داشتم توی اینستا میچرخیدم تا فقط شنبه لعنتی تموم بشه و یهو رسیدم به یه پست که نزدیک یک سال پیش زیرش کامنت گزاشته بودم و تنها کاری که تونستم بکنم این بود که واسه خودم گریه کنم و صفحه گوشی رو به سینه‌م فشار بدم. "همه چی درست میشه، فقط یکم دیگه تحمل کن"

من خودمم مووآن کنم خوابام نمیکنن.

ببین اصلا من از اولشم قرار بود تو اصرار ۱۳۵۶ ام قبول کنم، خودت نخواستی.

آخر یه روز فاطمه رو میبینید که از خجالت آب شده و رفته تو زمین.

چطور میتونید کنار آدمی که میدونید به بقیه آسیب زده زندگی کنید؟

من واقعا درمقابل آدم هایی که میخوان دلداریم بدن نمیدونم چیکار کنم، از اینکه اونا هستن از ته دل ممنونم ولی هیچ ایده ای راجب اینکه چه واکنشی بدم ندارم، درواقع نه تنها دلداری دادن بلد نیستم بلکه حتی دلداری داده شدن هم بلد نیستم.

زهرا بهم میگه الان دیگه جدی جدی آبی شدی، هم روحت و هم کله‌ت.

خیلی بامزست که هر روز چندین ساعت میشینیم به برنامه ریزی برای کارهایی که قرارنیست تا آخر عمر انجامش بدیم.

و اگه قرار نبود تغییر کنی، میتونستی منو چندلحظه بیشتر دوست داشته باشی؟

If you want trust, you gon’ have to give some away.