دسته ی اول اونایی هستن که بعد از اختلاف ، رفتن ، آخرین چیزی هست که به ذهنشون می رسه، پس تلاش می کنن تا همه چیز رو‌ درست کنن

اما وقتی می بینن‌ همه چیز بینشون انقدر خراب شده که قابل تعمیر نیست کم‌ کم سرد میشن و از طرف مقابلشون فاصله می گیرن تا ذره ذره فراموشش کنن ...

یک‌ روز به خودشون میان و می بینن دیگه هیچ حسی بهش ندارن ، پس بدون اینکه ذره ای احساس از اون رابطه تو وجودشون باقی مونده باشه میرن ... برای همیشه میرن...

آدمی که تو مرامش دل کندن نباشه هزار و یک راه میاره تا بمونه...

دسته ی دوم اونایی هستن که وقتی رابطه به بن بست می خوره به اولین چیزی که فکر می کنن ، رفتن هست ...

این آدما حتی دل شکستن هم براشون مهم نیست

فقط فکر آرامش و قلب خودشون رو میکنند

میرن که فراموشش کنن ولی نمی دونن همه چیز تازه شروع میشه ...

روز به روز احساسشون به اون آدم عمیق تر میشه چون هنوز تو قلبشون دوسش دارن و تو ذهنشون خاطره هاش رو مرور می کنن...

در حالی که بعدش گرفتار خواهند شد