📖 قصه امانت‌داران سبزی ایران ایرانیان از دیرباز قصه‌های بسیاری درباره امانت‌داری داشته‌اند؛ قصه‌هایی که در قابوس‌نامه آمده و نسل‌ها نقل شده است: دزد امانت‌دار: دزدی وارد خانه‌ای شد و متوجه شد که صاحب خانه امانتی به او سپرده است. او تصمیم گرفت امانت را بازگرداند و از دزدی دست بکشد؛ حتی وقتی وسوسه‌ای بزرگ پیش رویش بود. طرار و امانت: طراری که در مسیر خود با مردی روبه‌رو شد و امانتی از او گرفت، با وجود وسوسه‌های دنیوی، امانت را به صاحبش بازگرداند. این قصه‌ها به ما می‌گویند: امانت، ارزشمندترین مسئولیت انسان است و پاسداری از آن، بزرگ‌ترین فضیلت. اینجاست که سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری معنا پیدا می‌کند. کارکنانش ـ از جنگلبانان جان‌فشان طبیعت تا کارشناسان پرتلاش ـ همگی یک قصه واحد دارند: قصه امانت‌داری. ما پاسدارانی هستیم که باید از این امانت ملی نگهبانی کنیم؛ امانتی به وسعت ایران. مأموریت ما فقط حفاظت از طبیعت نیست؛ بلکه تضمین ماندگاری و بزرگی این امانت است؛ سازمانی که ریشه در فرهنگ ایرانی دارد و هرگز کوچک نمی‌شود. 🔔 پیام طبیعت: «سازمان منابع طبیعی؛ نهادی به وسعت ایران، که بزرگی مأموریتش هرگز کوچک نخواهد شد.» 🆔 @DrMasoudPezeshkian_Ir 💯