این همخونیِ از صدقه سریِ صدایِ گرفته مرغیِ من و ضایع بازیا و سوتیامون انقدری مُضحک شد که حتی رغبت نکردم ادیتش کنم و اون ته تهایِ گالریم داره خاک میخوره ؛ اما امروز یِ کرمی افتاده تو جوونم که ازش یِ چیزی دربیارم ، امیدوارم نتیجش قابل پخش باشه :>

_من بعد هر باری که حرفام ایگنور میشه : کاش یکی بهم میگفت تو دهنتو ببندی نمیمیری .

[من برایِ تو کی‌ام ؟]

_خستم ، اونم زیآد . شاید اگه انقدر حساس و زودرنج نبودم با گرفتنِ همه چیز بکتفم این خستگی و کلافگی عملا از بین میرفت اما قسمت ِ سخت ِ ماجرا اینه که من هیچوقت نتونستم چیزی رو بکتفم بگیرم اتفاقا به تک تک جزئیات اهمیت دادم ، اهمیت افراطی . اما هیچوقت بروز ندادم ، هیچی نگفتم ، انکار کردم و تهش انقدر صبر کردم منتظر موندم که یهو لبریز شدم ، همه و همه روهم تلنبار شدن و باعث شدن غمباد بگیرم ، هرچند ساعت با خودم میگم تهش که چی ؟ سخت نگیر دختر ، شل کن . اما نمیشه اونقدر این غمایی که منو گین کردن زیاد و رویِ هم تلنبار شدن که حتی نمیشه راجبشون حرف زد و خالی شد ؛ فقط میشه یِ گوشه نشست و ماتم گرفت و سکوت کرد ، سکوت .

از اینکه احساساتمو سرکوب میکنم متنفرم .

[خُب که چی ؟ ]

_انقدری دچار فقدان شدم که حتی نمیدونم درباره کدومش صحبت کنم .

[ حاشیه،حاشیه،حاشیه ]

*اوصیکم به گوش دادنِ وصیت نامه یِ یاس .

من الان دقیقا بعد ِ یِ هفته افسردگی و چسناله هایِ پی در پی اینم :

سه تا چیزی که مو از بخت ِبد ، هر سه شو دارُم =)))

سر صبحی عینِ جن پاشدم با مغز ِلود نشده با چارتا بچه جقله بحث فلسفی میکنم . *الان جا داره بگم اون استیکر خسته از بحث فلسفی با گاو من کوو؟