این روزا چاره ای ندارم جز غیب کردن خودم از تو زندگی بقیه، دیگه کشش هندل کردن روابطم رو ندارم، چه دور و چه نزدیک. دلم میخواد مدتی برای هیچ‌چیز، مطلقا هیچ‌‌چیزی تلاش نکنم. اما شب که میشه مغزم شروع میکنه به بافتن؛ به هرکی دم دستم میاد پیام میدم آی فلانی چطوری؟ آهای فلانی پاشو بریم بیرون. اصلا فردا خودم تنها میرم کارای عقب موندمو انجام میدم، ایده هامو پیاده میکنم، دیگه بسه هرچی تو خونه نشستم! صبح به محض اینکه پامیشم میگم_عجب غلطی کردم! _ من که اصلا نمیتونم با آدمیزاد روبه‌رو شم آخه این خریتا چیه؟خلاصه که هرچی پیام هست و نیست پاک میکنم و میرم دوباره تو غار خودم. مدام دلم چنگ میزنه بهم که بدبخت زندگیت تلف شد، میفهمی چقدر تنها شدی؟میفهمی دایره اجتماعیت تهی شده، دیگه حتی هم‌صحبت هم نداری؟ اما زیربارش نمیرم. حداقل با خودم میگم کسی نیست دیگه. انگار قبلا که کسی بود چه گلی به سرم زدن جز انتظار داشتن و داشتن. [برای نبودن‌ها، برای دور شدن، برای سکوت در میان ازدحام، برای ترک کردن، برای همه و همه‌شان غمگینم.]

_انگاری حوصله‌ام تمام شده است. نمیخواهم برای اینکه شاد باشم یا شادمانه زندگی کنم خودِ الانم را به در و دیوار بکوبم و خودم را با مزخرفات سرگرم کنم و شبانه روز امید واهی میل کنم. من به زندگی باج نمی‌دهم. حالا حوصله سر بر و مچاله هستم؛ خب هستم که هستم. همین است که هست، این زندگی من است و گاهی باید بد و پر از هیچ باشد.

یک‌عالمه حرف دارم برای زدن، و ‌ای‌کاش متقابلاً یک‌عالمه حوصله‌ هم داشتم برای به زبون آوردن اون حرف‌ها.

یکی از احمقانه ترین کارهایی که میتونید بکنید داشتن دوستی های مشترک و زنجیری هست، تهش هیچی جز دلخوری مداوم و از دست دادن های یکباره نیست.

خدایا یه رفیقِ عکاسمون نشه؟ مردیم از تاری زندگی.

قرار نبود آخرش اینطور باشد، هیچوقت قرار نبود اینها پیش بیاید، اما متاسفانه قرارهای ما برای زندگی مهم نیست. درنهایت همه آدم‌ها میایند و میروند. به ناچار مدام عوض میشویم. من که دیگر برای این قصه دنبال مقصر نیستم، ولی دلم نمیخواست این درس از زندگی رو یادبگیرم. نپختگی و خامی قبل‌ترها دلچسب‌تر بود. [قسمت نشد قسمت بعدی سریال زندگی هم شیم]

تا یکمی از حسین دور میشی دوباره ریز‌ و درشت غمای دنیا گلوگیرت میکنه. پس من تا همیشه میخونم برات که آقای امام حسین؛ [آغوشتو وا کن دنیا بی‌رحمه، هیچکس غیر از تو منو نمیفهمه]

ما که نفهمیدیم تو بریدن و دوختنای زندگی چی میگذره، فقط من یه جا دلم خوا‌ست برگردم عقب ببینم کجای این پیراهن شکافته که هرچی کوک آخرو میزنم تموم نمیشه. سرچرخوندم عقب، فقط دوجفت چشم براق و خیره دیدم و انگشت های تنیده.

خودم که نه، ولی بندهای انگشت‌هام دلتنگتند. نه که بگم دلتنگی شاخ و دم داره ها نه، تو شاخ دم داری.