بگذار، خون چشم تو به اشک خود بشویَم که مگر شود میسر، نگهی کنی به سویَم یاحسین

بگذار، تا توقف بکنند نیزه داران که دمی بیاد طاها، گل روی تو ببویم...💔

بگذار، تا ببوسم ز رخت بجای زهرا که درین سفر، برادر، همه جا بیاد اویم... یازهرا

بگذار، تا گلویت، ز سرشک خود کنم تر که فشار غصه دیگر، شده عقده در گلویم بخدا قسم که زینب، نکند هنوز باور که تنت به کربلا و سر توست روبرویم... 😭

لحظات وصل، ترسم، ز کفم رود حسینم ز گزارشات هجران، تو بگوی و من بگویم... ای برادر برسه روزی که بگم با سه ساله ات چه کردند... با ما چه کردند

خبر از تنور خولی، دهد این غبار رویَت تو بریز اشک و منهم، تو بشوی و من بشویم

چه کنم درین بیابان، اثر از رقیه ام نیست تو بگرد و من بگردم، تو بجوی و من بجویم...

حضرت زینب اشاره دارند به شبی که رقیه (س) در بین راه و در آن بیابان گم شدن... وقتی هم آن ملعون پیدا کرد این عزیز دردانه ی حسین رو باز هم اذیتش کرد

عمه بیا گمشده پیدا شده کنج خرابه شب یلدا شده...😭

حالا رقیه که در میان آن بیابان گم شده بود چی میگه

شب میون اون صحرا همه رفتند و من تنها

دیدم که میاد از دور دورا یه بانویی شبیه زهرا یااماه...