وقتی از هیچکاک پرسیده شد که آیا حفظ اشتیاق خود در طول مدت ساختن یک فیلم برایش آسان است یا خیر، او پاسخ داد که: «لذت بخش ترین قسمت ساخت یک فیلم مربوط به زمان حضور در آن دفتر کوچک همراه با نویسنده است، وقتی که در مورد خطوط داستانی و آنچه که می‌خواهیم بر روی پرده ی سینما به نمایش بگذاریم گفت وگو می کنیم. تفاوت بزرگ من با سایر کارگردانان این است که اجازه نمی دهم نویسنده برود و برای خودش فیلمنامه ای بنویسد که من در ادامه آن را تفسیر کنم. من با او همراه و درگیر می شوم و از طرفی هم او را درگیر جهت گیری کلی فیلم می کنم. در نتیجه او تبدیل به چیزی بیش از یک نویسنده ی صرف می شود، او به یکی از خالقان آن فیلم تبدیل می شود.» 🖇قسمتی از مقدمه‌ی کتاب «نوشتن با هیچکاک» 🔹بازار کتاب‌های فیلمنامه‌نویسی پر است از محصولاتی که می‌خواهند با آموزش فرمول‌گونه تکنیک‌های فیلمنامه‌نویسی، بسیار سریع نویسندگان را به سر منزل مقصود برسانند. آنها بگونه‌ای با تکنیک‌های فیلمنامه‌نویسی برخورد می‌کنند که انگار آنها ابزاری هستند جدای از زمان و مکان که هدفشان برآورده کردن هرچه سریع‌تر آرزوهای هنری/تجاری نویسندگان است. اما کمتر کتابی وجود دارد که ما را با مناسبات کاری فیلمنامه‌نویسی آشنا کند. 🔸اما «نوشتن با هیچکاک»، نه یک کتاب آموزش تکنیک، بلکه سفریست در دل تاریخ سینما برای فهم یکی از مهم‌ترین همکاری‌هایی که در ساختن هر فیلم موثری وجود دارد: رابطه‌ی میان کارگردان و فیلمنامه‌نویس. در این کتاب به طور خاص به رابطه کاری میان هیچکاک و جان مایکل هیز می پردازد، نویسنده ای که فیلمنامه نویسی چهار اثر از فیلم های هیچکاک را به عهده داشته است. آثاری که بعضی از آنها (همانند پنجره عقبی و مردی که زیاد می دانست) جزو فیلم های شاخص هیچکاک هستند. در این کتاب با روایتی داستان گونه از آغاز این رابطه تا صعود و سپس سقوط آن بازخوانی می شود. 🔹سینما در کشور ما هنوز کاملاً صنعت نشده است. به همین دلیل ما در کشورمان با یک دوگانه‌ی عجیب در زمینه فیلمنامه‌نویسی روبرو هستیم. از طرفی در اکثر نقاط کشور، روال‌های آموزشی با تکیه بر تئوری مولف، به فضایی به شدت شخصی از کار فیلمنامه‌نویسی دامن می‌زنند. در این توصیف، آثار مهم تاریخ سینما تنها ماحصل نبوغ شخصی هنری فیلمنامه‌نویس/کارگردان‌هاییست که با تسلطشان بر تکنیک موجب خلق آغاز بزرگی شده‌اند. نتیجه‌ی این نگاه را می‌شود در فضای فکری اکثر فیلمنامه‌نویسان (یا بهتر است بگوییم علاقه‌مندان به فیلمنامه‌نویسی) دنبال کرد. اکثر این علاقه‌مندان، کاملاً بیرون از مناسبات کاری و تجاری مشغول «خلاقیت شخصی» خودشان هستند. چه بسی بسیاری از آنها نیز در ذهن خود فکر میکنند که تنها مانع رشدشان فراهم نبودن امکانات مالی بوده است و اگر روزی بخت و اقبال به آنها رو کند و آثارشان ساخته بشود، آنگاه تمام ایران (و احتمالا حتی دنیا) از نبوغ سرشار آنها آگاه می شوند. 🔸از طرفی دیگر، در فضایی محدود در تهران که آنرا «سینمای حرفه‌ای» می‌نامند، مناسبات مالی وجود دارد، اما مناسبات صنعتی خیر (به غیر از شاید فضای نمایش خانگی آن هم در مواردی خاص). این فضا که تا حد زیادی به بودجه‌های ارگان‌هایی نظیر فارابی، صداسیما و ... وابسته است، عملاً برای عده‌ای محدود گردش مالی ایجاد می‌کند اما نسبت حقیقی با بازار و صنعت سینما ندارد. (برای مثال رجوع کنید به لیست‌های سالیانه فارابی و قراردادهای فیلمنامه‌ای که هرساله بسته می‌شود) 🔹هدف از خواندن قسمت‌هایی از این کتاب، ابتدا بازخوانی مناسبات فیلمنامه‌نویسی در فضای کمپانی‌های هالیوودی و سپس فکر کردن به مسأله‌ی جایگاه فیلمنامه‌نویسی در امروز کشور خودمان است. امید است که با رجوع به تاریخ، بشود به افق‌هایی تازه برای کار فیلمنامه‌نویسی در کشور فکر کرد. ✍🏻پیام تاجی #تأملاتی_درباره_فیلمنامه #نوشتن_با_هیچکاک 🆔 @ghabe_hasht