به تو می‌اندیشم در غم دیگران!

_زیتون جدا صاف از وسط بهشت افتاده پایین. تو فک کن هم خوشمزست، هم خوشرنگه، هم بوی خوبی میده، هم درهمه‌حال میشه خوردش.

_یه روزی آخر سر استرس اینکه به مسائل زیاد یا کم واکنش نشون داده باشم میمیرم.

_ تو کلهم اجمعین زندگی نیاز به دوست داشتن و دوست داشته شدن هست که درمن بیداد میکننه.

_درحال حاضر تمامی روابط عمیقی که داشتم فروپاشیده و من حتی دیگه حوصله ندارم یه رابطه عمیق جدید بسازم، میدونید که چقدر زندگی تو این حال سخته؟ حتی نمیتونم فکرمو جمع کنم ببینم دقیقا داره چی میشه یا من الان باید چیکار کنم. به گذشته و خیالات هست که زندم، به سرگرم کردن خودم، و این بین حتی قادر به سوگواری هم نیستم برای از دست دادن‌هام؛ خیلی غممه و حتی زانویی ندارم که بغل بگیرمش.

_این روزا ‌یه‌جوری به عالمو آدم چنگ میزنم و عادی رفتار میکنم که انگار خودم حالیم نیست از سگ تنهاتر شدم و هیچی مثل قبل نمیشه.

[من تورو میخواستم و تو خودت رو]

_آخه یکی نیست بهم بگه تو که این غم رو پذیرفته بودی، خبر داشتی از وجودش، مرض داشتی اینهمه خاطرات مختلف ساختی که بعد نبودشون بسوزنتت؟ اینهمه خودت رو قاطیش کنی که تهش خودت روهم از دست بدی؟

_من نتنها زیادی فکر میکنم، بلکه همه چیز رو هم زیادی احساس میکنم و زجره مسلمه این.

_ما آدمای میانگرا وقتی شارژ اجتماعی‌مون تموم میشه حتی برای پلن هایی که خودمون ریختیم و کلی واسش ذوق داریم هم دعا دعا میکنیم که کنسل‌شن و بتونیم تو غارتنهاییمون فروبریم.

_از به غم‌ها پرداختن خسته‌م، از حسرت و نفرت‌ورزی هم، نمیشه حالا بیای و دوباره بپردازم به جامه دریدن برای چشمهات؟