_تصمیم گرفتم چند وقت ننویسم ، تا یکم این کلافگی های ذهنیم برطرف شه، از بی ثباتی دربیام؛ اما به طرز مضحکی نتنها این اتفاق نیفتاد بلکه تشدید شد و احساسات نامعلومی که نمیدونم از کجا سردروردن هم پیدا شدن ایضا مغزی پر از حرف که کلمات براش بی‌کفایت هستن .

[ عطر تنت، بهترین بویِ عالمه ]

_

_اینکه یه نفر بلدت باشه شاید لذت بخش باشه اما ترسناکم هست، اینکه بلدت باشن آسیب پذیریت میکنه .

اون معلمی که میبینه دارن کیفارو میگردن گوشی بچه هارو تو کیفش قایم میکنه>>>>>>>

_گاهی وقتا فقط خسته میشم از خوب بودن، از بودن، هرچندوقتی نیاز دارم برم تو جلد خود کثافتم و بپردازم به بی‌اهمیتی کردن به مسائل، غیب بشم از دست همه آدما و توقعات, مسئولیت‌هام نسبت بهشون، دور از احساسات مغلوب، دور ازشخصیت باب‌میل؛ این وسط حس سرزنشگر اینکه آدما ممکنه ازم تو این بازه زمانی دچار دلگیری بشن خیلی سیریش میشه به‌جونم و از دماغم درمیاره .

_

جوری که بابام لحنش تویِ نماز شیفته و عاشقانه‌طور میشه>>>>>>

_اگه میخوای همه علاقمو نسبت به خودت ازبین ببری وقتی میخوام پیشقدم شم پسم بزن .

_تیکه انداختن؟ نه مرسی هنوز قلب آدما واسم اهمیت داره .

_واقعا رواعصابمه وقتی شروع میکنم به حرف زدن از اعماق وجودم و احساسات ناپایدار و پنهانِ خودم و شایدهم تا حدودی نفرت پراکنی، طرف مقابل به خودش میگیره؛ خب آخه زن تو اگه مخاطبش بودی من نتنها بهت نمیگفتمش بلکه حتی به‌روت هم نمی‌آوردم و جوری رفتار میکردم که انگار چیزی نشده تا دلت نشکنه و تو مخ خودم میپرداختم نسبت به نفرت پراکنی بهش .