_چند روزه که فقط میخوابم و بیدار میشم و دوباره میخوابم و بیدار میشم، البته خواب که نه تا وقتی صداهای توسرم خفه‌نشن خوابی درکارنیست، نمیدونم، نمیدونم کی شبه کی روز نمیدونم الان چندشنبست نمیدونم کجای زندگی هستم؛ فقط میدونم این آدمی که از توی آینه روبه‌روی تخت بهم زل زده من نیست فقط میدونم که این چشم‌های کدر شده مال من نیست.

_متنفرم از زیادی سازگار بودنم،از اینکه به‌خاطر لطمه ندیدن بقیه ای که کوتاه اومدن رو وظیفم میدونن کوتاه میام، کاش انقدر خودمو نادیده نمیگرفتم، کاش انقدر همه چی رو نمیریختم تو خودم.

_گاهی در وجودمان به یک قبرستان محتاجیم برای چیزهایی که درونمان میمیرد، تا شاید روزی این سوگ‌واری همیشگی برای غم‌هایمان خاموش گشت.

_

_من که میدونم توهم بلاخره یه‌جایی یه‌بویی‌ یه‌صدایی یهو پرتت میکنه تو گذشته، اونوقته که توهم دلت‌تنگ میشه، مگه نه؟

من میرم بدشم اما تو خوب بمون.

[من که گفته بودم اذیتم نکن، من زخمی اومده بودم پیشت]

_وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد، بیشتر تنهاست. چون نمیتواند به هیچ‌کس جز همان آدم بگوید چه احساسی دارد. و اگر آن آدم کسی باشد که تو را به سکوت تشویق کند، تنهایی تو کامل میشود.

_هیچ کاری نمیکنم، خستگیِ کارهای نکرده را درمیکنم، شده‌ام کارشناس برجسته‌ی اتلاف وقت.

_من که نمیدونم چه‌مرگمه ولی بازم تو بغلم کن.