💠خط‌‌ونشان امام باقر (ع) برای مدعیان بی‌عمل 🔸از جناب جابربن یزید جُعفى نقل شده که امام محمّد باقر (ع) فرمودند: «اى جابر! آيا براى كسى كه ادّعاى تشيّع دارد، همین بس است که بگويد دوست‌دار ما اهل بيت است؟ به خدا قسم، شيعۀ ما فقط آن كسى است كه تقوای الهی پیشه کرده و از خدا اطاعت کند. 🔹شيعيان ما فقط با این نشانه‌ها شناخته می‌شوند: تواضع، خشوع در عبادت، امانت‌داری، کثرت ذكر خدا، روزه‌داری، بر پا داشتن نماز، نيكى به والدين، رسيدگى به همسايگان فقير و نيازمندند، رسيدگى به قرض‌داران و يتيمان، راست‌گویی، تلاوت قرآن، کنترل زبان در قبال مردم جز به خیر و نیکی. همینطور، شيعيان ما کسانی‌اند که مورد وثوق فامیل خود باشند.» 🔸جابر به حضرت عرض کرد: «اى پسر رسول خدا! ما كسى را با اين خصوصيات نمی‌شناسيم!» 🔹حضرت جواب دادند: «جابر! نظرات مختلف، منحرفت نکند. آيا همین كافى است که یک نفر بگويد "من على (ع) را دوست دارم و از دوستداران او هستم" اما اهل پیروی عملی نباشد؟! تازه حتی اگر بگويد: "من رسول خدا (ص) را دوست دارم" -که رسول خدا (ص) از على (ع) نیز برتر است- ولى از سيرۀ ایشان پيروى نکند و به سنّتش عمل نكند، باز هم اين دوستى براى او هيچ سودى نخواهد داشت. پس اهل تقواى الهی باشید و به نیت آنچه نزد خداست عمل كنيد؛ چون خدا با احدالناسی نسبت فامیلی ندارد. محبوبترين و گرامى‏ترين بندگان نزد خدا، باتقواترين و مطيع‏ترين آنهاست. 🔸جابر! قرب الهی جز با اطاعت از خدا به‌دست نمی‌آید. ما آل محمّد (ص) نه براتی برای نجات مدعیان از جهنم داریم و نه حجّتى نزد خدا برای دفاع از آنان. 🔹هر كس مطيع خداست، در دایرۀ ولایت ماست و هر كس اهل نافرمانى خدا باشد، دشمن ماست. ولايت ما اهل بيت، فقط با عمل [به دستورات الهى‏] و خودمراقبتی شدید به دست می‌آيد.» (کافی-ط اسلامیة، ج2، ص75؛ امالی صدوق، ص625) 🔸پ.ن: اللهم فاهدني هدى المهتدين و ارزقني اجتهاد المجتهدين و لا تجعلني من الغافلين المبعدين و اغفر لي يوم الدين‏

💠آدم‌سازی با فحش‌خوری؛ راه هدایت را از امامش بیاموزیم 🔸یکی از گزاره‌های کلیدی برای اصلاح روابط جمعی و اجتماعی این آیه است: «خوبی و بدی اصلا یکسان نیستند. [اگر شک داری،] بدی را با خوبی جواب بده؛ ناباورانه خواهی دید که دشمن تو، آنچنان زیرورو می‌شود که گویا دوست صمیمی‌ات بوده است.» (فصلت/۳۴) 🔹در ص۲۰۷ از کتاب «مناقب آل ابی‌طالب (ع)» ماجرای عجیبی نقل شده که ترجمۀ عینی همین آیۀ شریفه است. جناب ابن‌شهرآشوب اینطور روایت می‌کند که: 🔸شخصی مسیحی -که ظاهرا دنبال آزار دادن آقا امام باقر (ع) بوده- خطاب به ایشان گفت: «تو "بقر" (گاو) هستى». حضرت با خونسردی فرمودند: «نه! من "باقر"ام». 🔹مسیحی کم نیاورد و گفت: «تو فرزند زنى آشپزى». اما آقا امام باقر (ع) خیلی راحت جواب دادند: «آشپزی که عیب نیست؛ شغل مادرم این بوده». 🔸مسیحی به خیال خودش تیر آخر را زد: «تو فرزند یک زن سياه حبشى بدكارى». ⚠️[أقول: برخی از ما اگر بودیم، نه فقط زیر و بالای طرف و دودمانش را به فحش می‌کشیدیم، که با او گلاویز هم می‌شدیم. حالا ببینیم سلالۀ پیامبر رحمت چه کردند.] 🔹حضرت ذره‌ای هم از این هتاکی به‌هم نریختند و فقط فرمودند: «اگر راست می‌گویی که مادرم بدكار بوده، دعا می‌کنم خدا از او بگذرد. اگر هم دروغ می‌گویی، دعا می‌کنم خدا از تو بگذرد.» 🔸راوی می‌گوید که آن مسیحی همانجا مسلمان شد. 🔹پ.ن: کاش همۀ ما و به‌ویژه مبلغان دینی، از این الگوی انسان‌شناسانۀ حضرت باقر العلوم (ع) یاد بگیریم که انسان‌ها فقط ذهن و عقیده نیستند. بلکه بسیاری از باورهای غلط، محصول ناخودآگاه احساسات منفی برآمده از ذهنیت‌های سوء و زمینه‌های اجتماعی غلط است. پس اگر واقعا دلمان به حال بندگان خدا سوخته، نباید به‌جای اصلاح این ریشه‌ها، مدام به عقایدشان ور برویم، که این قطعا کار را خراب‌تر می‌کند و چه بسا ضمان شرعی هم داشته باشد.