دلم تنگ شده بود .

خیلی زیاد

ظاهرا اینجا همون منِ‌من‌ِ‌ منه . اما حس میکنم یه چیزی کمه ؛ عام شاید خاطرات و احساساتی که اونجا گذاشته شد یا شایدم اون ۸۳ نفری که هرکدومشون قوت قلبم بودن و دوسشون داشتم . نمیدونم ، سردرگمم اگه ترس از فراموش شدن منِ‌من یا چنین چیزی نبود اصلا اینجا دوباره ساخته نمیشد اما خب غیرتم رویِ این اسم باعث شد یه یادگاری کوچیک تو دنیای ایتا داشته باشم شاید همین الان به فراموشی بسپارمش شایدم به سرم زد و از تک تک لحظاتم اینجا یادگاری گزاشتم .

خب الان با اطمینان خاطر میگم من رسما غلط کردم

اون دختر کوچولوعه که تو اتوبوس سرشو گزاشت رو شونم خوابید>>>>>>>

ترس از دست دادنت بد خفتم کرده‌آ(((:

[مثلا منی که یک ساعتم دووم نمیارم ازت بی خبر باشم یا تویی که دوروز کامل سر چیزای ِمسخره بلاکم میکنی]

_ تو تا همیشه تویِ قلبم موندگاری ! واسه پشیمونی همیشه وقت داری ..

خواستم نصیحتش کنم ؛ اما خب .. رطب خورده منعِ رطب کی کند !

_ تظاهر میکنی عاشقمی ، این بازیِ هر روزت ِ .

[آواز خوندن یه جوری داره مرحم قلبم میشه که اصلا الله الله]