامۀ پشتیبانش ترکیب عجیبی شده که به‌شکلی استثنایی فضولی آژانس را بر جیک‌وپوک مملکت روا می‌دارد تا هر جا که خواست سرک بکشد و اگر هم ایران سرپیچید، به حساب ایران برسد. 🔶 سازوکار دخالت و نفوذ آژانس در برجام و قطعنامه فرسنگ‌ها فراتر از پادمان و پروتکل رفته و آنقدر ترسناک شده که خود قعطنامه نیز ترسیده؛ تا جایی که در بند 27 تصریح می‌کند این سازوکار منحصراً به‌شکل استثنایی برای ایران طراحی شده و دیگران نگران نباشند قرار نیست هرگز مبنایی حقوقی برای دیگران شود! برجام با تنبیه باج می‌گیرد. سازوکار شگفت‌انگیز حل اختلاف در برجام، یک ته بیشتر ندارد: تنبیه ایران! چه ایران شکایت کند، چه طرف دیگر، فرایندی کلید می‌خورد که ایران را تنبیه می‌کند. 🔷 اینگونه که پس از چند جلسه کمیتۀ مشترک اگر با زبان خوش قضیه فیصله نیافت، خودبه‌خود قطعنامه‌ای روی میز سازمان ملل می‌رود تا طی 30 روز دربارۀ «ادامۀ» لغو تحریمها (و نه بازگشت تحریم‌ها) رأی بگیرد! پس ایران برای «تداوم این لغو» باید دنبال پنج کشور صاحب وتو بیفتد تا مباد وتو کنند، بلکه آنها را برای تصویب قطعنامه راضی کند. حالا فرض کنید یکی از همین وتودارها از ایران شکایت کرده باشد، یا ایران از او شکایت کرده باشد! قطعنامه از محکم‌کاری مضایقه نکرده و پیشبینی کرده بدون رأی‌گیری نیز بعد از 30 روز خودبه‌خود آن تنبیه فعال شود. 🔶 ده سال باج، برای هیچ: این چکیدۀ یک دهه تجربه است. برجام فقط به‌خاطر نابودسازی ده تُن مواد ارزشمند هسته‌ای یا بتن در منافذ قلب رآکتور اراک یا برچیدن هزاران سانتریفیوژ یا تحریم‌هایی که برنمی‌دارد نیست که ننگین است. برجام یک زنجیر باج‌گیری است تا ملت ایران را مهار کند. چماق باج برجام، بخشی از وجه توسعه‌طلبانۀ برنامۀ جامع است که از همان ابتدا با این هدف نوشته شده بود که برای مسئلۀ «امنیت منطقه‌ای» زمینه‌چینی کند. مگر برنامۀ صلح‌آمیز هسته‌ای ایران تهدیدی برای امنیت منطقه بود؟ 🔷 این زنجیر باج برجام بود که دست ایران را بست، جلوی واکنش ایران به خروج آمریکا از برجام را گرفت، فراتر از تکالیف و برخلاف حقوق ایران، راه‌به‌راه بی‌جهت و بی‌راه به آژانس راه می‌داد، گروسی را به گردش فردو برد، بازرسان را به تورقوزآباد رساند، تا مبنای ادعاهای واهی و قعطنامه‌های آژانس و حملۀ اسرائیل به ایران شود تا بعد از بمباران، نتانیاهو از «پنجره‌ای که به صلح منطقه‌ای باز شد» بگوید و به ترامپ بگوید: «این فرصتی شد برای پایداری، امنیت و صلح»! #برجام #تحریم #دیپلماسی ✅ @asreiranian_ir

باج‌گیرهای برجام ✔️ بخش دوم ▫️ برجام حالا نیز ایستاده تا باج بگیرد؛ اکنون که پس از یک دهه به روز خاتمه می‌رسیم. روز جمع‌بندی. در آستانۀ ایستگاهی که خودش در ده سالگی خود تعبیه کرده... شصتِ برجام در دست نتانیاهو 🔶 نتانیاهو پای پرواز باز خط و نشان کشید؛ برای شصت روز دیگر. شصت روز پیش از حمله نیز ترامپ گفته بود شصت روز فرصت می‌دهم؛ جنگ روز شصت و یکم آغاز شد. این شصت روز ترامپ و نتانیاهو را پیش از این نیز دیده‌ایم، در برجام، در سازوکار شگفت‌انگیز تنبیه ایران که ملت را به 60 روز ابهام امنیتی تهدید می‌کند، تا در هر حال ایران را به برجام پایبند کند، تا ملت ایران را آویزان غرب نگه دارد. حال گفته‌اند سه کشور اروپایی سه‌شنبه فرایند شصت روزۀ ماشه را فعال خواهند کرد. همۀ اینها در چه روزهایی؟ در سالگرد برجام، در سالروز «گفتگو و تعامل سازنده با جهان»! 🔷 برجام آویزان می‌کند: معلق کردن یک مملکت، یک ملت. تنها هسته‌ای نبود که تعلیق شد. کشور نیز معلق ماند تا ببیند میشود یا نمیشود. روزهای ژنو و لوزان و وین را به یاد آورید: بازار معلق، تولید معلق، تا ببیند چه معلقی می‌زنند. این، تنها تعلیق و معلق برجام نبود و جای‌جای آن با چنین آویزهایی آذین شده. مین‌گذاری‌هایی که هنوز همۀ آن ها سر ملت نیامده، اما در برجام تعبیه شده. مثل اغماض به‌جای لغو که ترامپ دو نوبت ملت را با آن آویخت و آخر هم گریخت. مثل سازوکار شگفت‌انگیز حل اختلاف: همان ماشه، یا همان «سازوکار تنبیه ایران در برجام» 🔶 سازوکار تنبیه ایران در برجام یک فرایند شصت روزه است. فرایندی شگفت‌انگیز که در قالب «سازوکار حل اختلاف» آمده. فرقی نمی‌کند شما شکایت کنید یا از شما شکایت کنند. کمیتۀ مشترک سی روز فرصت دارد با زبان خوش قضیه را فیصله دهد، وگرنه شورای امنیت طی سی روز قطعنامه‌ای را به رأی می‌گذارد که از «بازگشت تحریم‌ها» نمی‌پرسد، بلکه برای «ادامۀ لغو تحریم‌ها» رأی می‌گیرد! در نتیجه یک مخالفت کافی است تا «ادامۀ لغو تحریمها» را وتو کند! میخواهید همه چیز عادی بماند؟ آویزان پنج کشور دارای وتو شوید تا همه را برای تصویب «ادامه لغو تحریمها» راضی نگه دارید. 🔷 شصت روز ابهام امنیتی ابزار خوبی برای باج‌خواهی است؛ هیاهو با سایۀ جنگ و قطعنامه و ایجاد دوگانگی میان یک ملت فرصتی برای زدوبند است تا دستاورد سیاسی دشت کرد، تا یک ملت یکصدا را در مسیر ایستادگی پای حق خود سست و چندپاره کرد. سایۀ این شصت روز ده سال است بالای سر ایران است. وقتی تحریم آیسا دوباره تمدید شد، یا قانون ویزا تحریم به پا کرد، یا وقتی کاتسا تصویب شد، فکر میکنید شکایت به کجا بردیم؟ هیچ، همانجا که وقتی تحریمگر بالکل برجام را پاره کرد، به کمیسیون مشترک رفتیم و در دفتر یابود آن ادعای خود را نوشتیم. تا مباد این شصت روز فعال شود 🔶 این شصت روز ابهام امنیتی حالا به یک روز خاص در مسیر اجرای برجام خورده؛ به روز خاتمه، در ده سالگی اجرای برجام که شورای امنیت باید هسته‌ای ایران را «جمع‌بندی» کند. حال در این صد روزه باقی‌مانده تا ده سالگی میخواهند از شصت روزشان بهره ببرند. این شصت روز به کمک هیاهوی نتانیاهو آمده تا آنچه را در جنگ نتوانست به دست بیاورد، حالا با ماهی‌گیری از فضای ابهام و دوگانگی به چنگ آورد. این شصت یا صد روز را یک جور بگذرانیم تا به خوبی و خوشی قضایا ختم شود، نه؟ نه! برجام آویزان‌تر از این حرف‌هاست. 🔷 یک نمونۀ دیگر، آژانس و بازی‌های آن است. نظارت و بازرسی‌های برجام فرسنگها از پادمان و پروتکل فراتر رفته و دست آژانس را به اسناد، اطلاعات، تجهیزات، اماکن و افراد باز گذاشته است. بازرسی‌های 10، 15، 20 و 25 ساله و بلکم بازرسی‌های ابدی که در پی تصویب پروتکل الحاقی و کداصلاحی 3.1 می‌تواند بیاید. نکته آنجا که قطعنامۀ پشتیبان برجام نیز ایران را موظف کرده تا کلیۀ درخواستهای آژانس برای بازرسی را به طور کامل «باید» برآورده کند و آن را به هیچ قیدی مقید نکرده. اگر ایران تمکین نکند؟دوباره کمیسیون مشترک! 🔶 برجام با هدف تأمین امنیت اسرائیل طراحی شده و ایران را در برابر نقض‌های آن منفعل کرده است. این توافق نه‌تنها امتیازاتی به طرف مقابل داد، بلکه با ایجاد محدودیت‌های طولانی‌مدت برای برنامه هسته‌ای ایران، امنیت اسرائیل را برای سال‌ها تضمین کرد. غفلت‌های راهبردی ایران در قبال برجام، زمینه‌ساز دخالت‌های آژانس و بهانه‌تراشی برای تشدید فشارها و حتی جنگ شده است. آن کسی که سال 93 و 94 گفته است ایران شش ماه با سلاح هسته‌ای فاصله دارد، وقتی سال 2015 ببیند ایران پانزده سال با سلاح هسته‌ای فاصله پیدا می‌کند، بالاخره از این ستون به آن ستون فرج است دیگر! پانزده سال نفس می‌کشد از یک تهدید حیاتی.» که این به نفع امنیت اسرائیل بود. و مقدمه برجام نیز مسئله هسته‌ای ایران را به امنیت منطقه گره زده بود. #برجام #تحریم #دیپلماسی ✅ @asreiranian_ir

#یادداشت | لزوم توجه به مسائل مردم ✍️ وحید عزیزی ▫️ جمعه شب که مصاحبه رئیس جمهور به مناسبت یک سالگی دولت چهاردهم منتشر شد، توقع می رفت مسائل اصلی مورد انتظار مردم طبق نظرسنجی نهادهای مختلف نیز مورد تاکید قرار گیرد؛ مسائلی مانند اشتغال، ارزش پول ملی، مسکن، قطعی برق، قیمت کالاهای اساسی و... . 🔶 جالب است این کلمات حتی یکبار نه توسط رئیس جمهور محترم و نه توسط پرسش کنندگان حتی نام برده نشده اند، چه رسد به ارائه آسیب شناسی یا ارائه راهکار در خصوص آنها. درباره تورم هم صرفا دوسه جمله در قالب توضیح موضوع دیگری بیان شد. 🔷 فارغ از مصادیق بالا با بررسی کلمات متن مصاحبه اخیر آقای رئیس جمهور مشاهده می شود در کل کمتر از 10 درصد از زمان (تعداد کلمات) مصاحبه، به بررسی مسائل اساسی اقتصادی و مدیریتی کشور ارتباط داشته است. مسائلی مانند قانون برنامه هفتم، آموزش و پرورش، کم آبی، پیگیری اتصال سامانه های اطلاعاتی و اصلاح بودجه از جمله مسائلی بوده که می توان آنها را به عنوان مسائل مدنظر دسته بندی کرد که در بیان این موضوعات نیز اولا به جز حوزه ساخت مدارس، اغلب در ساحت طرح مساله مطرح شده و نه ارائه عملکرد یا راهکارهای پیش روی تدوین شده در دولت، ثانیا درباره اکثر آنها صرفا چند جمله کلی بیان شده است. متاسفانه مرور دقیق تر محتوایی مسائل مطرح شده، نکات امیدوارکننده چندانی برای مخاطبان ندارد. 🔶 برای نمونه اینکه در موعد انتخابات، قانون برنامه هفتم به عنوان برنامه عمل دولت عنوان شده اما بعد از یک سال تازه بیان شود که دنبال بررسی و گفتگو برای اصلاحات اساسی این برنامه هستیم، تصویر اجرایی روشنی به مردم نمی دهد. عباراتی مثل «نوشتن بودجه عملکردی، گفتنش ساده است، نوشتنش به این سادگی نیست.»، «چند دانشگاه فعالیت خود را آغاز کرده‌اند تا ابعاد این مشکلات (آب) را بررسی کنند. از ما خواسته‌اند که به آن‌ها سه تا چهار ماه فرصت بدهیم تا بنشینند و راه‌حل ارائه دهند.» و «اگر کسی واقعاً ادعا دارد که می‌تواند مشکلات را حل کند، بیاید وسط میدان.» دلخوشی برای حل مشکلات به مردم نمی دهد. 🔷 حتی وقتی ادعا می شود در امر مهمی مثل اتصال سامانه های اطلاعاتی، کار تا 85 درصد(!) پیش رفته است، مسئولیت این کار که عملا دسترسی و طراحی اطلاعات کل افراد کشور است به فردی سپرده شده که حتی نامش را نمی شود برد و فقط می توان به عنوان «یکی از دوستان من که خودش هم از استادان دانشگاه و از چهره‌های مورد اعتماد است» از او یاد کرد. این هم برای بی اعتمادی کسانی که پروژه های مشابه در دولت های یازدهم و دوازدهم خاطرشان هست، کافی است و شاید بشود حتی نام این فرد را هم حدس زد. 🔶 علی ای حال به رئیس جمهور محترم و تیم رسانه ای و اقتصادی دولت پیشنهاد می شود که ایشان در نشست رسانه ای مجزایی با موضوع دغدغه های واقعی مردم همراه با پرسش و پاسخ صریح و امیدبخش شرکت نمایند. #ناترازی #اشتغال #اقتصاد ✅ @asreiranian_ir

#یادداشت | شکست پر هزینه ✍️ امیر حسین کرکوندی ⭕️ چرا «سووشون» به اثر قابل قبولی تبدیل نشده؟ ▫️ غلبه حواشی بر متن در سووشون به قدری زیاد است که کمتر به کیفیت فنی اثر پرداخت شده است. حواشی سووشون از مراسم امضاء کتاب در نمایشگاه آغاز شد. مراسمی که طی آن کتاب سیمین دانشور توسط نرگس آبیار و بهنوش طباطبایی به امضاء رسید. پس از آن با انتشار اولین قسمت از سریال و ماجرای توقیف آن این سریال دوباره سر زبان‌ها افتاد. اگرچه همین اتفاقات و عبور از خطوط قرمز مرسوم در سینمای ایران نیز نتوانسته ضعف کیفیت فنی اثر را پوشش دهد. 🔶 مهم‌ترین مشکل «سووشون» عدم درک تفاوت بین مدیوم ادبیات و سینما است. یعنی کارگردان نتوانسته است اثری برای مدیوم سینما خلق کند. نرگس آبیار در این فیلم آنچنان وفادار به متن است که انگار نه انگار کارگردان یا فیلمنامه‌ای وجود داشته است. توصیفات دقیق کتاب، جزئیات زیادی که مطرح می‌کند کاملا درست و دقیق است اما برای همان قالب مناسب است نه برای سینما و تلویزیون. سکانس‌های طولانی فیلم مانند مکالمه زری، یوسف و شاعر ایرلندی در قسمت اول یا حتی حضور زری در دیوانه‌خانه نیز کمکی به پیشبرد داستان نمی‌کند. صرفا همان جزئیات رمان، تصویر شده است. حتی قرار نیست ابعادی از شخصیت زری یا یوسف در این موقعیت‌ها آشکار شود. از دیگر مشکلات استفاده از تکنیک «دوربین روی دست» است. در بسیاری از سکانس‌های فیلم مشخص نیست چرا از چنین تکنیکی استفاده شده است. اتفاقی که بیشتر از آنکه مخاطب را همراه کند، مخاطب را از قصه جدا می‌کند. حتی در همان شروع فیلم و ورودی مراسم عروسی، حرکت «پن» دوربین نیز به درستی اجرا نشده است. 🔷 ذات اقتباس در سینمای ایران اتفاق خوبی است. آثار بسیاری حتی در ادبیات معاصر داریم که می‌تواند مشکل فیلنامه و قصه‌های تکراری نمایش خانگی را حل کند. از طرفی اهمیت سووشون دو چندان است. قصه‌ای که ضد استعمار است و تصویری واقعی از شرایط اشغال ایران در خلال جنگ جهانی دوم را نشان می‌دهد. سووشون در مضمون و حتی روایت و شخصیت‌ها کم نمی‌آورد اما کارگردانی اثر با ضعف جدی مواجه است. حتی در طراحی صحنه‌ها نیز نمره قابل قبولی می‌گیرد. صحنه‌هایی که هم از نظر بزرگی و هم از نظر هزینه چیزی کم ندارد اما در خدمت قصه نیست. حسین میرطاوسی، مالک نماوا مدعی شده بود که ۲۰۰ میلیارد تومان برای ساخت این سریال هزینه شده است. از طرفی ویدئویی از محمدحسن شانه‌ساززاده، عضو هیئت‌مدیره نماوا منتشر شد که هزینه تولید هر قسمت از «سووشون» را حدود هشت میلیارد تومان قلمداد کرد. رقمی که در میان سریال‌های حاضر نیز رقم بالایی محسوب می‌شود. 🔶 دیگر نکته سریال نیز، ضعف جدی بازی‌‌ها است. لهجه‌ شیرازی بازیگران به خوبی به کار گرفته نشده و بازی‌ها نیز بعضا «گل درشت» و بیش از اندازه است. مثل بازی سام درخشانی که تلاش کرده تا کمی شوخ‌طبع و ساده‌لوح باشد. اما «خان کاکا» در زمان نیز تا این حد ساده‌لوح و بادمجان دور قاب‌چین نیست. بازیگر نقش زری نیز نتوانسته آن درونیات و افکار در همه ریخته زری را در کتاب به نمایش درآورد. شاید بهترین نوع اقتباس، اقتباس غیروفادارانه است. اقتباسی که بتواند چیزی به اثر اضافه کند. مخصوصا که قرار است این اثر در تلویزیون به نمایش درآید. نرگس آبیار در این اثر بیشتر از آن که ادبیات را تبدیل به سینما کند، صرفا اقتباسی تصویری از رمان «سووشون» ساخته است. از طرفی حضور نرگس آبیار به عنوان کارگردان توقعات را بیش از پیش بالا برده بود. کارگردانی که دو اثر سینمایی «شیار 143» و «شبی که ماه کامل شد» را داشته است و توقع مخاطبان را بالا برده است. از طرفی دغدغه نرگس آبیار نیز برای ساخت اثری ضد استعمار قابل تحسین است اما تا «سووشون» تا اینجایی که پخش شده است ضعف جدی در کارگردانی دارد و باید دید در فصل‌های بعدی این ضعف تا چه حد بهبود خواهد یافت. #فرهنگ_هنر #سینما #سووشون ✅ @asreiranian_ir

🔸تیتر یک - یکشنبه ۹ شهریور 🔹چهل و سومین قسمت پادکست تیتر یک ⭕️ از بازخوانی یک گزارش با عنوان «باجگیرهای برجام» تا نگاهی گذرا به یادداشت های عصر فرهنگ یکشنبه های عصر ایرانیان در تیتر یک امروز؛ ✅ @asreiranian_ir

📷عکس نوشت تیتر یک؛ باجگیرهای برجام ⭕️ برجام را ننوشته اند تا ختم قضیه را اعلام کنند؛ برجام را نوشته اند تا آن را گسترش دهند؛ ✔️ بخش اول ✅ @asreiranian_ir