🔻نقد یک ادبیات تکراری در مواجهه با ناهنجاری‌های اجتماعی حجت الاسلام کرباسی می‌گوید: از دهه هفتاد به‌ویژه از زمان دولت اصلاحات، گزاره‌ای در فضای تصمیم‌گیری فرهنگی کشور تکرار می‌شود؛ اینکه برای مواجهه با چالش‌هایی مانند فضای مجازی، هنجارشکنی‌ و اجتماعی، بدپوششی و بی‌حجابی، نباید به اقدامات پلیسی متوسل شد. 🔗 متن کامل مصاحبه •┈┈••✾••┈┈• ✅ حجت‌الاسلام محمد کرباسی 🆔 @m_karbasi

🔹از دهه هفتاد به‌ویژه از زمان دولت اصلاحات، گزاره‌ای در فضای تصمیم‌گیری فرهنگی کشور تکرار می‌شود؛ اینکه راهکار حل معضلات فرهنگی، صرفاً کار فرهنگی است و اقدامات سلبی پاسخ نمی‌دهد. 🔹این گزاره نه‌تنها موجب توقف اقدامات بازدارنده شد، بلکه عملاً هیچ اقدام فرهنگی مؤثر و سازمان‌مند نیز انجام نگرفت و نتیجه آن، تعمیق بحران‌هایی چون بی‌حجابی و هنجارشکنی‌های اجتماعی بوده است. 🔹سال‌هاست شعار «کار فرهنگی» داده‌می‌شود، اما در عمل چه اتفاقی افتاده‌است؟ چند فیلم و سریال جدی و اثرگذار در حوزه عفاف و حجاب ساخته شد؟ چند دوره آموزشی رسمی و نظام‌مند در مدارس و دانشگاه‌ها برگزار شد؟ کدام واحد درسی در حوزه سبک زندگی اسلامی، پوشش و عفاف به برنامه درسی افزوده شد؟ واقعیت این است که هیچ‌کدام از این‌ها تحقق نیافته است. بنابراین، گزاره «به‌جای کار سلبی باید کار فرهنگی کرد» به یک بهانه تبدیل شد؛ بهانه‌ای برای آنکه نه اقدامات قانونی صورت بگیرد و نه اقدامات فرهنگی جدی. 🔹طبق مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی، ۲۸ نهاد در موضوع عفاف و حجاب مسئولیت دارند؛ دو نهاد یعنی نیروی انتظامی و قوه قضائیه وظیفه اقدامات سلبی و بازدارنده دارند و ۲۶ نهاد دیگر وظیفه ایجابی و فرهنگی. اما متأسفانه ترک فعل گسترده‌ای از سوی نهادهای فرهنگی رخ داده است. بدتر از آن، قوه قضائیه که باید با این ترک فعل‌ها برخورد کند، خود نیز در این وظیفه ذاتی کوتاهی کرده و عملاً بزرگ‌ترین ترک فعل را مرتکب شده‌است.