_دچار معضل ناپایداری عواطف و احساسات شدم .

_کاش حداقل وقتی تو آسیب پذیرترین ورژن خودم هستم بهم آسیب نمیزدی،کاش .

_کوتاه اومدن، تلاش کردن برای درست کردن همه چیز، نادیده گرفتن، توضیح دادن، عصبی نشدن، گذر کردن؛ خیلی طاقت فرساست، قلبم واقعا از چنگ زدن رنجوره از درک نشدن .

_کاش وقتی میدونی با یك کلمه، فقط یك کلمه از طرفت حالم از این رو به اون رو میشه یکم کمتر بی‌رحم بودی.

_امروز؟ اعماقِ کوچه پس کوچه هایِ قصردشت .

_برعکس زیاده‌خواهی، قناعته، قناعت؛ قناعت کاری با آدم میکنه که حتی ممکنه تو هجده سالگی همسرشهید بشی، شهید اسلامی؛ امروز آدمی رو دیدم از جنس خودمون، دور نبود، اصلا و ابدا، با این تفاوت که متانت توش عجیب مشهود بود، عجیب . وقتی از خاطراتشون میگفت با خودم میگفتم چطور یه آدم میتونه انقدر خوب باشه؟انقدر ارزش قائل باشه ؟ انقدر قانع باشه؟ چطور میتونه فاطمه یِ محمد باشه؟ بزرگترین خوشی‌هاش کوچک بودن و حتی درمقابل یه سری چشم ها اصلا لیاقت نادیده گرفته شدن هم نداشتن ،اما ذوق و شوق و احساس قلبیِ که نسبت به همین ریزه کاری ها نشون میداد و تک‌به‌تک رو با احترام و ارزش زیادی بیان میکرد واقعا لذت بخش بود؛ اینکه از موندگارترین هدیه ها تویِ ذهنش یه بسته توت فرنگی بود به‌وجد آورنده بود. زندگیِ ساده‌زیستانه یِ پنج ماه و نصفه ایشون با خاطره هایِ قلقلك دهنده و چاشنیِ بغض و خنده، اشک هایِ جاری شده، نسکافه هیئتی وسط بارون، عشقِ ناکام، همین و همین .

_چقدر آدم حساس بنیه‌ای هستم، در مقابل تو .

_چجوری میتونید چایی نخوردید؟چایی یکی از بزرگترین اصل هایِ زندگیه .