ممنون از بارون های تابستونی برای ایجاد امید به زندگی🎀

من حتی جرات نگاه کردن به پشت سرم رو ندارم تا ببینم تمام این پل خراب شده یا نه.

قصه ها که تموم میشن آدما کجا میرن؟

یه سری آهنگ هارو هم فقط گوش میدم چون تو یه تیکه هاییشو واسم زمزمه کردی.

واقعا بزرگ شدن اینجوریه که الان از خودت متنفری ؟ باشه فعلا کار داری پاشو باید بری بیرون

انقدر هر دفعه سر بیان احساساتم اذیتم کردی که میترسم از واضح حرف زدن. حتی از اینکه همچین چیز هایی رو تو سرم حس میکنم هم میترسم.

"من فقط میخواستم بفهمی که چه حسی داشتم"

من از تابستون متنفرم ولی از مدرسه و کنکوری شدن بیشتر.

شما با احساسات بدتون چیکار میکنید؟ نمیدونم دارم چی میخوام و چی‌میگم ولی میخوام یه چیزی رو از وجودم بندازم بیرون و بالابیارمش تا تموم بشه. خیلی احساس کنار اومدنی ایه ولی دیگه خسته شدم، از حسش نه، از وجودش

خونه آغوش حسینه مگه نه؟

چند هفته پیش وقتی تازه رسیده بودم بین الحرمین، شگفت زده از دوراهی بین شمس و قمر هی مردد سر میچرخوندم سمت گنبد ها، نمیدونستم اول برم سمت کدوم حرم، از شدت شوق گریم گرفته بود و قفل شده بودم. یهو چندتا دختر از کنارم رد شدن و شنیدم که یکیشون میگفت"به خونه برگردیم" و همون لحظه ناخودآگاه این توی ذهنم تداعی شد که "خونه آغوش حسینه مگه نه؟" و این شد که اول رفتم پابوسی امام حسین.