ذهنم زیاد با من بازی میکنه و برنامه‌ش برای با ارزش نشون دادن زندگی شدید کردن احساسات در منه، درحالی که این بیش از حد آسیب زاست. مقدس بودن همه چیز سخته و عجیب، هر تکون کوچکی توی زندگی باعث لرزش های وحشتناک در وجودت میشه. در حالی که در انتهای وجودم میدونم همه چیز نمایشه، و بی‌ارزش. یک برهه های طولانی احساسات شدیدی رو تجربه میکنم که نمیدونم چطور باید کنترلشون کرد و دوره بعدی دیگه هیچی رو حس نمیکنم و همه چیز مسخره به نظر میاد. این یه دوگانگی ارزش و پوچی رو در من ایجاد میکنه که خیلی آزار دهندست و همه چیز رو بهم میریزه.

"انگار که همه چیز معنیشون رو از دست داده باشن"

اگه واقعا فقط یه فرصت توی این زندگی وجود داشت چی؟ من خیلی میترسم خراب کرده باشم.

ممنون از بارون های تابستونی برای ایجاد امید به زندگی🎀

من حتی جرات نگاه کردن به پشت سرم رو ندارم تا ببینم تمام این پل خراب شده یا نه.

قصه ها که تموم میشن آدما کجا میرن؟

یه سری آهنگ هارو هم فقط گوش میدم چون تو یه تیکه هاییشو واسم زمزمه کردی.

واقعا بزرگ شدن اینجوریه که الان از خودت متنفری ؟ باشه فعلا کار داری پاشو باید بری بیرون

انقدر هر دفعه سر بیان احساساتم اذیتم کردی که میترسم از واضح حرف زدن. حتی از اینکه همچین چیز هایی رو تو سرم حس میکنم هم میترسم.

"من فقط میخواستم بفهمی که چه حسی داشتم"

من از تابستون متنفرم ولی از مدرسه و کنکوری شدن بیشتر.

شما با احساسات بدتون چیکار میکنید؟ نمیدونم دارم چی میخوام و چی‌میگم ولی میخوام یه چیزی رو از وجودم بندازم بیرون و بالابیارمش تا تموم بشه. خیلی احساس کنار اومدنی ایه ولی دیگه خسته شدم، از حسش نه، از وجودش