کاش زندگی وایسته خودمو برسونم بهش. مثل وقتایی که معلممون سریع رو کتاب املا می‌گفت و من همیشه اونی بودم که از صندلی اخر داد میزد؛ - خانم، عقب موندم حالا میتونم بگم کاش زندگی مثل معلممون میومد بالا سرم و می‌گفت کجاشو عقب موندی؟ و باز هم زمزمه میکرد برام و من می‌نوشتم.. می‌دونم که نمی‌رسم بهش؛ زندگی خیلی سریع داره املای اتفاقاتش رو میگه برامون، و من هر چقدر که بدوم وسط راه از شدت سخت بودن وایمیستم و نفس میگیرم و همین باعث میشه که همیشه عقب بمونم، ولی نهایتاً اونقدری جا میمونم که خودکارو میکوبونم رو میز و با فریادی از خستگی، میگم که نمیخوام ادامه بدم؛ نمیخوام چیزی بنویسم، من جا موندم!

کاش مثل اصحاب کهف از روند زندگی بی‌خبر بودم، مثلا امروز پتو رو می‌کشیدم رو سرم و می‌خوابیدم، هیچی نمی‌فهمیدم و حتی خواب هم نمی‌دیدم. و شاید ده سال دیگه از خواب می‌پریدم و می‌دیدم که خیلی از اتفاقاتی که میترسیدم ازشون افتاده و من نبودم که حتی غصه بخورم.

ولی نه بچه‌ها، اونموقع بعد از ده سال حتما شوکه میشدم و بازم باید اینقدر سریع میدویدم که به جریان زندگی برسم؛ می‌خوام کنار بکشم، از این مسابقه‌ی دوندگیِ ماراتن به نفع روحم کنار بکشم؛ و بازم پتو رو بکشم رو سرم و بخوابم. و دیگه غصه‌ی جاموندن از روند زندگی رو نداشته باشم..

-

خدایا حکمتتو شکر..

-

شاید اگر تا ده سال آینده هم بهم وقت بدین، هیچوقت و هیچ‌طوری نتونم واژه‌ی "رفیق" رو براتون معنا کنم. انگار که اگر بخوام توصیفش کنم، یا حتی حروف به حروفش رو شرح بدم، از قداستِ این واژه کم میشه و اونطور که می‌خوام معناش نمیرسه بهتون. ولی همینقدر بگم که رفیق؛ هیچکس نیست و همه‌کسه! کلمه‌ کم آوردم برا توصیف این واژه * و تمام.

و سوگند به تو که اسمت، همه‌ی ذرات وجودم را غرق نور میکند..

فکر کنم هاله می‌دونه که قشنگ‌ترین و غمگین‌ترین حادثه، دلتنگ شدن برای بهشتِ امنِ حرمتونه! مثل الان که دلتنگی یقه‌مو گرفته و چسبوندتم به دیوار سرد و برای بار هزارم یادآوری می‌کنه برام که خنکایِ کاشیِ شما و اون گوشه‌ی حرمتون، چقدر پناه و امن بود برام.

یا شاید هم غمگین‌ترین و قشنگ‌ترین حادثه، وداع باشه. نمی‌دونم، مثلا اون لحظه که عقب عقب میای و چشمتو از ضریح برنمی‌داری، نمیدونی پناهِ مقابلت رو چی خطاب کنی، ولی دستتو بالا میاری و زمزمه می‌کنی که خداحافظ آقاجان! عقب عقب میای و اشک چشمات خشک نمیشه، کل لحظات زندگی تو اون بهشت رو یادآوری می‌کنی و حسرت اون ثانیه‌ که پلک زدی رو هم میخوری. قشنگه، ولی غمگینه. اینقدر غمگین که سکوت رو به لبات میدوزه و اشک میشه که از چشمای سرخت آروم آروم می‌ریزه.

من دلتنگم. حتی واسه تقلا کردن و نجات دادن خودم از شلوغیِ جمعیت و له شدنم وسط اون همه آدم دلتنگم.

آقای امام حسین شما خیلی مهربونی! اونقدر که حتی تصور من بهش قد نمی‌ده و ناتوان بودنش رو فریاد میزنه؛ ولی ولی ولی .. میشه یبار دیگه، فقط یبار دیگه بخونم [ گرچه باور نمیکنم اما، منم و کربلا خداراشکر ] و هونجا تموم بشه این زندگیِ سراسر دلتنگی؟!..